เวียตนามเหนือ


เที่ยวเวียตนาม

กรุ๊ปของครูตุ่ม ไปชาร์ตแบต  ก่อนเปิดเทอมกันที่ เวียตนามเหนือ  ระหว่างวันที่ 7-11 พฤษภาคม กลับมาวันเดียวกับที่พายุเข้าเวียตนามเลย   เรียกว่าหนีขึ้นเครื่องมาเลยแหละ   ทัวร์นี้ของเราก็สนุกสนานดี   เราได้ไกด์ชาวเวียตนาม อายุ 60 กว่า ๆ ที่เวียตนามคนแก่เขาสุขภาพดี  แข็งแรง  อาม่าที่พายเรือกระจาดให้เรานั่ง ยังอายุ ตั้ง 70 เลย   อาหารเวียตนามก็อร่อย เพราะครูตุ่มชอบแหนมเนืองอยู่แล้ว 

คนเวียตนามไม่อ้วนเลย  ครูตุ่มสังเกตตลอดการไปทัวร์นี้ 4 วัน ไม่เห็นคนอ้วนในเวียตนามเลยสักคนเดียว   พยายามหาเหตุผล ก็ได้คำตอบว่า ที่ดินที่นั่นแพง  (เกี่ยวกันไหมนี่)  เกี่ยวจ้ะ  ที่ดินแพงทำให้บ้านเรือนของเขา เป็นบ้านทรงกล่อง  ซ้อน ๆ กัน  เริ่มจาก หนึ่งชั้น ไปจนคนรวยมาก ก็ ห้าชั้น  บางบ้านเพิ่มชั้นของบ้านตามจำนวนลูก  ๆ  เขาต้องวิ่งขึ้นลงบ้าน 3-5 ชั้นทุกวัน เลยไม่อ้วน  (บ้านไม่มีลิฟนะคะ เพราะห้องเล็ก ๆ แบบกล่องจริง ๆ หน้าบ้านเล็ก ๆ กว่าทาวเฮาส์บ้านเราอีก  เหตุผลที่สองก็เรื่องอาหาร  เพราะเขาเน้นผัก  อาหารทุกอย่างมีผัก  ผัก  แอนด์ผัก  เขาปลูกเองปลอดสารพิษด้วย

แต่ลุงเวี๊ยด(ชื่อไกด์ของเรา) บอกว่าอีกหน่อยก็จะมีคนอ้วนแล้ว  เพราะตอนนี้ K F C ขอสัมปทานเข้ามาตั้งร้าน  และร้านฟาสฟู๊ด  อีกหลายยี่ห้อกำลังตามกันเข้ามา  ลุงเวี๊ยดบอกวัยรุ่นที่นั่นกำลังเห่อมาก

แหล่งท่องเที่ยวของเขาน่าสนใจ  เช่นวิหารเสาเดียว    อนุสรณ์โฮจิมิน ที่เคร่งขรึมและเคร่งครัดต่อระเบียบในการเข้สักการะมาก   ต้นไม้ที่นั่น ต้นใหญ่ชนิดอายุน่าจะเป็นร้อยปีทั้งนั้น

สินค้าขึ้นชื่อที่ตั้งใจเต็มที่ว่าจะต้องซื้อกลับมาให้ได้ คือ กระเป๋าปัก  ที่เป็นแฮนด์เมด  ส่วนสินค้าอื่น ๆ ก็คล้าย ๆ กับของเรา     อาหารก็ธรรมดา ไม่มีอะไร  แปลก  คล้ายทางเหนือ ๆ ของไทย

แหล่งท่องเที่ยวที่น่าสนใจมาก ๆ คือ ถ้ำที่ฮาลองเบย์  สวยมาก เสียดายที่รูปไม่ค่อยชัด และถ่ายได้ภาพไม่สวย เพราะคนเยอะมาก   เราเจอแต่คนไทย เยอะจริง ๆ

