เมื่อลูกคนหนึ่งเขียนถึงแม่

     เดือนสิงหาคม เป็นวันแม่แห่งชาติ อยากจะให้ทุกคนรักแม่ให้มาก ๆ เพราะส่วนมากจากที่เห็น ถ้าคนที่มีครอบครัวแล้วส่วนมากจะลืมแม่เพราะถ้าถามว่าซื้อไปให้ใคร จะได้รับคำตอบว่า ฝากลูก ฝากสามี ฝากภริยาน้อยคนนักจะบอกว่าซื้อไปฝากแม่ จึงอยากเล่าเรื่องดี ๆ เพื่อจะได้คิดถึงแม่บ้างไม่มากก็น้อย

     จดหมายฉบับนี้เป็นจดหมายฉบับแรก และคิดว่าเป็นฉบับเดียวที่ลูกนี้จะเขียนถึงแม่ และถ้าแม่ได้รับรู้ และถ้าไม่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว แม่คงแปลกใจมาก เพราะแม่ทราบอยู่แล้วว่า ลูกคนนี้ไม่ชอบเขียนจดหมายเลย แต่ลูกอยากให้แม่ได้รู้ว่ายังมีสิ่งอื่น ๆ อีกมากมายที่อยากจะเล่าให้แม่ฟัง ไม่ว่าจะเป็น ความสุข ความทุกข์ แม่จ๋า ทุกสิ่งมันอยู่ในใจของลูกเสมอ สิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านมาบางเรื่องลูกอยากให้มันเป็นความฝัน บางเรื่องลูกอยากให้มันเป็นความจริง แต่เรื่องนี้ลูกอยากให้มันเป็นเพียงฝันร้าย เพราะมันเป็นวันที่ทำร้ายจิตใจ ที่ลูกไม่สามารถที่จะลืมมันได้เลย ลูกจำได้ดีว่า เช้าวันอาทิตย์ที่ 15 เมษายน 2534 วันนั้นเป็นวันเกิดของแม่ และลูกทุกคนก็มีความสุขกับการจัดเตรียมของใส่บาตรให้แม่ และลูก ๆ ก็มีโครงการว่าจะพาแม่ไปเที่ยว จังหวัดเชียงใหม่ แต่.....ลูกไม่รู้ว่าความสุขมันจะมีระยะเวลาอันสั้น และแทบมลายหายไปสิ้น เมื่อลูกเห็นแม่เป็นลมอยู่ในบ้าน จึงได้รีบพาแม่ไปส่งที่โรงพยาบาล หมอได้บอกอาการว่า แม่ร่างกายไม่แข็งแรง เลือดน้อย หมอจึงให้เลือด และน้ำเกลือ อย่างละ 1 ถุง โดยไม่หาสาเหตุว่า การที่แม่เลือดน้อยเกิดจากอะไร "พยาบาลที่โรงพยาบาลนั้นบอกว่า ป้าโชคดีนะที่มีเลือด สามารถให้ได้เลย ไม่ต้องรอ" ลูกก็ไม่รู้ว่า เป็นการโชคดี หรือโชคร้าย เพราะหลังจากนั้นแม่มีอาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แม่รู้ไหมว่าลูกดีใจมากเป็นที่สุด แต่อีก 1 เดือนต่อมา อาการของแม่เริ่มทรุด และเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง ครั้งนี้หมอได้วินิจฉัยว่า แม่เป็ยโรคหลายโรค คือ โรคหัวใจ โรคไต โรคความดัน และโรคเบาหวาน หมอได้บอกกับแม่ว่า "ป้าต้องรักษาตัวนะ" แม่จ๋า แม่รู้ไหมว่า ความรู้สึกในขณะนั้น มันเป็นอย่างไร ตาลูกเริ่มพร่ามัว ตัวเริ่มเย็น น้ำตาเริ่มไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ในหูของลูกมันยังดังก้องว่า แม่ต้องรักษา แม่ต้องรักษา อยู่ตลอดเวลา และคิดว่าเราจะอยู่เฉยต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ต้องหาวิธีทำให้แม่หายป่วย ไม่ว่าจะเป็นวิธีไหนใครว่าดีลูกก็จะไป เพียงเพื่อต้องการให้แม่หายเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นสมุนไพร