ทอเสื่อจากต้นผือ
น่าภูมิใจแทนชาวบ้านที่มีทรัพยวกรในหมู่บ้านหลายชนิด ผือก็เป็นพืชที่เกิดตามธรรมชาติอีกชนิดหนึ่ง มีทั้งบริเวณฝั่งช้ายและฝั่งขวาของแม่นำมูล
ดิฉันและเด็กนักเรียนได้ไปสำรวจทั้งสองบริเวณ ถ้าทางฝั่งซ้ายต้องนั่งเรือไป โดยมีนักเรียนเป็นคนพาย กลัวไหม ไม่กลัวเลย เพราะว่ายน้ำเป็นตั้งแต่ ป.1 เหมือนกัน ถ้าเป็นฝั่งขวาก็ขี่จักรยานไป ปั่นเป็นค่ะ ไม่ใช่ขี่แล้วให้นักเรียนปั่น ประสาอะไรกับขี่จักรยานตอนเด็กๆยังเคยขี่หลังควายเพื่อให้มันกิหญ้าตามคันนาเลยค่ะ
การทอเสื่อ
เริ่มจากตักต้นผือมาตากแดดให้แห้ง เมื่อแห้งแล้วนำไปย้อมสีหรือไม่ย้อมก็ได้ แล้วแต่การออกแบบ
"ฟืม" เป็นอุปกรที่ใช้ยึดเชือก เชือกเป็นเชือกในล่อนเส้นเล็ก ใช้สอดเข้าไปในฟืมเพื่อเป็นเสายึดเส้นผือ(ถ้าเป็นการสานลายก็จะเป็นเส้นตอกแนวตั้ง)
เส้นผือใช้สอดตามแนวนอน สอดสลับขึ้นลงของเส้นเชือก(ถ้าเป็การสานลายก็จะเป็นการยกเส้นตอกให้สลับกับเส้นตอกของแนวตั้ง)
เสื่อจะมีความทนทานหรือไม่ขึ้นอยู่กับการตีกระทบของฟืม เมื่อทอเสร็จแล้วต้องสานเชือกให้แน่นและตัดเส้นผือให้เรียบร้อย
ความเห็น (6)
ผมไม่รู้จักต้นผืออีกแล้วครับ ดูเหมือนภาคใต้กับภาคอีสานแม้จะอยู่ใกล้ๆ กันแท้ๆ (ห่างกันประมาณ 1500 กิโลเมตร) แต่มีพืชพันธุ์ต่างกันเยอะเหลือเกิน
ที่จริงแล้วงานทอเสื่อเช่นนี้ ถ้านำไปขายบน eBay.com น่าจะได้ราคาดีมากครับ โดยเฉพาะถ้าเป็นงานทำโดยชาวบ้านเช่นนี้ครับ ผมเชื่อใน The Long Tail Economy ครับ
yuwadeesssss
มีรูปถ่านต้นผืออยู่นะคะ แต่ยังหาไม่เจอ ไว้วันจันทร์ก่อนนะคะจะถ่ายรูปมาให้ดูวันนี้โพสเสร็จก็จะไปดูต้นเทียนกัน
เป็นธรรมดาค่ะคนเมืองมักไม่เห็นอะไรๆที่มันอยู่ตามพื้นบ้านเท่าใดนัก
แน่นอนเชียงค่ะ ไม่เหมือนกันแน่ กดูอย่างเขาพระวิหารซิคะ ใครเขาจะวุ่นวานเหมือนพวกเราชาวอีสาน(อ้าว .. เกี่ยวกับผือไหมเนี่ย)
"ต้นกก"นี่ท่าจะอยู่ทางใต้ไหมหนอ หน้าตาเหมือนกันกับต้นผือ แต่ต้นผือลำต้นใหญ่กว่า ค่ะ
ท่านโพสนานแล้วนะคะ ไม่ไปเที่ยวไหนหรือคะ(อ้าวถามคำถามนี้อีกแล้ว)
ผมไม่ใช่คนเมืองนะครับ ภาษาบ้านผมเรียกว่า "บ้านอยู่ในหมง" ครับ สมัยเด็กๆ นี่ป่าหน้าบ้านมีเสือครับ ต้องขี่มอเตอร์ไซต์วิบากไปเรียนหนังสือครับ
ผมไม่ได้ไปเที่ยวไหนครับ เพราะผมเที่ยวอยู่แล้วครับ (ลิงก์)
ดีมากค่ะ ทำให้เด็กๆ รู้จักวิธีการทอเสื่อ
ดีมากค่ะ