บันทึกการเรียนดนตรีไทย : ท้อ แต่ ไม่ถอย
วันพฤหัสที่ผ่านมามีแพทย์ท่านหนึ่ง (ไม่ทราบชื่อ) หน้าตาอ่อนเยาว์ คาดว่าเป็นแพทย์ใช้ทุน (รึเปล่า?? ไม่แน่ใจ) ไปเรียนดนตรีไทยด้วย เธอเรียนขิมด้วยอ่ะ ผู้เขียนไปถึงพบว่าเธอนั่งตีขิมอยู่แล้ว ผู้เขียนอดถามไม่ได้ประมาณว่า "ตีเป็นแล้วใช่มั๊ยค๊ะ" คือฟังแล้วดูราบรื่นหู แล้วท่วงท่าก็พริ้วแบบว่าไม่ขัดหูขัดตาอย่างผู้เขียน เธอบอกว่า "เธอมั่วเอา" ผู้เขียนอดทึ่งในใจไม่ได้ว่า "ขนาดมั่วยังไพเราะขนาดนี้" โอ ! อยากมั่วให้ได้อย่างนี้บ้างจัง เฮ้อ! ชักท้อแล้วสิ แต่ยังไม่ถอยน๊ะ เราก็ตีไปตามประสา ตีได้สักพัก หมดกำลังใจ อดหันมาฟังเธอเล่นไม่ได้ ชักเคลิ้มแฮะ!!
เผอิญครูสายหันมาดูคุณหมอตีขิม ผู้เขียนได้โอกาสก็เลยบอกครูว่า "อยากซื้อขิมไว้ที่บ้านค่ะ หากมีใครขายขิม แบบว่า..ราคาไม่แพง จะมือสอง มือสาม สี่...ก็ได้ไม่เกี่ยง" ครูบอกว่าจะดูให้ แต่ช่วงนี้ยังไม่มีใครขาย ครูบอกว่าขิมมีหลายประเภท ประเภทฝึกหัด ประเภท กลาง ๆ ประเภทแบบว่าออกงานได้ ราคาก็มีหลายระดับ อย่าง ๆ ดี ๆ ก็เกือบ 2 หมื่น ซึ่งวันนั้นก็มีขิมอย่างดีตั้งอยู่ตัวหนึ่ง ครูตีให้ฟัง เสียงเพราะกังวานมาก ๆ นี่แหละน๊ะความแตกต่าง ทำให้นึกถึงคำพูดพี่เม่ยเลยว่า "ของถูก ของดี ไม่มีในโลก"
วันนี้ครูสายให้เราจัดที่นั่งเปรียบประหนึ่งว่าออกงาน โดยเครื่องดนตรีแต่ละชนิดจะมีที่นั่งด้านซ้าย ขวา กำหนดแน่นอน แล้วก็สอนโน๊ตเพลงต่อจากเดิม โอ!! ยากขึ้นไปอีกขั้นแล้ว แล้วก็ให้เราบรรเลงเครื่องดนตรีใคร ดนตรีมัน ให้ฟังเสียงฉิ่งฉับ และห้ามตี สี เป่า ขาด หรือเกินกับจังหวะฉิ่ง ไม่งั้นโดนทำโทษ คือการเล่นท่อนนั้น ๆ จนกว่าจะผ่านคือไม่ขาด ไม่เกิน จบตรงเสียงฉับแป๊ะ แป๊ะ ผู้เขียนใช้เคล็ดลับแบบว่า...ตีเบา ๆ ไว้ก่อน แต่ครูก็คงรู้นั่นแหละ !!
ได้ยินพี่ไปรวินบ่นว่า พี่ยังสีซอไม่ได้เลย แต่พี่เขาก็อดชมครูสายไม่ได้ว่า..คุณครูใจเย็นมาก ๆ ผู้เขียนก็ได้แต่ปลอบว่า หัวอกเดียวกัน แทบเอาตัวไม่รอด ยังไงก็ท้อได้ แต่ห้ามถอย
ความเห็น (1)
ชอบมากอยากเรียนแต่ ไม่ได้เรียน
