ใกล้ถึงวันแม่อีกแล้ว... ได้เมลดีๆ จากเพื่อนรัก...อ้านแล้วได้คิด...และคิดได้
อยากให้ลูกทุกคนได้อ่านด้วยกันค่ะ.....
ต้นแอปเปิ้ล กับ เด็กน้อย |
'ฉันเสียใจ ฉันไม่เหลืออะไรจะให้อีกแล้ว
ไม่มีผลแอปเปิ้ลให้ ...ฉันไม่มีลำต้นให้ปีนอีกแล้ว'
'ฉันไม่มีฟันจะกินแล้ว
ฉันปีนไม่ไหว และฉันก็แก่แล้ว' เด็กน้อยตอบ
'ฉันไม่มีอะไรเหลือให้อีกแล้ว สิ่งเดียวที่เหลือ มีเพียงรากที่กำลังจะตาย'
'ตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่อยากได้ที่พักพิง ฉันเหนื่อยมาหลายปีแล้ว'
'รากของต้นไม้แก่ๆ จะเป็นที่พักพิงของหนูได้
...... มาสิ นั่งลงข้างๆฉัน ...หลับให้สบาย...'
เด็กน้อยนั่งลงข้างๆ ต้นไม้ดีใจ ยิ้ม...และน้ำตาไหล........
นี่เป็นเรื่องสำหรับทุกๆคน ต้นไม้ในเรื่องคือพ่อแม่
เมื่อเราเป็นเด็กตัวเล็กๆ เรารักที่จะเล่นกับพ่อกับแม่...
เมื่อเราโตขึ้น เราทอดทิ้งพ่อ และแม่ และกลับมาหาท่าน
เมื่อเราต้องการบางสิ่งบางอย่าง หรือเมื่อเรามีปัญหา
ไม่ว่าอย่างไร...พ่อ และแม่ของเราก็จะอยู่และให้ทุกสิ่งอย่างที่ท่านทำได้
หวังเพียงเรามีความสุข
คุณอาจจะคิดว่า 'เด็กน้อย' ในเรื่องโหดร้าย
แต่นั่นคือความจริงที่สะท้อนให้เห็นว่าพวกเราทำกับผู้มีพระคุณอย่างไร?
........ แล้วต้นไม้ของคุณล่ะ ....... เด็กน้อย .....???
ใกล้วันแม่ แต่แม่มานี ไม่อยู่แล้ว ได้แต่คิดถึง คราวใดขับรถไปแถวน้ำชี ระลึกถึงแม่มานีเสมอครับ
เรียน ท่านอ.ประจักษ์
เรียน ท่านอาจารย์ JJ
http://gotoknow.org/blog/katti/199894
ย่อรูปแต่งรูปพี่ดาวคนสวยใจดี
เรียน ท่านอ.ขจิต
มาเยี่ยม ตุณชาดา
เป็นนิทานสอนใจ ให้คิดถึง กตัญญูรู้คุณพ่อแม่ได้ดีจริงนะนี่