มุมมองชีวิต....จากการเล่นโบลิ่ง

เมื่อวันอาฑิตย์ที่ 1 มิถุนายน 2551 ที่ผ่านมา ภาควิชาได้จัดกิจกรรมการสร้างเสริมสุขภาพระหว่างภาควิชาโสตฯกับภาคจักษุ ที่ห้างหนึ่งในอำเภอหาดใหญ่ ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้ยินว่ามีกิจกรรมนี้  ก็เบื่อๆเพราะคิดว่าคนที่จะได้ลงเล่นก็คงเป็นอาจารย์หรือแพทย์ในภาควิชา เจ้าหน้าที่หรือคนอื่นๆก็คงเป็นกองเชียร์เหมือนที่ผ่านมาก็เลยไม่อยากไปร่วมเท่าไหร่นัก แต่เมื่อได้ไปถึงตอนเวลาบ่ายโมง กติกาที่ตกลงกันระหว่าง 2 ภาค คือ ทีมใดที่มีคะแนนมากสุดจะชนะ ซึ่งมีทั้งหมดอยู่ 12 ทีม แต่ละทีมก็แข่งขันกันสนุกสนานมีทั้งเสียงหัวเราะ โห่แสดงความตื่นเต้น ดีใจ ระหว่างนั้นเอง อาจารย์หัวหน้าภาคซึ่งเป็นทีมเต็งก็เรียกให้ไปร่วมเล่นกับอาจารย์ด้วย โดยคนที่อาจารย์เรียกให้ไปเล่นคือเจ้าหน้าที่ที่ส่วนใหญ่ไม่เคยจับลูกเลย เพราะพวกเราคิดว่าจะทำให้ทีมของอาจารย์เสียคะแนน แต่นั่นกลับไม่ใช่ความคิดของอาจารย์ที่คิดว่าต้องเล่นเพื่อชนะ แต่อยากให้ทุกคนได้เล่นและมีส่วนร่วมในกิจกรรม และได้เรียนรู้ถึงสาระสำคัญของการให้โอกาสคนมากกว่า และจากการที่อาจารย์เปิดโอกาสนี่เอง ทำให้เราเห็นมุมมองใหม่ของคนที่เราเคยรู้จัก จากพี่ที่เราเห็นว่ารับผิดชอบเรื่องการเบิกจ่ายพัสดุ เรากลับพบว่าพี่มีลีลาและท่าทางที่ยอดเยี่ยม รวมทั้งคะแนนที่กวาดเรียบบ่อยครั้ง  จนเมื่อถึงโอกาสที่ได้โยนบ้าง ลูกโบลิ่งกลมๆที่เราไม่สามารถบังคับได้ เรามองด้านใดก็เห็นเฉพาะด้านนั้นแต่ในบางด้านของลูกเรากลับมองไม่เห็น ถ้าเราเปลี่ยนไปมองอีกด้านหนึ่ง อีกด้านเราก็จะมองไม่เห็นอีก แต่การที่เราให้โอกาสกับความรู้สึก ให้กว้างขึ้น เปิดโอกาสให้ลูกโบลิ่งได้หมุนขณะที่เราได้โยนไป มุมมองที่เราไม่เคยมองเห็นก็จะปรากฏให้เราได้สัมผัส วันนี้ก็เลยเกิดความรู้สึกว่าต่อไปเราต้องเราต้องเปิดโอกาสในการมองคนหรือมองสิ่งต่างๆรอบตัวเราให้กว้างขึ้นและเรียนรู้สิ่งเหล่านั้นให้ลึกซึ้งกว่าเดิม และทำให้เรากลับมาทำงานด้วยจิตที่สบายและเบาขึ้นมากกว่าเดิม ขอบคุณ.....ลูกโบลิ่งกลมๆ

[ใบบุญ]

ขอบคุณ บันทึกดีๆนี้ค่ะ

การมองอะไรให้รอบด้าน เป็นสิ่งที่เราต้องฝึกฝนค่ะ

เพราะบางครั้ง เราอยู่ที่เดิม เห็นมุมเดิม อาจทำให้ไม่ได้เห็นมุมอื่นๆค่ะ