เงินเวียตนาม  เป็นเงินดอง   เราใช้เงินแบบเศรษฐีเลยนะ  เข้าห้องน้ำครั้ง 1500-2000   ทิปคนพายเรือ  80,000   (โอ้โฮ ! )   ซื้อของฝากเพื่อน  ชิ้นหนึ่งประมาณ ตั้งแต่28,000 ขึ้นไป ถึง 100,000  ไงคะ รวยจริงไหม   ปรากฏว่าแรกไปแล้วต้องพยายามใช้ให้หมด  แล้วถ้าใครจะไปเที่ยวก็ไม่ต้องแรกตังค์ไปแบบเรานะ  ที่นั่นเงินบาทดังค่ะ   ใช้เงินบาทได้เลย  แม่ค้าอยากได้มากกว่าเงินดองอีก 

ครูตุ่มเล่าแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง  ความจริงเขียนไปรอบหนึ่งแล้ว แต่บันทึกไม่ได้  เครื่องบอกอะไรเออเร่อก็ไม่รู้  ผู้ช่วยก็ไม่อยู่บ้าน  เลยต้องบันทึกใหม่ขาด ๆ เกิน ๆ อย่างนี้แหละค่ะ  ก็ มือใหม่นี!!

วันนี้มาเล่าแถมอีกนิด  เพิ่มนึกขึ้นได้    ที่เวียตนามนี้  มีคนไทยไปถึง ก็เช่ารถ กะว่าจะขับเอง  เพราะขับรถเป็น  และเห็นว่าค่าเช่าถูกมาก  ปรากฏว่าขับไปไม่ถึง 15 นาที ต้งนำรถมาคืน  เพราะอะไรรู้ไหมคะ  จะเล่าค่ะ   บนถนนที่นั่นเต็มไปด้วมอเตอร์ไซด์ค่ะ  เต็มจริง ๆ  เดี๋ยวดูจากรูปนะคะ  เขาใช้แต่มอเตอร์ไซด์  และบ่งบอกฐานะทางการเงินด้วยนะคะ  ถ้าเป็นมอเตอร์ไซด์จากจีน  ราคาถูก  เขาบอกคนจนใช้  ใช้ ชนิดจอดไว้ไม่หายน่ะค่ะ  แล้วถัดขึ้นไปก็มอเตอร์ไซด์จากเมืองไทย  ส่วนเศรษฐีใช้ประมาณ เวสป้า อะไรทำนองนี้ค่ะ  ขับกันชนิดไม่มีช่างว่างเลย    ถ้าเราจะข้ามถนนนะคะ เขาบอกไม่ต้องดูรถ  เดินหน้าลูกเดียว  ถอยหลัง  ตาย !  เพราะรถจะอ้อมหลังเราทันที  ถอยหลังก็ ตาย ! เหมือนกัน   แล้วเขาไม่หยุดให้หรอกค่ะ  ต้องลุย !

     

  ภาพนี้ล่องเรืออ่าวฮาลองเบย์  ครูตุ่มเป็นตากล้อง  จับสาว(เหลือ)น้อย  มาเข้าแถว  เก๊กสวยกันใหญ่

      

         กระเป๋าปักสุดสวย                    หน้าโรงแรม/ก่อนกลับ

                            

  นี่เรือกระจาด เวลาเมื่อเขาก็เปลี่ยนเป็นใช้เท้าพายแทน (เลยถ่ายรูปมาให้ดูป

    

แพคทีมเตรียมลุยถนน 36 สาย              หน้าบ้านลุงโฮ                           หุ่นกระบอกน้ำ

     

ครูอ้อย(คนละคนกับครูอ้อย !!!!)            บ้านทรงกล่อง ที่เขาปลูก ติด ๆ กันน่ะเป็นคนละบ้านกันนะคะ 

กำลังโอบต้นไม้ในสวนลุงโฮ                 หลังหนึ่งก็สูงขั้นไปเรื่อย ๆ

ให้ดูว่าต้นใหญ่จริง  ๆๆๆ

    

