ชีวิตที่ไม่ยืนยาว
ในวันรับปริญญา บัณฑิตหลายคนกำลังมีความสุข เราได้รับวิทยานิพนธ์ที่เย็บเล่มเรียบร้อยจากลูกศิษย์คนหนึ่งที่ฝากเพื่อนมาให้เราในฐานะกรรมการวิทยานิพนธ์ เมื่อถามว่า เจ้าตัวไปไหน ก็ได้รับคำตอบว่า
"เป็นมะเร็ง อยู่โรงพยาบาลครับ"
เราได้แต่มองชื่อลูกศิษย์บนปกวิทยานิพนธ์ด้วยความเศร้าและเสียใจมาก... ปลายทางของความมุ่งมั่นและพยายาม.. คืออะไร เพื่ออะไร...
นึกถึงเพื่อนรักอีกคนที่รำเรียนหลายปีจนจบปริญญาเอกที่ต่างประเทศ กลับมาทำงานได้เพียงสองสัปดาห์ก็เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุขณะขับรถพาคุณแม่ไปหาหมอ..
ไม่จำเป็นต้องตั้งคำถามเอากับชีวิตข้างหน้าหรือความตาย แต่ต้องตั้งคำถามเอากับการใช้ชีวิตที่เป็นปัจจุบัน
เราเองโชคดีที่มีชีวิตยืนยาวพอที่จะมีเวลาตอบแทนพ่อแม่และสังคม ถึงวันนี้ ตัวเราเองพร้อมแล้วกับวันสุดท้ายของชีวิตที่จะมาถึงเมื่อไรไม่มีใครทราบ
หากสังขารไม่เอื้อให้ทำประโยชน์ก็พร้อมที่จะละจากไป ..ปล่อยวางทุกความผูกพัน..
ทุกลมหายใจจึงเป็นเพียงการนับถอยหลังอย่างสงบ มีสติ และมีคุณค่า
ความเห็น (16)
สวัสดีค่ะอาจารย์
- ครูอ้อย ชักจะชอบอ่าน บันทึกของอาจารย์แล้วสิคะ โดนใจแบบวัยรุ่นพูดบ่อยๆเลยค่ะ
- วันนี้ ครูอ้อยไปหาคุณพ่อ ก่อนจะออกจากบ้าน สร้อยคอที่แขวนพระที่คอนั้น เกิดขาด หลุดลงมากองกับพื้น นึกว่า ลางร้ายแน่
- แต่ครูอ้อยก็ไปหาท่านทั้งสองค่ะ แวะซื้ออาหารอร่อย ไปให้ท่าน
- เมื่อไปถึงบ้าน ทั้งสองท่านนั่งลงทานอย่างเอร็ดอร่อยที่เดียว ครูอ้อยโชคดีที่มีทั้งคุณพ่อคุณแม่ที่ยังมีชีวิตอยู่ และแข็งแรงด้วย
- ครูอ้อย กำลังเรียน ปริญญาเอก และทำผลงานเลื่อนวิทยฐานะ ครูเชี่ยวชาญ แต่ครูอ้อย ก็ไม่หวังเป็นตายกับทั้ง 2 อย่าง เรียนไม่จบ ก็เป็นเรื่องของครูอ้อย ทำผลงานไม่ผ่านก็เป็นเรื่องของครูอ้อยอีกเช่นกัน...ทั้ง 2 อย่าง ยังไม่ถึงเวลาเลย
- เราเหนื่อย ก็เรื่องของเรา และคนอื่น จะมาเดือดร้อนกับเรา ทำไม
- ครูอ้อย บ่นมาตั้งนาน บอกแล้วไง บันทึกของอาจารย์ โดนใจอย่างแรง กระตุ้นต่อม ให้ครูอ้อย มีพากเพียรต่อไป
ขอบคุณมากค่ะ รักษาสุขภาพนะคะ
สวัสดีคะ อาจารย์ปัทมาวดี
มีความสุขกับทุกย่างก้าวของชีวิต
บนหลักคิดไม่สร้างโทษแก่ใคร
เพราะชีวิตเราไม่ยืนยาว...
ขอบคุณมากคะ
---^.^---
- ธุค่ะ..