ยาแผนโบราณ และยาของแพทย์แผนปัจจุบัน ที่ใครว่าดีลูกไปหมด "และวันหนึ่งลูกได้นำยาสมุนไพร มาต้มให้แม่กินมา ลูกไม่รู้ว่าวิธีที่ทำไปจะผิดหรือถูก แต่เพียงต้องการให้แม่หายและอยู่กับลูกไปนานที่สุด ปรากกฎว่า เมื่อแม่ได้ทานยาไปแล้ว แม่กลับพูดไม่ได้ ด้านซ้ายครึ่งตัว ตั้งแต่แขนถึงขาของแม่ไม่สามารถขยับได้ ไม่มีความรู้สึก อาจเป็นเพราะแม่เป็นโรคหลายโรค อาจจะมียาบางตัวที่ไม่สามารถกินได้ผสมอยู่ในยา จึงได้รีบพาแม่ส่งโรงพยาบาลทันที แพทย์บอกว่าแม่อาการหนักมาก จะรอดหรือไม่ ต้องรอดูอาการอีก 4 วัน แม่รู้ไหมว่า "คำพูดของหมอ และระยะเวลา 4 วัน นั้นมันทำร้ายจิตใจของลูกมากขนาดไหน" ตลอดระยะเวลา 4 วัน ลูกหยุดงานเพื่อมาเฝ้าแม่ และทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเท่าที่ลูกจะพึงกระทำ แต่การทดแทนครั้งสุดท้ายของลูกยังมีคนที่ไม่เข้าใจ ได้พูดให้ลูกจำจนไม่อยากลืมว่า "พ่อแม่ป่วย ใคร ๆ ก็รู้ แต่ถ้าป่วยแล้วไม่ใช่ว่าจะทำงานไม่ได้" ลูกได้แต่มองคนที่พูด และไม่คิดว่าเขาพูดมาได้อย่างไร เอาอะไรคิด ถ้าย้อนถามได้ว่า ถ้าเป็นแม่คุณจะทำอย่างนี้หรือไม่  เขาคงไม่รู้หรอกนะว่า ระยะเวลา 4 วันนั้นสำคัญอย่างไร แต่แล้ววันที่ลูกอยากให้เป็นความฝันก็มาถึง วันที่ 24 พฤศจิกายน 2538 เวลา 03.00 น. ณ ห้อง ICU วันนั้น แม่จากลูกไปอย่างไม่มีวันกลับ ทุกสิ่งทุกอย่างมันยากที่จะทำใจ อยากให้สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน และพรุ่งนี้ลูกตื่นขึ้นมาลูกก็จะเจอแม่ จะคอยดูแลเช็ดตัว ป้อนอาหาร ป้อนยา เช่นเดิม แต่ความจริงก็ต้องเป็นความจริง ซึ่งเป็นสิ่งที่ยากจะหลีกเลี่ยงได้ แต่สิ่งที่ลูกอยากจะบอกแม่ว่า ถ้าแม่รับรู้ความจริงว่า "คนที่ทำให้แม่เป็นแบบนี้ก็คือ ลูกเอง แม่จะโกรธ หรือเกลียดลูกคนนี้หรือเปล่า มันเหมือนตราบาปที่ติดตัว ติดใจลูกอยู่ทุกวันนี้ และในขณะที่ลูกได้เขียนจดหมายฉบับนี้ ลูกมั่นใจและแน่ใจว่า วิญญาณของแม่ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ และคอยคุ้มครองลูกอยู่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ยังคงอยู่ในใจ และไม่ได้เปิดเผยออกมา ตลอดระยะเวลาที่ลูกอยู่กับแม่ ซึ่งคำ ๆ นี้ลูกอยากจะบอกแม่มาก ๆ แต่ด้วยลักษณะนิสัยของลูก จะเป็นคนไม่ค่อยพูด จะแสดงออกเป็นการกระทำมากกว่า ซึ่งแม่ก็ทราบดี และลูกก็รู้ว่ามันสายเสียแล้วที่จะเอ่ยคำว่า "ลูกรักแม่" และถ้าท่านที่อ่านเรื่องนี้จบแล้ว ยังไม่สายที่จะทำอะไรให้กับแม่ของท่าน จงกลับไปทำ เพราะ "แม่เป็นสมบัติชิ้นเดียวที่มีค่า และไม่สามารถตีค่าราคาเป็นตัวเงินได้" และถ้าใครคิดว่า สมบัตินี้มีค่าสำหรับท่าน จงเก็บรักษาสมบัติชิ้นนี้ไว้ให้ดี และ ที่สำคัญ คุณบอกรักแม่คุณแล้วหรือยัง.......