คณะของเราตกลงใจเดินทางไปลาวใต้ โดยทางรถยนต์ พอข้ามเขตชายแดนเข้าไป เราก็เริ่มได้คิดว่าเอ๊ะเราจะมาทำไมนี่ มันเหมือนต่างจังหวัดไกล ๆ ของเราเลย บ้านเมืองเขาดูแห้งแล้ง เด็ก ๆ ตัวเล็ก ๆ อายุไร่เรี่ยกันราวกับมีลูกทุกปี ดูมอมแมม น่าสงสารมากกว่าน่าไปเที่ยว คือเห็นแล้วไม่ค่อยสบายตา ที่ประทับใจมาก ๆ และทำให้เห็นว่าการไปเที่ยวครั้งนี้ไม่เสียเที่ยวก็คือ "น้ำตก" พราะน้ำตกสวยมาก ไม่ว่าจะเป็นหลี่ผี คอนพะเพ็ง ฯ (จำชื่อไม่ค่อยได้) อาหารก็รับประทานเหมือนบ้านเราทางอีสาน สินค้าก็ไม่รู้จะซื้ออะไร (ดูจากรูปนะคะ) ที่หรูอีกอย่างคือ "ที่พัก" เราได้พักที่อดีตเคยเป็นวังของเจ้าอะไรสักองค์ (เขาบอกชื่อแต่ครูตุ่มจำไม่ได้) แล้วเราก็ได้มีโอกาสใส่บาตรในตอนเช้าด้วย ก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นว่าเหมือนอยู่บ้านเรา (บันทึกนี้ครูตุ่มย้อนหลังเพราะไปลาวมาตั้งแต่ประมาณปี 49 ต่อไปจะบันทึกปัจจุบันจะเล่าให้ละเอียดกว่านี้นะคะ) ตอนนี้ขอเพียวดูรูปเล่นสบาย ๆ ตา ก็แล้วกันค่ะ
เห็นแล้วไม่กล้านั่ง..... เด็ก ๆ ดูสนใจพวกเรามาก
อาหารก็...O K ...อยู่นะ นี่แหละที่ประทับใจ...หรูมาก..
อันนี้อยู่ริมน้ำ...ที่ได้ตักบาตรน่ะค่ะ หนึ่งในหลาย ๆ น้ำตกสวย ๆ
นี่ก็ อีกหนึ่ง...... และ นี่ก็ อีกหนึ่ง..สวย ๆ ทั้งนั้น..
ร้านค้า...เหมือนของเราเป๊ะเลย.... การแสดงที่เขาตั้งใจเต้นอย่างมาก.....
คิดถึงค่ะ