หลายๆ ครั้งที่ต้อมแอบคิดว่า "ความตาย" มันจะน่ากลัวไหม จะว่างเปล่า-ขาวซีด-หม่นทึม หรือเปล่า? แต่เอาเข้าจริงๆ ต้อมว่าความตายมันก็เป็นเรื่องธรรมดา เหมือนการเกิด การแก่ การเจ็บป่วย
มีใครมาถามต้อมว่าถ้ารู้ว่าตัวเองจะตายในไม่กี่วัน จะทำอย่างไร? จำได้ว่า..ตอบไป "ก็จะใช้ชีวิตไปตามปกติ คิดดี พูดดี ทำดี และจะมีความสุขให้มากๆ ไงล่ะ"
และขอปรับอาจารย์ค่ะ ^^ มาจ่ายค่าปรับเสียดีๆ
รำเรียน >> ร่ำเรียน
สวัสดีครับท่านอาจารย์ปัทม์ (โอม มณี ปัทเม หุม)
- ผมเพิ่งมาจากห้องบรรยายพอดีครับ วันนี้มีอยู่ส่วนหนึ่งของเสี้ยวเนื้อหาที่ต้องพูดถึง "มรณสติ"
- หลายวันมาแล้วที่คิดถึง "จุดสิ้นสุด" ของการศึกษาอยู่ที่ไหน
- แต่คงไม่ใช่ "ความตาย" นะครับ :-)
- ขอบคุณครับ
- ยังระลึกถึงครับ
สวัสดีและขอบคุณครูอ้อยอีกครั้งค่ะ
วันนี้เหมือนกันค่ะที่ได้เจอพี่สาว พี่เขาไปดูไพ่ยิบซี (นานทีปีหน เพื่อนชวน) หมอบอกว่า ปีหน้าที่จะถึงนี้ "ให้ระวังคุณพ่่อ"
ฟังแล้วก็ใจแป้วค่ะ ..การจากไปของคนที่เรารักจะสะเทือนใจกว่าการที่เราเองเป็นคนไปเสียเอง... นั่นเป็นเพราะความผูกพันที่ตัดไม่ขาด
แต่คิดดูอีกที ไม่ว่าหมอจะดูจะบอกหรือไม่ก็ตาม "การระวังและไม่ประมาท" เป็นสิ่งที่พึงกระทำอยู่แล้ว พระท่านก็บอกไว้ แต่เรามักจะลืมจนเมื่อมีคนมาเตือนสติ
เป็นกำลังใจให้ครูอ้อยกับการเรียนและทำผลงานค่ะ....
สวัสดีค่ะคุณพิมพ์ดีด
ขอให้มีความสุขกับชีวิตทีมีคุณค่า คุณค่าที่ให้กับตัวเอง และคุณค่าที่ให้กับผู้อื่น ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนค่ะ
- ตามมาอ่านคำตอบที่ถูกใจ กับความคิดที่ถูกจริตกันค่ะ
- คุณพ่อคุณแม่ของครูอ้อย ก็หง่อมเหลือเกิน
- และวันนี้ ก็ไปพบปัญหาของคุณแม่ ที่ ไม่สามารถพูด ณ ที่นี้ได้ อืดอัดจริงๆค่ะ
- แต่ใจของครูอ้อย ก็เข้าข้างคุณพ่อ คุณแม่ เสมอค่ะ
ขอบคุณค่ะที่เป็นกำลังใจค่ะ
คุณเนปาลี สวัสดีค่ะ
ขอโทษในความผิดพลาดนะคะ จ่ายค่าปรับต้องทำอย่างไรบ้างคะ.. :)
ตอนเด็กๆก็กลัวความตายและเคยตั้งคำถามเหมือนกันค่ะว่า ถ้ารู้ว่าจะตาย จะทำอย่างไร
การ "ก้าวเข้าสู่ความตาย" มีหลายรูปแบบให้เลือกค่ะ..
เคยเห็นจริงๆเพียงครั้งเดียว ที่เหลือเห็นจากในภาพยนตร์ ภาพยนตร์บู๊ รัก สงคราม ตลก มีการเข้าสู่ความตายด้วยอารมณ์ที่ต่างกัน ถ้าเป็นของญี่ปุ่น จะมีที่ต่างจากที่อื่นคือ การ "ตั้งใจตาย" ค่ะ
- ธุ อาจารย์ค่ะ..