นี่  ขบวนมอเตอร์ไซด์   เต็มถนนไปหมด  ลุงเวี๊ยดบอกว่า  สถิติ คนตายของเขาโดยเฉลี่ย  เดือนละ  300-400  คน  เพราะมอเตอร์ไซด์   เขาถือเป็นเรื่องธรรมดา  อย่างนี้ สงกรานต์เมืองไทย อายไปเลย    เพราะที่นั่นเขาเป็นสถิติปกติประจำรายเดือน   เขาขับกันเร็วมากด้วยนะคะ  แต่รถใหญ่  อย่างรถบัสที่เรานั่ง  ขับไม่เกิน 60 กม. /ต่อชั่วโมง  เราบอกลุงเวี๊ยดว่า  เร็วขึ้นนิดได้ไหมคะ  (ตอนขับรถข้ามเมือง  จากฮานอยจะไปนิงบิง  ระยะทางประมาณ  300 กม.  เป็นบ้านเรา  3 ชั่วโมงกว่า ๆ ก็ถึง  แต่ที่นั่นใช้เวลาไป ครึ่งค่อนวัน  ลุงเวี๊ยดบอกเดี๋ยวก็รู้ว่าทำไมเร็วไม่ได้   จริง ๆ แหละค่ะ รถสวนมา เขานึกจะแซงก็แซง  ไม่ได้รับรู้เลยว่ารถเรากำลังมา  เราก็ต้องเบรคตัวโก่ง   ลุงเวี๊ยดบอกเราว่า  เห็นไหมครับถ้าเร็วจะเบรคทันไหมเนี่ย  (เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นแทบตลอดการเดินทาง)  อันนี้เรียกได้ว่าปราบเซียนจริง ๆ ค่ะ

คำสำคัญ (Tags): #ท่องเที่ยว
หมายเลขบันทึก: 191015เขียนเมื่อ 28 มิถุนายน 2008 17:29 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 19:13 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (4)

สวัสดีครับคุณ P ครูตุ่ม

  • ยินดีด้วยครับที่ได้ไปเที่ยวเวียดนามเหนือ
  • ผมก็เป็นคนหนึ่งทีสนใจเกี่ยวกับเวียดนามเหนือหรือที่เราพูดกันติดปากว่าชาว"เวียดกง" ในสมัยอดีต
  • ชอบการดำรงวิถีชีวิตด้วยความอดทน อดออม จนสร้างชาติกลับขึ้นมาใหม่และอยู่ในระดับแนวหน้าของเอเซียใต้
  • พรรคคอมมิวนิสต์จากจีนจะไม่เจริญเติบโตขึ้นมาได้ในยุคสมัยศตวรรษที่19 ถ้าไม่มีชาวเวียดกงเป็นขุมกำลัง
  • จะรอติดตามฟังเรื่องเล่านะครับ

ขอบคุณครับ

  •  ขอบคุณค่ะ คุณ สะ-มะ-นึก เล่าให้ฟังต่ออีกนิดแล้วค่ะ
  • แอบทำความรู้จักมาแล้ว นึกว่าใครที่ไหน
  • เตรียมฉลอง คศ. 4 ให้ครูน้องอ้อยหรือยังคะ
  • หวังว่าจะได้คุยกันอีกนะคะ
ชัยวัฒน์ ตรีโรจนานนท์

สวัสดีครับครูตุ่ม

     เข้ามาทำความรู้จักครับ ต้องขอบคุณที่พาเที่ยว เพราะไม่เคยไปทางเวียตนามมาก่อน  ทำความรู้จักโน่นนิดนี่หน่อย ก็รู้สึกว่าชีวิตมีค่าขึ้นมาอีก  นาน ๆ ผมจะเข้ามาสักที เพราะไฟชักมอดแล้ว แต่เมื่อได้เข้ามาก็มีเชื้อติดไฟขึ้นมาอีก ต้องขอบคุณจริง ๆ ครับ

สวัสดีค่ะ  คุณครูตุ่ม

    ดีจังค่ะ ที่ครูตุ่มได้พาเที่ยวเวียดนาม  ได้มีข้อมูลไปเล่าต่อให้เด็กๆของเราฟังบ้าง  ขอบคุณค่ะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท