กรุ๊ปของครูตุ่ม ไปชาร์ตแบต ก่อนเปิดเทอมกันที่ เวียตนามเหนือ ระหว่างวันที่ 7-11 พฤษภาคม กลับมาวันเดียวกับที่พายุเข้าเวียตนามเลย เรียกว่าหนีขึ้นเครื่องมาเลยแหละ ทัวร์นี้ของเราก็สนุกสนานดี เราได้ไกด์ชาวเวียตนาม อายุ 60 กว่า ๆ ที่เวียตนามคนแก่เขาสุขภาพดี แข็งแรง อาม่าที่พายเรือกระจาดให้เรานั่ง ยังอายุ ตั้ง 70 เลย อาหารเวียตนามก็อร่อย เพราะครูตุ่มชอบแหนมเนืองอยู่แล้ว
คนเวียตนามไม่อ้วนเลย ครูตุ่มสังเกตตลอดการไปทัวร์นี้ 4 วัน ไม่เห็นคนอ้วนในเวียตนามเลยสักคนเดียว พยายามหาเหตุผล ก็ได้คำตอบว่า ที่ดินที่นั่นแพง (เกี่ยวกันไหมนี่) เกี่ยวจ้ะ ที่ดินแพงทำให้บ้านเรือนของเขา เป็นบ้านทรงกล่อง ซ้อน ๆ กัน เริ่มจาก หนึ่งชั้น ไปจนคนรวยมาก ก็ ห้าชั้น บางบ้านเพิ่มชั้นของบ้านตามจำนวนลูก ๆ เขาต้องวิ่งขึ้นลงบ้าน 3-5 ชั้นทุกวัน เลยไม่อ้วน (บ้านไม่มีลิฟนะคะ เพราะห้องเล็ก ๆ แบบกล่องจริง ๆ หน้าบ้านเล็ก ๆ กว่าทาวเฮาส์บ้านเราอีก เหตุผลที่สองก็เรื่องอาหาร เพราะเขาเน้นผัก อาหารทุกอย่างมีผัก ผัก แอนด์ผัก เขาปลูกเองปลอดสารพิษด้วย
แต่ลุงเวี๊ยด(ชื่อไกด์ของเรา) บอกว่าอีกหน่อยก็จะมีคนอ้วนแล้ว เพราะตอนนี้ K F C ขอสัมปทานเข้ามาตั้งร้าน และร้านฟาสฟู๊ด อีกหลายยี่ห้อกำลังตามกันเข้ามา ลุงเวี๊ยดบอกวัยรุ่นที่นั่นกำลังเห่อมาก
แหล่งท่องเที่ยวของเขาน่าสนใจ เช่นวิหารเสาเดียว อนุสรณ์โฮจิมิน ที่เคร่งขรึมและเคร่งครัดต่อระเบียบในการเข้สักการะมาก ต้นไม้ที่นั่น ต้นใหญ่ชนิดอายุน่าจะเป็นร้อยปีทั้งนั้น
สินค้าขึ้นชื่อที่ตั้งใจเต็มที่ว่าจะต้องซื้อกลับมาให้ได้ คือ กระเป๋าปัก ที่เป็นแฮนด์เมด ส่วนสินค้าอื่น ๆ ก็คล้าย ๆ กับของเรา อาหารก็ธรรมดา ไม่มีอะไร แปลก คล้ายทางเหนือ ๆ ของไทย
แหล่งท่องเที่ยวที่น่าสนใจมาก ๆ คือ ถ้ำที่ฮาลองเบย์ สวยมาก เสียดายที่รูปไม่ค่อยชัด และถ่ายได้ภาพไม่สวย เพราะคนเยอะมาก เราเจอแต่คนไทย เยอะจริง ๆ
เงินเวียตนาม เป็นเงินดอง เราใช้เงินแบบเศรษฐีเลยนะ เข้าห้องน้ำครั้ง 1500-2000 ทิปคนพายเรือ 80,000 (โอ้โฮ ! ) ซื้อของฝากเพื่อน ชิ้นหนึ่งประมาณ ตั้งแต่28,000 ขึ้นไป ถึง 100,000 ไงคะ รวยจริงไหม ปรากฏว่าแรกไปแล้วต้องพยายามใช้ให้หมด แล้วถ้าใครจะไปเที่ยวก็ไม่ต้องแรกตังค์ไปแบบเรานะ ที่นั่นเงินบาทดังค่ะ ใช้เงินบาทได้เลย แม่ค้าอยากได้มากกว่าเงินดองอีก
ครูตุ่มเล่าแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง ความจริงเขียนไปรอบหนึ่งแล้ว แต่บันทึกไม่ได้ เครื่องบอกอะไรเออเร่อก็ไม่รู้ ผู้ช่วยก็ไม่อยู่บ้าน เลยต้องบันทึกใหม่ขาด ๆ เกิน ๆ อย่างนี้แหละค่ะ ก็ มือใหม่นี!!
วันนี้มาเล่าแถมอีกนิด เพิ่มนึกขึ้นได้ ที่เวียตนามนี้ มีคนไทยไปถึง ก็เช่ารถ กะว่าจะขับเอง เพราะขับรถเป็น และเห็นว่าค่าเช่าถูกมาก ปรากฏว่าขับไปไม่ถึง 15 นาที ต้งนำรถมาคืน เพราะอะไรรู้ไหมคะ จะเล่าค่ะ บนถนนที่นั่นเต็มไปด้วมอเตอร์ไซด์ค่ะ เต็มจริง ๆ เดี๋ยวดูจากรูปนะคะ เขาใช้แต่มอเตอร์ไซด์ และบ่งบอกฐานะทางการเงินด้วยนะคะ ถ้าเป็นมอเตอร์ไซด์จากจีน ราคาถูก เขาบอกคนจนใช้ ใช้ ชนิดจอดไว้ไม่หายน่ะค่ะ แล้วถัดขึ้นไปก็มอเตอร์ไซด์จากเมืองไทย ส่วนเศรษฐีใช้ประมาณ เวสป้า อะไรทำนองนี้ค่ะ ขับกันชนิดไม่มีช่างว่างเลย ถ้าเราจะข้ามถนนนะคะ เขาบอกไม่ต้องดูรถ เดินหน้าลูกเดียว ถอยหลัง ตาย ! เพราะรถจะอ้อมหลังเราทันที ถอยหลังก็ ตาย ! เหมือนกัน แล้วเขาไม่หยุดให้หรอกค่ะ ต้องลุย !
ภาพนี้ล่องเรืออ่าวฮาลองเบย์ ครูตุ่มเป็นตากล้อง จับสาว(เหลือ)น้อย มาเข้าแถว เก๊กสวยกันใหญ่
กระเป๋าปักสุดสวย หน้าโรงแรม/ก่อนกลับ
นี่เรือกระจาด เวลาเมื่อเขาก็เปลี่ยนเป็นใช้เท้าพายแทน (เลยถ่ายรูปมาให้ดูป
แพคทีมเตรียมลุยถนน 36 สาย หน้าบ้านลุงโฮ หุ่นกระบอกน้ำ
ครูอ้อย(คนละคนกับครูอ้อย !!!!) บ้านทรงกล่อง ที่เขาปลูก ติด ๆ กันน่ะเป็นคนละบ้านกันนะคะ
กำลังโอบต้นไม้ในสวนลุงโฮ หลังหนึ่งก็สูงขั้นไปเรื่อย ๆ
ให้ดูว่าต้นใหญ่จริง ๆๆๆ
นี่ ขบวนมอเตอร์ไซด์ เต็มถนนไปหมด ลุงเวี๊ยดบอกว่า สถิติ คนตายของเขาโดยเฉลี่ย เดือนละ 300-400 คน เพราะมอเตอร์ไซด์ เขาถือเป็นเรื่องธรรมดา อย่างนี้ สงกรานต์เมืองไทย อายไปเลย เพราะที่นั่นเขาเป็นสถิติปกติประจำรายเดือน เขาขับกันเร็วมากด้วยนะคะ แต่รถใหญ่ อย่างรถบัสที่เรานั่ง ขับไม่เกิน 60 กม. /ต่อชั่วโมง เราบอกลุงเวี๊ยดว่า เร็วขึ้นนิดได้ไหมคะ (ตอนขับรถข้ามเมือง จากฮานอยจะไปนิงบิง ระยะทางประมาณ 300 กม. เป็นบ้านเรา 3 ชั่วโมงกว่า ๆ ก็ถึง แต่ที่นั่นใช้เวลาไป ครึ่งค่อนวัน ลุงเวี๊ยดบอกเดี๋ยวก็รู้ว่าทำไมเร็วไม่ได้ จริง ๆ แหละค่ะ รถสวนมา เขานึกจะแซงก็แซง ไม่ได้รับรู้เลยว่ารถเรากำลังมา เราก็ต้องเบรคตัวโก่ง ลุงเวี๊ยดบอกเราว่า เห็นไหมครับถ้าเร็วจะเบรคทันไหมเนี่ย (เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นแทบตลอดการเดินทาง) อันนี้เรียกได้ว่าปราบเซียนจริง ๆ ค่ะ
สวัสดีครับคุณ ครูตุ่ม
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับครูตุ่ม
เข้ามาทำความรู้จักครับ ต้องขอบคุณที่พาเที่ยว เพราะไม่เคยไปทางเวียตนามมาก่อน ทำความรู้จักโน่นนิดนี่หน่อย ก็รู้สึกว่าชีวิตมีค่าขึ้นมาอีก นาน ๆ ผมจะเข้ามาสักที เพราะไฟชักมอดแล้ว แต่เมื่อได้เข้ามาก็มีเชื้อติดไฟขึ้นมาอีก ต้องขอบคุณจริง ๆ ครับ
สวัสดีค่ะ คุณครูตุ่ม
ดีจังค่ะ ที่ครูตุ่มได้พาเที่ยวเวียดนาม ได้มีข้อมูลไปเล่าต่อให้เด็กๆของเราฟังบ้าง ขอบคุณค่ะ