สอนลูกเป็นหมอที่ จากไปใครๆก็คิดถึง

29-6-51

ดิฉันก่อนเกษียณยังไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำอยู่ 1 เรื่องคือขอบคุณหมอโอ แพทย์ทางด้านโรคกระดูกที่มาช่วยดิฉันดูเรื่องข้อมูล  การcodeโรค  การเก็บเงิน ซึ่งเป็นจุดอ่อนที่สุดที่ยังไม่ได้ดูแลอย่างดีเลย

หมอนภาเคยบ่นว่าถ้าหมอโอเลิกทำ   สถาบันคงลำบากแน่ๆ

ดิฉันเคยเขียนขอบคุณ คุณหมอโอที่เสียสละให้องค์กร

ในช่วงที่เกษียณแล้วดิฉันนึกถึงลูกสาวที่มาทำงานที่บำราศซึ่งภาระยังไม่มากนัก

 ดิฉันเรียนหมอนภาให้ชวนลูกสาวไปทำงานที่หน่วยงาน DRG  โดยพยายามชักชวนกล่อมเกลาให้เห็นประโยชน์ของงานซึ่งแพทย์ไม่ค่อยสนใจแต่มีความสำคัญต่อหน่วยงานมากๆเพราะขาดเงินองค์กรคงอยู่ไม่ได้

ลูกสาวก็เชื่อฟังดีค่ะ

ในช่วงกลางวันที่เราออกไปทานอาหาร     หมอปานบอกแม่ว่า  พี่โอดีใจมากเลยที่มีคนมาช่วยพร้อมเสียงบ่นเบาๆว่าพี่คิดจะออกจากงานนี้         แต่สงสารโรงพยาบาล 

 พี่ไม่อยากได้ซีหรอกนะ        แต่คนซีสูงๆบางคนก็ไม่ทำอะไร  

 น้องปานอยากไปเรียนฝึกอบรมต่อใหม       พี่จะส่งไปให้  

ลูกสาวหลังจากสัมผัสพี่โอแล้วบอกแม่ว่าพี่โอใจดีนะแม่

ดิฉันอยากให้ลูกได้ทำงานที่เป็นประโยชน์ต่อองค์กรโดยไม่จำเป็นที่จะต้องฝังกับงานเดิมๆเหมือนกับที่หมอนภาจะให้หมอเล็ก    น้องใหม่หมอทางโรคกระดูกและข้อของสถาบันไปเรียนต่อทางด้านไอทีเพื่อช่วยงานสถาบันค่ะ

ปัจจุบันนี้การทำงานต้องรู้เรื่องมากมายจึงจะคิดพัฒนาได้ทั้งระบบค่ะ

เมื่อเราเรียนในสาขาอื่นๆทำให้เราเห็นช่องทางของการพัฒนางานของเราโดยเฉพาะการใช้ KM

เทคโนโลยี เป็นส่วนสำคัญพอๆกับการสร้างระบบการเรียนรุ้ในหน่วยงานค่ะ

อยากให้คิดถึง      ขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึกก็ต้องสร้างค่าของตัวเราโดยใช้ความรู้ของเราให้เป็นประโยชน์ต่อเพื่อนร่วมงานให้มากๆค่ะ

ถึงแม้ไม่ได้ประโยชน์โดยตรงต่อวิชาชีพ   แต่ความดีนี้จะสระสม     รอจังหวะเวลาออกดอกออกผลให้เราเองค่ะ

ที่กำแพงเมืองจีนค่ะ

[กวิน]

• สวัสดีครับ
• อ่านแล้วเห็นว่า หนทางๆ วิชาชีพต่างๆ นั้นยังเรื่องที่ต้องศึกษาเพิ่มเติมอยู่เสมอๆ หนแห่งการศึกษายาวไกลเหมือนกำแพงเมืองจีนเลย นะครับ ^_^

[อัจฉรา เชาวะวณิช]

ขอบคุณ คุณกวินที่เข้ามาทักทายค่ะ

[นาง พรรณา ผิวเผือก]

สวัสดีค่ะ

* วิชาชีพ....การเรียนรู้....การทำงาน....หนทาง...การก้าวเดิน..เป้าหมาย....วงล้อกว้างใหญ่...

* เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[อัจฉรา เชาวะวณิช]

ขอบคุณคุณพรรณาค่ะ