"สุนทรียฝัน"..แม้แต่ลูกผมยังไม่มีโอกาส
โรงเรียนราชประชานุเคราะห์ เป็นโรงเรียนในพระบรมราชูปถัมภ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว สังกัดกองการศึกษาพิเศษ กระทรวงศึกษาธิการ นักเรียนที่มาเรียนส่วนใหญ่มาจากชนบทที่ห่างไกลเมืองเอามาก ๆน้อยคนที่เป็นคนพื้นราบ จากการที่ผมมีโอกาสเข้าไปเป็นกรรมการที่ปรึกษาของโรงเรียน เป็นครูสอนพิเศษให้เด็ก ๆ พอจะประเมินได้ว่า นักเรียนส่วนใหญ่ที่มาเรียนระดับ ม.4 แทบทุกคนยังไม่มีเป้าหมายการเรียน ตัวอย่าง นร.สายวิทยาศาสตร์-คณิตศาสตร์ ห้อง ม.4/1 ถามว่าต้องการเรียนต่อคณะอะไรเมื่อจบ ม.6 ตั้งเป้าหรือยัง ไม่มีใครตอบได้ชัดเจน ต่างอึกอัก เพราะตอนนี้เรียนแทบไม่ทันอยู่แล้ว ไม่แน่ใจว่าจะไปรอดไหมน้อ??
เมื่อผมมีโอกาสผมจึงคุยกับผู้บริหารโรงเรียนว่าสนใจการอบรมแบบ"สุนทรียฝัน" เพื่อสร้างฝันและกำลังใจ ตลอดจนสร้างแนวทางการเรียนบ้างไหม? คำตอบคือ "ยินดีอย่างยิ่ง" ผมจึงได้หารือกับท่าน"สมคบ"และทำโครงการ"สุนทรียฝัน" Dialoqe Dream สร้างฝันและไปสู่ฝัน
โครงการนี้เป็นกิจกรรมที่ให้เด็ก ๆคิดและเขียน ตามแนวคิดของเด็ก ๆเองว่า ปัจจุบัน
ตัวของเขาเป็นใคร มาจากไหน ลูเต้าเหล่าใคร มาทำอะไร จะไปทางไหน โดยเริ่มต้นจากการวิคราะห์ตนเอง สรุป แล้วก็สร้างความฝัน เพื่อเป็นเป้าหมายการเรียน ฝันอย่างเดียวไม่สำเร็จ "แค่ฝันก็เป็นหมันซะแล้ว" ฝันให้เหมาะ ฝันให้เป็นไปได้ เมื่อฝันเสร็จต้องหาทางไปสู่ฝัน โดยเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง เช่น น้องเอ อยากเป็นพยาบาล ก็ต้องมาดูว่า การจะไปสอบเพื่อเรียนพยาบาลเป็นอย่างไร คะแนนที่เอาเท่าใด เกรดที่ตัวเองทำได้เท่าใด ต้องทำอีกเท่าใด จะต้องได้คะแนนเก็บเท่าใด? ประมาณนี้
ซึ่งการแนะนำ แนะแนวอย่างนี้ แม้แต่ลูกสาวผม ยังไม่เคยได้เข้าอบรมเลยครับ ผมถือว่าเด็ก กลุ่มนี้มีโอกาสดีครับ
สุดท้ายก่อนจบ ก่อนปิดอบรม พอประเมินได้คร่าว ๆ ว่าเด็ก เริ่มรู้จักคิด และวางแผนการเรียนไว้บ้างแล้วครับ ถึงแม้ความฝันของพวกเขาไม่สวยหรู วิริศสะมาหราเท่าใดนัก แต่ก็คิดว่าพอเป็น แนว ๆได้ครับผม
ความเห็น (9)
สวัสดีเจ้าค่ะ พ่อกระท้อนจ๋า
คิดถึงงงงงง กอดดดดดดดดดด สบายดีไหมค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าค่ะ น้องจิแวะมาเยี่ยมค่ะ
เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ ---->น้องจิ ^_^
สวัสดีครับ
มาเป็นกำลังใจกับคนทำงานครับ
เป็นกระบวนการสร้างมลฑลแห่งพลังให้กับสังคมอีกแบบครับ
เป็นระเบิดและตัวกวนเล็กๆที่จุดขึ้นนในสังคมนี้ครับ
น่าจะมีเรื่องราวที่ดีๆตามมาแน่นอนครับ
คิดถึงตอนที่ผมเด็กๆ
- เข้าค่ายยุวพุทธ เข้าค่ายเยาวชน และอีกหลายกิจกรรม
มันเป็นพื้นที่การเรียนรู้ที่วิเศษ เเละเป็นการให้โอกาศในการเรียนรู้ที่เจ๋งมากๆครับ
สัมผัสได้ถึงพลังอันดีงามที่เกิดขึ้นครับ
นับเป็นการเรียนู้แบบ กระบวนทัศใหม่
เป็นการเรียนรู้ที่สัมผัสด้วยหัวใจของแต่ละคนที่เข้าไปเรียนรู้
ทุกครั้งที่เกิดกิจกรรม ผมเข้าใจว่าสิ่งหนึ่งที่ได้เเน่นอนนอกจากผู้เข้าร่วม คือผู้จัดครับ
ความเป็นกระบวนกร ของเราจะถูกหล่อเลี้ยงให้เติบโต
ขอบคุณครับ...
