จันทร์จิรา คนชม

เดินทางมาเพื่อค้นหา

      จะเขียนอะไรดีไม่รู้จะเขียนยังไง     ก็ไม่ใช่นักเขียน   แล้วจะเขียนอะไรให้เค้าสนใจเนี่ย   เอ้าอาจารย์บอกจุดประกายว่าอยากเขียนอยากพูด  คิดอะไรก็เขียนตามนั้น   ก็เลยเขียนได้ลื่นไหล  ไม่เกี่ยวกับเกรด   โอ๊ะนี่เรื่องเด่น   ก็อ้าวจะได้นินทาอาจารย์ได้เต็มที่ไง  แหมก็มองอาจารย์ตั้งนาน  ก็ไม่คุ้นเรามันเด็กใหม่(  อายุอย่าไปพูดเลยมันไม่สุภาพ ) อาจารย์ภาคเทคโนคนเดียวที่เวลาสบตาหรือทักทายแล้ว ไม่คุ้นเคย   แต่ที่จริง  เป็นอาจารย์ภาคเทคโนคนแรกที่รู้จัก  ก็วันที่มาเปลี่ยนแปลงเอก  ไม่รู้หรอกว่าเป็นอาจารย์ของภาคนี้ นึกว่าเป็นนักศึกษาป. โทที่มาเรียนเหมือนกัน  ก็อาจารย์หน้าตาอ่อนจังนิ  แต่อาจารย์ทำให้เราประทับใจเทคโนได้ในวินาทีแรกที่ย่างก้าวเข้ามาสู่เอกเทคโน   อาจารย์พูดจาเพราะ   บริการให้คำแนะนำดีจริงจริงนะ  พอมาเรียนเจอหน้าอาจารย์  ตายแล้วอาจารย์ภาคเทคโน  โอมายก๊อต ! หลังจากเข้ามาอยู่ในเทคโนแล้ว  สำหรับภาพที่เห็นชินตา  และเป็นเอกลักษณ์ของอาจารย์ในความรู้สึกก็คือ    Family  Man  ครอบครัวมีสุข   อบอุ่น   

    เอ้ายังไม่ได้ขึ้นหัวข้อเลย  นั่นมันบทนำนะเนี่ย  ก็อาจารย์บอกว่าอยากเขียนอะไรก็เขียน  เข้าเรื่อง    สำหรับ  CAI ถามว่ารู้จักมากน้อยแค่ไหน  บอกตามความเป็นจริงเลย  ก็ งู งู ปลา ปลา มันบอกไม่ได้ว่ามากหรือน้อย   แต่สามารถนำไปใช้กับนักเรียนของเราได้ในระดับหนึ่ง    ก็โรงเรียนชาวเขา  มีคอมพิวเตอร์ใช้  10  เครื่อง    มีนักเรียน  135  คน   มีครูสอน  5  คน  เด็กนักเรียนชั้นป.1   สามารถใช้เม้าส์  และปิดคอมพิวเตอร์ได้ถูกวิธี   สามารถเรียนรู้และตอบสนองกับคอมพิวเตอร์  และสื่อเทคโนโลยีได้อย่างคุ้นเคย   ก็น่าจะบอกได้ว่าประสบผลสำเร็จ  ไป  20  %  มันก็บอกแล้วว่าคอมพิวเตอร์ช่วยสอน   มันจะช่วยอะไรเราได้บ้าง   แต่ที่มันช่วยเราได้มันคงไม่ได้เสี้ยวของที่เราจะมาเอาจากอาจารย์       เพราะฉะนั้น  สิ่งที่คาดหวังอย่างเต็มเปี่ยมก็คือ   จะมาเอาความรู้ต่าง ๆ จากอาจารย์ให้มากที่สุด    ก็อุตสาห์  แบกกระสอบปุ๋ยลงมาจากดอยเพื่อจะเอาเทคโนโลยีใหม่ ๆ ไปให้กับเด็กหน้อย  บนดอยปู้น.......แล้วเหตุผลรองลงมาเพื่อจะเอาอะไรดี ดี ไปอวดเค้าบ้าง    เอ้าก็  ป. โทนเรศวร เอกเทคโนโลยีสื่อสารการศึกษา  (  ตรง   ตรง   ) แล้วมันต้องมีอะไรโชว์ซี  ชีวิตน้อย  ของครูดอย  ฝากความหวังไว้กับอาจารย์(   อย่าเพิ่งอ้วกหละ ) 

       

[จื้น (จื่น)]

เขียนอะหยังกะได้.....บ่มีไผว่าลุ๊ปี้...ถ้ากึ๊ดบ่ออกกะเขียนคำว่า..พี่พลขา......หรือไม่ก็คำว่า...ท๊ากกกกกกก..........สิน...ออกไป.. อิอิอิ

[นางฟ้า]

ขอบคุณ  จากใจจริงของลูกองค์ดำ  ศิษย์เก่าของม.นเรศวรแห่งนี้ ที่ใ้ห้เกือบทุกสิ่ง ทุกอย่างที่ต่อยอดจากใบปริญญาโทใบนั้น

จากที่จบสถาบันแห่งนี้มา จากจุดเริ่มต้นที่เกือบจะนับศูนย์ ไม่รู้เรื่องในการผลิตสื่อ  ไม่รู้เกี่ยวกับเทคโนที่นำมาประยุกต์ใช้ในการจัดการเรียนการสอน  การประักอบอาชีพครุ ม. นเรศวรทำให้เรารู้จักศักยภาพของตนเอง ว่าเรามีอะไรอีกมากมายในตัวของเรา  มีอะไรอีกมากมายที่เราจะทำเพื่อนักเรียน  เพื่อสังคมของเราได้ แล้วสุดท้าย สำหรับตัวเราเอง ม.นเรศวรทำให้รู้จักคุณค่าของตนเอง  ขอบคุณอีกครั้ง  และที่ผ่านมาและต่อไปจะนำความรู้  ประสบการณ์ที่ได้รับมาประยุกต์ใช้  เพื่อให้เกิดประสิทธิผลแก่งาน และประสิทธิภาพแก่นักเรียนต่อไป   นี่คือคำพูดที่เป็นหลักวิชาการ ซึ่งทำให้รู้ว่านี่คือสิ่งที่ได้รับจากม.นเรศวร จากใจจริงของลูกองค์ดำ......