ก็..ในกลุ่มที่สนิทสนมกันในนี้ จะชอบล่าคำผิดน่ะค่ะ ใครผิดก็ต้องถูกปรับๆๆ หยอดกระปุกให้ตัวเองหรือให้ลูกๆ ที่บ้าน (ต้อมยังโสด โชคดีจัง อิอิ)
เจอคำผิดแล้วก็ให้ไปแก้ไขเสียให้ถูกต้องน่ะค่ะ จะได้เคยชิน และเพราะ G2K เป็นเวบแห่งการเรียนรู้ ย่อมมีผู้เข้าชมเยอะ ก็เลยไม่อยากให้บางทีเราจะจำศัพท์ผิดๆ แล้วนำไปใช้น่ะค่ะ สนุกๆ กันนะคะ ปรับกันให้พอยิ้มได้น่ะค่ะ
- เจริญพรนะโยม
- ทุกหลับตา ทุกลืมตา อายุขัยของเจ้าทั้งหลายย่อมเสื่อมลงเรื่อยๆไป วันหนึ่งความพลัดพรากจากกันก็จะเกิดกับเจ้าโดยมิต้องสงสัย
- แม้ความร่ำรวยหรืออุบายเฉียบแหลมเพียงใด ก็ไม่ช่วยให้เจ้ารอดพ้นจากความตายไปได้ ความหลงเหลิง มัวเมา ความโลภ โกรธ เกลียดพยาบาท ล้วนนำคนผู้ยังโง่เขลาเหล่านั้นให้ตกไปสู่ อบายภูมิ
- บัดนี้ชีวิต ของเจ้ายังพอมีเหลืออยู่ เจ้าจงเมตตาอารีต่อทุกชีวิตเถิด ไม่ควรปล่อยตนให้กระทำบาปด้วยความประมาทขาดความยั้งคิด ควรกระทำแต่กุศลกรรมความดี ชีวิตเบื้องหน้าจึงจะพบความสงบสุขและปลอดพ้นจากอบาย ทุคติ วินิบาต นรก
- ฝากข้อคิดให้กับทุกๆชีวิตที่จะต้องพบกับความตาย
- อนูโมทนากับโยมอาจารย์ด้วย
- ที่นำเสนอสัจจธรรมชีวิตอย่างผู้เข้าถึงอย่างแจ่มกระจ่างในเรื่องของชีวิต
- คนจำนวนมากที่ยังไม่เข้าใจชีวิตและนับวันจะมีมากยิ่งๆขึ้น
- บุญรักษา..
ขอบคุณอาจารย์เอกค่ะ
เมื่อวานเขียนตอบยาว แต่ เน็ตล่ม วันนี้เลยได้แต่เขียนสั้นๆ
การศึกษาคงไม่มีจุดสิ้นสุด แต่มันจะเปลี่ยนแปลงรูปแบบและเป้าหมายไปเรื่อยๆ ที่น่าเป็นห่วงคือ เป้าหมายการศึกษาเพื่อสังคม อ่อนล้าลงไปทุกที กลายเป็นการศึกษาเพื่อปัจเจกบุคคลจะได้อยู่รอดและเป็นผู้ชนะในสังคมแข่งขัน
สวัสดีครับท่านอาจารย์ปัทม์
- มาอ่านข้อคิดเห็นในวันรุ่งขึ้นครับ....
- "เป้าหมายการศึกษาเพื่อสังคม อ่อนล้าลงไปทุกที กลายเป็นการศึกษาเพื่อปัจเจกบุคคลจะได้อยู่รอดและเป็นผู้ชนะในสังคมแข่งขัน" <<<< มีนัยอันพึงศึกษาใต้ข้อความนะครับ :-)
- หลายเดือนมานี้ ความคิดอันหนึ่งเข้ามาครับ "หากจะยึดอาชีพการเป็นผู้แสดงความรู้ ไม่จำเป็นต้องอยู่ในสถาบันการศึกษา" :-)
นมัสการท่านทุกขธัมโม
สาธุ..พุทธธรรมเป็นเครื่องเตือนสติเสมอค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์ปัทม์
สบายดีนะคะ
วันนี้ได้มีโอกาสเข้ามาใน gotoknow อีกครั้งหลังจากห่างหายไปเป็นปี
ที่ไม่ได้เข้ามานานมีเหตุอยู่ที่ว่าไม่มีความรู้จะมาแลกเปลี่ยน (ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน)
เรื่องที่อาจารย์เล่าเบียร์กประสบกับคนในครอบครัว น้องสาวเบียร์เองค่ะ เค้าก็เป็นมะเร็งเหมือนกัน