สวัสดีจ้า หนูจิ
เป็นไงบ้างเรียนสนุกดีใช่ไหม
ขอบคุณมากที่มาเยือนและให้กำลังใจคุณพ่อกระท้อน
ท่าน Kmsabai
วันนี้ท่านได้ไปเยือนแล้ว...เห็นว่าเป็นอย่างไรสำหรับกิจกรรม
หวังว่าจะสามารถทำให้ชีวิต 50 ชีวิต สามารถคลำเป้าชีวิตตนเองได้
...
การมีความฝัน ก็เหมือนมีเป้าหมาย ใช่ไหมคะคุณหมอ
อย่างน้อยที่สุด ยังสร้างพลัง แรงใจ ให้ไต่ฝัน ...
....
เคยอ่านเจอนะคะ .. อย่าให้ใครขโมยความฝันเราไป
ฝันให้ไกล ไปให้ถึง ...
... ไว้เตือนตัวเองเช่นกันค่ะ .. เพราะยังไปไม่ถึงไหนเหมือนกันค่ะ :)
... คุณหมอสบายดีนะคะ .. เป็นกำลังใจให้ ขอบคุณค่ะ
สมัยมัธยมที่อาจารย์แนะแนวทำคือให้เด็กช่วยกันเขียนอาชีพต่างๆ ในสังคม แล้วหาข้อมูลกันว่าอาชีพไหนต้องเรียนอะไร ต้องทำงานยังไงบ้าง แล้วก็เชิญผู้ที่อยู่ในอาชีพต่างๆ มาเล่าให้ฟัง เป็นประโยชน์มากต่อการตัดสินใจ ส่วนใครสนใจอะไรเพิ่มเติมก็ไปศึกษาข้อมูลกันต่อเฉพาะทางเอง ว่าควรตั้งใจเรียนอะไร และขวนขวายความรู้พิเศษด้านใดเพิ่มขึ้นบ้าง อย่างน้อยก็ไม่ใช่เดาและวาดฝันอย่างตาบอดค่ะ ทำได้ไม่ยาก แต่ได้ผลจริง
สวัสดีครับคุณ poo
ผมกำลังทำภารกิจสร้างฝันให้เด็ก ๆครับ
ให้โอกาสเด็ก เท่ากับให้โอกาสแก่ประเทศชาติ ไม่ทราบถูกต้องรึเปล่า?
สวัสดีครับคุณ Little jazz
ดูเหมือนงานเหล่านี้ไม่ใช่งานของบุคลากรสาธารณสุขเลยนะครับ
แต่ในความคิดผมและท่านสมคบเห็นว่า ไม่ว่าเรื่องใดที่เกี่ยวของกับคน กับความสุข
ผมว่าเป็นหน้าที่ของเราถูกไหมครับ
สวัสดีค่ะพี่รอน
ใครว่า...ไม่ใช่งานของบุคลากรสาธรณสุขหละค่ะ เอ้า ให้ถูกครึ่งเดียวนะคะ อีกครึ่งผิดค่ะ
เป็นหน้าที่ของพวกเราทุกคนแหละค่ะ ที่จะช่วยกันดูแลเยาวขน อนาคตของชาติ อนาคตของเราด้วย เยาวชนจะเป็นผู้ใหญ่ตอนเราชรา สังคมจะเป็นเช่นไร เราต้องช่วยๆกันตอนนี้แหละ ตอนที่เรามีกำลัง
หนิงก็ทำคล้ายๆกับที่น้องซูซาน บอกนะคะ หนิงจะถามลูกๆ(ทั้งมองเห็นและมองไม่เห็น)ที่ DSS ว่า ทำไมเรียนสาขานี้ อยากเป็นอะไร มีความมุ่งหวังอะไรในการเข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยนี้ แล้วเพื่อไปให้ถึงความมุ่งหวังนั้น เขาอยากให้มหาวิทยาลัยช่วยอะไร
พอรู้ว่าเขาอยากเป็นอะไรเราก็จะหาข้อมูลอาชีพนั้นๆ หรือบุคลตัวอย่างในสายนั้นๆให้เขาได้เรียนรู้และเลียนรู้ด้วยค่ะ
อย่างที่น้องซูซานบอกหละค่ะ อย่าให้วาดฝันอย่างเดียว ต้องให้รู้ถึงว่า อาชีพต่างๆหรือบุคคลตัวอย่างในอาชีพนั้น กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ เขาต้องทำอย่างไรบ้าง เตรียมตัวแค่ไหน การงานอะไร ไม่ใช่อยากเป็นหมอ อยากเป็นนักบิน แต่ไม่ขยันเรียน รู้แค่ว่าเป็นอาชีพที่รายได้ดี มีคนนับถือ แต่ไม่รู้ว่าจริงๆงานหนักแค่ไหนและตัวเขาเองพร้อมจะลุยแค่ไหน
ถ้ามีโอกาส จะพยายามให้เขาได้ไปฝึกของจริงนอกสถานที่ด้วยค่ะ