เรื่องของพี่วีครับ
จำพี่วีได้ไหมครับ ทุกคนคงยังไม่ลืมพี่วีนะครับ
ตอนนี้ ผมว่าพี่วี หรือพี่วีระชัยของเราก็คงกำลังคิดถึงพวกเราอยู่เหมือนกันนะครับ
เราร่วมฝ่าฟันอุปสรรคด้วยกันมาเทอมสองเทอม ผ่านวิชาสถิติมาอย่างกระท่อนกระแท่น
พี่วีเป็นคนสนุก ร่าเริงตลอดเวลา แกดูเหมือนคนที่ไม่มีเรื่องเครียดอะไร แกเป็นประเภทไปไหนไปกัน
ยิ่งโดยเฉพาะ คอเดียวกัน กับพี่อ๊อด พี่วิชัย พี่เจน พี่อ๊าท ยิ่งเข้าท่า แกใจ sport ผมมักจะได้ยินคำที่พี่วีชอบพูดติดปากเสมอว่า เฮ้ย อย่าลืมพี่น่ะเว้ย ต้องช่วยพี่ด้วยนะ ในทุกวิชา ที่เราได้เรียนร่วมกัน
แต่เป็นเพราะวิชาภาษาอังกฤษตัวเดียว ที่ทำให้พี่วีระชัย ของพวกเราต้องเกิดอาการท้อแท้อย่างเห็นได้ชัด
ก็จะไม่ให้ท้อแท้ได้ไงล่ะครับ ทุกคนผ่านหมดเหลือพี่วีเพียงคนเดียว แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนไม่อยากช่วย ทุกคนอยากช่วยพี่วีเต็มที่
จาก 26 คน ตอนนี้เหลือ 23 คน
พี่วีเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดเพราะพี่สองคนก่อนหน้าแกมีความจำเป็นจริงๆที่จำต้องไปราชการที่อื่น และติดด้วยเรื่องทางครอบครัว
พี่วีต้องต่อสู้เพียงลำพังกับวิชาภาษาอังกฤษ แม้ผมจะเก่งอังกฤษแต่ก็ช่วยอะไรพี่เค้ามากไม่ได้เพราะเรียนคนละวัน ได้เพียงแนะนำให้พี่เขา drop เรียนอังกฤษไว้แล้วเดี๋ยวช่วยกัน
พี่วีคงไม่ไหว เลยยกเลิกการเรียนต่อ แล้วยิ่งช่วงนั้นเหตุการณ์ต่างๆยิ่งซ้ำเติมทำให้พี่วีต้องเจ็บช้ำเข้าไปใหญ่
ผมจะลำดับเหตุการณ์ให้ฟังเป็นขั้นๆครับ
- พี่วีตกภาษากฤษ
- พี่วีโดนขโมย Notebook ที่เพิ่งซื้อมาได้ไม่นาน
- พี่วีโดนขโมยเข้าบ้าน
- พี่วีเลิกเรียน ป.โท
- พี่วีสอบไม่ติดรอง ผอ.
- พี่วีเครียดมาก
ปัจจุบัน ได้รับฟังมาจากพี่ที่อยู่ใกล้ๆพี่วีที่สุด (หมายถึงโรงเรียนใกล้กันนะครับ)
ว่า ขณะนี้พี่วีอยู่ที่โรงพยาบาลสมิติเวช ศรีราชา พี่เค้าเกิดอาการเส้นสมองบวม โดยไม่ทราบสาเหตุ
แต่จากที่วิเคราะห์มา ก็พอจะทราบบ้างนะครับ พี่จิ๊เกรงใจทุกคนว่า บอกคนที่พอจะไปหาแกได้ละกัน
แต่ผมไม่เห็นด้วยนะครับ อยากให้ไปหาแกหมดเลย ไปเป็นกำลังใจให้แกบ้าง
ไหนๆก็เรียนมาด้วยกัน เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน แล้วจะปล่อยให้มิตรที่ดีอย่างพี่วี เจ็บไข้ได้ป่วย(อย่างหนัก) โดยเราไม่ไปดูได้ไง จริงไหมครับพี่น้อง
ผมหนึ่งคนอยากจะให้แกรู้ว่า ไม่เคยคิดเลยว่า พี่ชาย อายุ 52 ที่ไม่มีอาการเครียดให้เห็นในขณะที่เรียน
ด้วยกันจะเป็นหนักถึงขนาดเข้า ICU ถึง 2 ครั้ง ตอนนี้อาการพี่วียังทรงตัว 50-50 ไม่ดีขึ้นเลย
แม้ตอนนี้ พี่เค้าจะไม่สามารถรับรู้ว่า ใครไปเยี่ยมได้ แต่ด้วยจิตวิญญาณ ลึกๆแล้วผมว่า เค้าน่าจะรู้ได้
กำลังใจตอนนี้มีเท่าไหร่ผมอยากให้ทุกคนช่วยส่งไปให้แกด้วยเถอะครับ
จะกี่ร้อนกี่ฝนต้องทนหนาว
จะคว้าดาวให้ได้ดังใจฝัน
มาเถิดหนอพี่จ๋ามาแบ่งปัน
ร่วมสุขสันต์หรรษาอีกสักคราว
ที่เคยท้อวางลง ณ ตรงนี้
ขอพี่วีอย่าได้ใจเหน็บหนาว
คืนฟ้าหม่นก็ยังมีแสงดวงดาว
สุกสกาวส่องสว่างกลางราตรี
เช็ดน้ำตานะท่านพี่น้องนี้ขอ
เจ็บมาพอรอพ้นจนสุขี
อย่าท้อถอยคอยใครให้ชีวี
สองมือมีพี่จงสู้อยู่ต่อไป
เห็นขอบฟ้านั่นไหมแม้นไกลนัก
ผู้คนจักสร้างฝันอันสดใส
มีฝันงามรออยู่ขอบฟ้าไกล
มาก้าวไป...ด้วยกัน....ผมยังคอย...