จากคนที่เคยประสบแต่สิ่งสำเร็จมาตลอดเมื่อมาเจอปัญหาหนักๆบางครั้งก็คิดไม่ออก ต้องแนะทางออกเช่นการปฏิบัติธรรม การทำความดีเพราะไม่รู้ว่าเราจะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรต้องสู้โดยเฉพาะต่อการทำความดี หลังจากที่ทราบว่าตัวเองเป็นมะเร็งก็หมดอาลัยตายอยาก หลังจากหาหมอว่ามีทางรักษาหายก็มีกำลังใจดีขึ้น คนในครอบครัวหันหน้าเข้าหากัน พยายามลดความขัดแย้งลง การกระทบกระทั่งให้น้อยลงรอบครัวเหมือนกัน
บางครั้งเรื่องร้ายอาจสร้างสิ่งดีๆจนเราคาดไม่ถึงเลยนะคะ
ด้วยความเคารพค่ะ
ไม่ได้มาเยี่ยมอาจารย์นานมาก
ได้กลับมาอ่านสิ่งที่อาจารย์เขียนเหมือนได้กลับบ้านมาเจอเพื่อนเก่า
เรามักตั้งคำถามกับตัวเองเสมอว่า เราเกิดมาเพื่ออะไร.จะอยู่อย่างไร
คำตอบเฉพาะตัวคือ
คำถามแรก เชื่อว่าเราต้องเกิดมาเพื่อสร้างกรรมและชดใช้กรรม
คำถามที่สองจะอยู่อย่างไร ... ก็ต้องอยู่ให้มีความสุข
ส่วนจะสุขอย่างไรก็แล้วแต่ปัญญาของแต่ละคนแล้วว่า
ความสุขอะไรที่ต้องการ กาย ใจ หรือหลุดพ้นจากกาม
ตัวเองเคยคิดที่ที่จะเข้าหาความสุขอย่างสุดท้ายคือหลุดจากกาม
แต่แล้วก็ไม่สามารถ เพราะปัญญาที่ตัวเองมีมันไม่พอจะสู้กับกิเลสในตัวเอง
สุดท้ายก็ยอมรับโดยดุษฎี
ที่จะหาความสุขทางกายโดยเน้นที่ทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นทั้งด้านอาหารและการออกกำลังกาย
และหาความสุขทางใจ โดยเน้นที่การผึกตัวเองจากภายใน
โดยพยายามเป็นผู้ให้ให้มากและสนใจสิ่งกระทบจากภายนอกให้น้อย
โดยยอมรับว่าเราไม่สามารถหยุดกิเลสได้เลย นอกจากปลอยมันและรู้ว่ามันมี
รู้เร็วก็เป็นโชคดีรู้ช้าก็เป็นโชคร้าย
สิ่งสำคัญอีกประการคือไม่พยายามทำร้ายตัวเองให้ตัวเองเสื่อมลง ทั้งกายและใจ
ตอนนี้ผมก็มีชีวิตอยู่ได้ตามอัตภาพ ไม่ทุกข์มากนัก และก็ไม่สุขมากนัก..ทำใจได้
ก็มาเยี่ยมแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเขียนอะไรเกี่ยวกับตัวเองทิ้งไว้
หวังว่าอาจารย์คงไม่ว่าอะไรนะครับ
สวัสดีค่ะอาจารย์พี่ปัท
จริงๆ อยากเขียนชื่อตัวเองว่า "ครูปุ๊ก" แต่รู้ตัวดีว่าคุณสมบัติยังไม่มากพอ ชั่วโมงบินยังไม่ถึง ฯลฯ และที่สำคัญ รู้สึกอายๆ เขินๆ ด้วย :)
พอดี search คำว่า "สวัสดิการ" เลยเจอลิ๊งมาที่นี่ แล้วพออ่านเสร็จ ก็เลยลองล่องเพจของอาจารย์พี่ปัทดูหน้าโน้น หน้านี้ ตอนแรกนึกว่าหน้านี้เขียนเรื่องพี่โอ่ง เลยเข้ามาดู
แม้ว่าจะไม่ใช่ แต่ก็ทำให้เกิดอาการปรงได้พอๆ กัน เวลานี้อารมณ์เศร้าสลดจากเรื่องราวที่น่าตกใจของคณะฯเมื่อคริสมาสปีที่แล้วได้แปลผันกลายมาเป็นอารมณ์ที่ย้ำเตือนเราอยู่เสมอเรื่องสัจจะธรรมในชีวิตที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
ไม่ทราบเขียนนอกเรื่องหรือเปล่าคะเนี่ย เขียนไปเรื่อยเปื่อย แต่สรุปว่า ขอเป็นแฟนคลับเว๊บนี้อีกคนก็แล้วกันนะคะ แล้วจะกลับเข้ามาอ่านบ่อยๆ ค่ะ
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
ด้วยรักและเคารพ
จากคนที่นั่งอยู่ด้านซ้ายมือ