ช่วงนี้กำลังเตรียมประเมินผลการจัดการเรียนการสอนโครงการใหม่ ที่ทำการสอนเน้นภาษาไทย สำหรับกลุ่มชาติพันธุ์ที่อยู่นอกระบบการศึกษา ทั้งเยาวชน (อายุ ๑๕-๒๐ ปี) และผู้ใหญ่ ที่อยากเรียนภาษาไทย
เนื่องจากมีกลุ่มเป้าหมายหลากหลาย เราจึงแบ่งกลุ่มโดยคาดว่าจะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพการเรียนรู้ของผู้เรียน โดยแบ่งเป็น
๑. กลุ่มเยาวชน พื้นฐาน ๑ หมายถึง เริ่มเรียนตั้งแต่ฟัง พูด อ่าน เขียน ภาษาไทย แบบยังไม่เคยเรียนรู้มาก่อน
๒. กลุ่มเยาวชน พื้นฐาน ๒ หมายถึง พอฟังพูด และอ่านเขียนสระ พยัญชนะ ได้บ้างแล้ว
๓. กลุ่มผู้ใหญ่ พื้นฐาน ๑ (เหมือนเยาวชน)
๔. กลุ่มผู้ใหญ่ พื้นฐาน ๒ (เหมือนเยาวชน)
โดยจัดคุณครู ๒ คนให้เป็นลักษณะ "ครูประจำชั้น" คือ คนหนึ่งอยู่ชั้นพื้นฐาน ๑ รับผิดชอบทั้งผู้ใหญ่และเยาวชน อีกคนอยู่พื้นฐาน ๒
โดยเยาวชนเรียนวันจันทร์ทั้งวัน ส่วนผู้ใหญ่เรียนวันอังคารทั้งวัน เพราะทุกคนต้องทำงานที่ไร่เป็นหลัก แต่เจียดเวลาเพื่อมาเรียนสัปดาห์ละ ๑ วัน
ปัญหาของเราที่พบตอนนี้คือ นักเรียนกลุ่มพื้นฐาน ๑ ที่เป็นเยาวชนขาดเรียนบ่อย คนหนึ่งขาดติดกัน ๒ สัปดาห์แล้วไม่รู้สาเหตุ อีกคนที่ขาดสัปดาห์ก่อนบอกว่าไปไร่
เป็นไปได้ว่าปัญหาอยู่ที่ธุระของผู้เรียน
แล้วก็เป็นไปได้ว่าปัญหาอยู่ที่การจัดการเรียนการสอน
ประเด็นสำคัญที่อยากวิเคราะห์คือ การจัดระบบการสอนแบบมีครูประจำชั้น ซึ่งทำให้นักเรียนต้องพบกับคุณครูคนเดียวเกือบทั้งวัน (มีวิชาเลือกเป็นวิชาภาษาชนเผ่า ๑ คาบ ที่มีครูพิเศษมาช่วยสอน) มีผลกับความสนใจเรียนด้วยไหม?
และแผนการสอนสำหรับผู้ใหญ่และเยาวชนที่เหมือนกัน น่าจะมีผลด้วยไหม ?
อยากขอคำแนะนำด้วยค่ะ
ตอนนี้รู้สาเหตุที่นักเรียนขาดเรียนแล้วค่ะ