คณะจิตอารีของเรารวมตัวกันไปโต้ลมหนาวที่เขาค้อ เราได้ที่พักเป็นของนายทหารท่านหนึ่งที่ไม่ได้รับแขกทั่วไป คือใช้บอกต่อ ๆ กัน บ้านสวยมาก อยู่กลางหุบเขา ทางเข้าวกวนเล็กน้อย แต่พอไปถึงแล้วสดชื่นเกินคุ้ม หลังจากเข้าที่พัก งานนี้ครูตุ่มแสดงฝีมือขนมครกชาววังเป็นครั้งแรก อร่อยมาก มาก ๆ ปลื้มจนตัวเองไม่ต้องทานก็อิ่ม กลางคืนก็กิจกรรมจัดสรรรายได้ตามระบบ P.D. ครูตุ่มก็รายได้สูงเช่นเคย เช้าขึ้นเราก็ไปเที่ยว หอสมุด อุทธยาน ต่าง ๆ แล้วก็เลยไปกินก๋วยเตี๋ยวห้อยขา (ก๋วยเตี๋ยวก็รสชาติธรรมดา ๆ แต่มันลุ้นตรงต้องรอเพราะคนเยอะมาก ) ชื่อคณะจิตอารีย์เนี่ยเราตั้งกันขึ้น เพราะตอนเช้าก่อนที่เราจะออกจากที่พัก เราเจอคุณพี่สุภาพสตรีท่านหนึ่ง ท่านเข้ามาคุยกับเรา คุยไปคุยมา เลยได้ทราบว่าท่านมีมูลนิธิที่บริจาคโลงศพ โดยบริจาคทั่วประเทศ โดยให้แจ้งขอไป ก็จะส่งไปให้ โดยไม่มีข้อแม้ แล้วท่านก็ชวนให้พวกเราร่วมทำกับท่าน หรือจะไปเริ่มก่อตั้งกันใหม่ก็ได้ พวกเราก็เลยตกลงกันว่า เราจะก่อตั้งคณะของเราเอง และก็เริ่มต้นด้วยการบริจาคโลงศพ ให้ผู้ที่เดือดร้อน เราประสานงานกับวัด เมื่อใครขอบริจาคมา พระจะแจ้งมาที่เรา แล้วเราก็จะดำเนินการซื้อโลงให้ (ไม่ได้ให้เป็นเงิน) โดยเราเฉลี่ยกันออกในคณะของเรา แต่ถ้ามีเพื่อน ๆ ครูจะร่วมบริจาคเราก็รับ และก็ทำเป็นบัญชีสำรองไว้ คณะของเราตั้งจุดประสงค์ไว้แล้ว อยู่ระหว่างดำเนินการค่ะ
(นี่เป็นสิ่งที่จุดประกายมาจากเขาค้อ ที่เราคิดว่าทำให้เรามีความสุขทางใจที่ได้ช่วยเหลือผู้เดือดร้อน)
ที่พักสวยมาก ดอกไม้ที่อุทธยานเขาค้อ
หน้าบ้านพักยามเช้า For get me not
"สลอนหน้า" ศัพท์ที่ได้จากวัยรุ่นแถว ๆ นั้น ริมกำแพงพระตำหนัก
คิดว่าตัวเองสวยนะนี่ เดี๋ยวจะไม่รู้ว่าที่ไหน
อิจฉาคนข้างหลัง ที่ฐานกรุงเทพ
รวมพลจิตอารี ร้านก๋วยเตี๋ยวห้อยขา
พี่ตุ่มคะ
คิดถึงค่ะ