วันสิ่งแวดล้อมโลก : 5 มิถุนายน ของทุกปี
ขอบคุณนะ..โปเต้
ขอบคุณนะโปเต้...พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ...
เช้าวานนี้ขณะกำลังจะเดินไปที่ห้องทำงาน ได้ยินเสียงตะโกนด้วยเสียงอันดังว่า..
"ย้า..ย่า...มีเพื่อนขาหักเหมือนกันเล้ย.."
ตามด้วยเสียงเด็กผู้หญิง..บอกว่า..
" ไม่ช่ายขาหัก...ขาแพล้งงง..."
เงยหน้าขึ้นไป เจอเด็กชาย เด็กหญิง ที่เรียนอยู่ชั้นเดียวกัน
ยืนใช้ไม้ค้ำยัน..เคียงคู่..ยิ้มเผล่อยู่บนระเบียงอาคาร
ไม่รู้ว่าจะยิ้ม..หัวเราะ..หรือจะเศร้า..ดี
หากย้อนไปเกือบสามสี่ปีที่ผ่านมา
ข่าวอุบัติเหตุครั้งใหญ่ ได้พรากชีวิตของผู้คนไปในคราเดียวถึงเจ็ดคน
ในจำนวนนั้น ห้าคนเป็นคนในครอบครัวของเด็กชาย..
ยังจำได้ถึงความเศร้าในคราวที่ผู้คนในเมืองเล็กต้องช่วยจัดการงานพิธี
ข่าวคราวที่ทะยอยมาถึง.. เจ้าตัวเล็กอาการหนัก..อาจต้องตัดขา
พ่อ แม่และย่า..ยื้อยุดไว้อย่างมีความหวัง
กว่าปี..ที่เจ้าตัวเล็ก ต้องผจญกับความเจ็บปวด
ทั้งแขนและขา ที่ถูกผูกโยง เปลี่ยนแปรเด็กแคล่วคล่อง ว่องไว ซุกซนประสาเด็ก
กลายเป็นเด็กโยเย หงุดหงิดง่าย
กว่าปี...ที่ต้องใช้ชีวิตบนรถเข็น พร้อมกับเหล็กดามที่โผล่มาจากขา
กว่าปี...ที่ต้องส่งครูเข้าไปสอนที่บ้านเป็นระยะ
กว่าปี..ที่ต้องยอมกลับมาเรียนกับรุ่นน้อง
ภาพที่คุ้นชินในระยะเวลาต่อมา
คือภาพของเพื่อนตัวน้อย..ที่เดินประคองถาดอาหารเก้ๆ กังๆ จากโรงอาหาร
ผลัดกันมานั่งกินข้าวที่ระเบียงเป็นเพื่อนพี่เต้
เพื่อนชายในห้อง ถือ อุปกรณ์ช่วยขับถ่าย วิ่งตัวปลิวไปเทในห้องน้ำ
ด้วยความภาคภูมิใจที่ได้ช่วยเหลือ
ภาพของเพื่อนทั้งหญิงชายที่คอยประคอง ถือข้าวของให้ยามเริ่มหัดเดิน
เริ่มมีรอยยิ้ม..ยามที่นั่งบนเก้าอี้นอกห้องประชุม ดูเพื่อนทำกิจกรรม
จนวันหนี่ง..ขณะนั่งทำงานอยู่ในห้อง
ได้ยินเสียงเล่นกันอยู่เกรียวกราว..จำเสียงที่พูดอยู่ดังลั่นได้
จึงโผล่หน้าออกไปดู ดีใจ..รีบคว้ากล้องมาบันทึกไว้จนภาพสั่นไหว
ในวงลูกหิน..ที่ช่างสรรเอาทางระบายน้ำรอบตึกเป็นสนามประลอง
เต้พร้อมไม้เท้าคู่ใจ..ชิงชัยกันอย่างไม่ย่อท้อ
โปเต้..คนเดิมกลับมาแล้ว...
จนวันนี้...วันที่สาวน้อยจอมซนในห้องเหยียบไม้กวาดจนพลาดล้มลง
เท้าแพลงจนต้องเข้าเฝือก
เต้ช่วยสอนวิธีวางไม้เท้า และยันตัวขึ้นยืนอย่างแคล่วคล่อง
ชวนกันพูดคุยรอเพื่อนที่จะเข้าห้องประชุมร่วมกันโดยไม่ต้องนั่งรออยู่นอกห้องอีกต่อไป
และในระหว่างรอกลับบ้าน
ไม้เท้าของเต้..ก็กลายเป็นของน่าสนใจให้เพื่อนได้ลองหยิบลองใช้
จนได้ยินเสียงพี่ชายเพื่อน..ล้อเลียนด้วยอารมณ์ขันมาว่า..
อย่าๆ..หูพิการแล้วยังอยากขาพิการอีกเร้ออออ..
ด้วยเจ้าตัวคนทดลองใช้ไม้เท้าเพิ่งไปผ่าตัดปะแก้วหูมา
เต้..ยังประสานเสียงหัวเราะร่วมไปด้วยอย่างอารมณ์ดี..
ในวันที่เหน็ดเหนื่อย..
ภาพที่เห็นจึงเติมใจให้มีเรี่ยวแรง
รอยยิ้ม..ความแจ่มใส..หลังวันเมฆบัง..