ให้แด่พี่ชาย(เรียกพ่อก็น่าจะได้นะเนี่ยครับ แต่เรียกพี่ล่ะเท่ห์ดี)
ความเห็น (11)
ขอเป็นกำลังใจให้พี่วี สู้..สู้ เป็นห่วงมากค่ะ
ขอบคุณกำลังใจให้พี่วีครับ พี่แต้ว
ไม่ได้เรียนด้วยค่ะ แต่อยู่มหาวิทยาลัยบูรพาเหมือนกันค่ะ ขอส่งกำลังใจไปให้พี่เค้าด้วยค่ะ
- ขอเป็นกำลังใจให้คุณวีระชัยด้วยคนครับ
- ขอให้โชคดีครับคุณคนพลัดถิ่น
- และขอบคุณมากที่แวะไปเยี่ยมเยียนบล็อกของกระผมเป็นประจำ
ขอส่งกำลังใจให้ พี่วีด้วยค่ะ ปาฏิหารย์มีจริงค่ะ
มารุต ทัพทัน (สงขลานครินทร์)
เป็นกำลังใจให้พี่วีด้วยคนครับ
- ขอบคุณครับ
อ.หนัน ยินดีเสมอครับ เรื่องดีๆใครก้อตามอ่านนะครับ - ขอบคุณคุณ
paula wara ด้วยครับ หวังว่าหลายๆกำลังใจจะทำไห้พี่วีมีแรง - ขอบคุณคุณรุต ด้วยครับ
- ขอบคุณ AJ คนม.บูรพาเหมือนกันครับ
ขอให้เพื่อนๆพี่ๆที่เข้ามาเรื่องของพี่วี ช่วย พิมพ์อะไร ให้เป็นที่ระลึกด้วยจะได้นำไปให้พี่วีอ่านน่ะครับ
พี่วีจ๋า... พวกเราทุกคนคิดถึงพี่ตลอดเวลา
แม้ว่าตอนนี้พี่จะไม่ได้มาเรียนแต่เราก็ยังติดต่อกันอยู่
พี่จะต้องหายป่วยเร็ว ๆ นี้ แน่นอน เพราะพี่เป็นคนดี มีน้ำใจ
พวกเราเป็นกำลังใจให้ค่ะ
ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์จงช่วยคุ้มครองให้พี่วีของพวกเราหายจากอาการป่วยเร็วๆ ครับ จะขอเป็นกำลังใจให้
ไม่มีน้ำตาจะรินหลั่ง
ไม่มีความหวังจะต่อสู้
เพชรเม็ดหนึ่งค่าล้ำเคยค้ำชู
ไม่เหลืออยู่อีกเลยให้เชยชม
เสียดายดวงชีวาต้องลาลับ
ไม่มีวันผันกลับมาสุขสม
ไปแล้วไปสวรรค์ ณ ชั้นพรหม
คนทั้งโลกโศกตรมดวงวิญญา
ไม่มีเสียงสะอื้นจากพื้นทราย
ไม่มีสายลมแผ่วจากแนวป่า
ไม่มีเสียงวรรณกรรมที่พร่ำพา
ไม่มีฟ้าสดสีที่บ้านเรา
ไม่มีเสียงสรวลเสเวลาค่ำ
ไม่มีถ้อยลำนำที่ซึมเศร้า
ไม่มีแล้วรอยยิ้มที่พริ้มเพรา
ไม่เหลือเงาดวงแก้ววับแววตา
ทะเลครวญคลื่นคลั่งไม่ยั้งหยุด
น้ำตาดุจกระแสสินธุ์ที่รินบ่า
จากลูกน้อยยอดพธูคู่ชีวา
จากเพื่อนยาญาติมิตรศิษย์และครู
ตะวันดับฟ้ายังมาใหม่
แก้วสดใสแตกดับไม่กลับสู่
มันตื้นตันหวั่นไหวใครจะรู้
จากน้องผู้..โหยหาสุดอาลัย
บทกลอนนี้แทนดอกไม้ไหว้แทบเท้า
สองมือเท่าธูปเทียนวางสว่างไสว
สองดวงตาหนึ่งห้วงแห่งดวงใจ
ขอมอบให้แทนคำกล่าวอำลา
หากเกิดอีกกี่หนให้ค้นพบ
เวียนบรรจบร่วมชาติศาสนา
ได้เป็นพี่เป็นพี่เป็นน้องคล้องชีวา
ร่วมชายคาเดียวกันนิรันดร์กาล..
แด่พี่วีผู้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ตลอดกาล ครับ