ช่วยเติมความหวัง..แต่งแต้มแสงสว่างและสีสันให้ใจที่อ่อนล้าได้เบิกบานขึ้น
ขอบคุณนะโปเต้...พรุ่งนี้เจอกันใหม่นะ...
หมายเลขบันทึก: 186220เขียนเมื่อ 4 มิถุนายน 2008 21:20 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 19:08 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (16)
เวลาเราเห็นดอกไม้กำลังบาน... มันมีความสุขนะครับ
เวลาเราเห็นดอกไม้กำลังบาน... เรามีความหวังนะครับ
เวลาเราเห็นดอกไม้กำลังบาน... มันเติมพลังเราจริงๆ
แม้ว่าดอกไม้ดอกนี้จะช้ำไปบ้าง..แต่ก็ไม่หมดพลังลงเลยแต่อย่างใด
มาชื่นชมดอกไม้สองดอกนี้ครับ ครูอึ่งน้องสาว..
เห็นเรื่องของโปเ้ต้แล้วมีกำลังใจค่ะ
ขอบคุณนะคะ ^ ^
เห็นน้องโปเต้มีสุขภาพกายและใจที่ดีนะคะ หน้าตาอบอุ่นเป็นมิตร
ว่าแต่เด็กๆ โรงเรียนคุณครูพี่อึ่งทำไมซน ๆ จัง ^^
อ้าว ซนจนเจ็บตัวก่อนจะโรงเรียนเปิดเทอม 555
..ประทับใจ
- ขอบคุณท่าน ผ.อ. ที่แวะมานะคะ
- วันนี้วันสิ่งแวดล้อมโลก..ที่นี่ฝนตกใหญ่เลยค่ะ
- สวัสดีค่ะพี่บางทราย
- เวลาเหน็ดเหนื่อย..เรื่องราวของเด็กๆ เติมเรี่ยวแรงให้ได้จริงๆ ค่ะ
- ยิ่งหากได้รับรู้เรื่องราวบางเรื่องของเค้า..จะทำให้เข้าใจและเห็นค่าของความงอกงามได้มากขึ้น
- ขอบพระคุณที่แวะมาค่ะพี่
- อ.ตุ๋ยคะ
- ดีใจที่อ่านแล้วมีกำลังใจ
- บางทีพี่ก็ต้องเติมกำลังใจให้ตัวเองด้วยเรื่องราวใกล้ตัวนี่แหละค่ะ..อึ๊บ..สู้ๆ..ต่อไป..^^
ว่าแต่เด็กๆ โรงเรียนคุณครูพี่อึ่งทำไมซน ๆ จัง ^^
- ก๊ากส์ๆๆ..นั่นสินะคะ
- ถึงได้บอกว่า ไม่รู้จะหัวเราะ หรือ ร้องไห้ดี
- ทำไมปีนี้..มีไม้เท้าหลายอันในโรงเรียน..
- ที่โรงเรียนมีคติว่า "ความเพียรเป็นบ่อเกิดแห่งความสำเร็จ"
- เฮ้อ..แต่ว่าเด็กๆ อาจคิดว่า..ความซน..เป็นบ่อเกิดแห่งความสุข..นะคะ
5. PaO
-
เบื่องหลัง..เรื่องราว..ผลกระทบ..ต่อชีวิตและความเติบโตของคน..เนาะ
มาขอบคุณน้องโปเต้..ด้วยคนค่ะ ^^
น้องต้อมเจ้า..มีเรื่องราวเหล่านี้อยู่รอบตัวเราเสมอเนาะเจ้า
เห็นด้วยกับพี่อึ่งค่ะ ^^
ขอบคุณที่นำเรื่องดี ๆ งาม ๆ มาย้ำให้รู้ว่า ในโลกใบนี้ เรื่องดี ๆ ยังมีอีกเยอะ ...
ขอบคุณครับ
- หวัดดีค่ะ...พี่อึ่ง
- สบายดีนะค่ะ
- เป็นเรื่องราวที่น่าประทับใจมากค่ะพี่
- เด็กน้อยยังสู้...แล้วเราคนธรรมดาที่ครบสามสิบสองประการ
- ทำไมจะไม่สู้เชียวหรือ...สู้ ๆ ต่อไป
ด.ญ.เสื้อสีส้ม
เป็นอะไรที่น่าภาคภูมิใจมากค่ะ(โปเต้เพื่อนหนูเองค่ะ)
เป็นมิตรภาพที่น่าชื่นชมค่ะ อยากให้คนรอบข้างรักและเอื้ออาทรกันอย่างนี้ตลอดไป...เป็นกำลังใจให้กับใครๆที่ทำความดีทุกคนนะคะ
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมนะคะ
- ตามมายิ้มๆ
- กับโลกที่สุดใสของน้องเต้
- อยากกลับเป็นเด็กจังค่ะพี่อึ่ง เป็นผู้ใหญ่เครียดๆ
- ฮือๆ..ตอนนี้น้องขิงไม่ยอมเข้าเฝือกเป็นเพื่อนโปเต้ซะแล้ว
- ก็เธอถอดเฝือกเองง่ะ
- เอามีดผ่าเอาค่ะ...จ๊ากสสส์