ลาตายคนเดียว.....แต่จะตายอีกกี่คน.....
ผมเหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งชื่อ ตายแล้วไปไหน ผมไม่มีโอกาสได้อ่านหนังสือเล่มนั้น ผมเลยเขียนให้เห็นถึงชะตาชีวิตของคนที่ยังต้องอยู่ต่อสู้ บนโลก บูดๆเบี้ยวๆใบนี้...ตามวิถี.... กวีข้างถนน...
คุณยายนั่งอยู่ตรงนั้น....แล้วมองตามทางที่เห็น...ทุกค่ำทุกเช้าทุกเย็น...ทางไกลสุดขอบฟ้าคราม...
นานแล้ว..หนูอยากถามว่า....น้ำตายายหลั่งรินไหล...อาบแก้มรดลาดผ่านใจ....เมื่อไหร่ยายจะหยุดมอง...
ผู้คนมากมายหลายหลาก...ถางถากโวยวายกึกก้อง...หนูยังเห็นยายนั่งร้อง...หอบกล่องลังเก่าแนบกาย..
ยายรอใครอยู่เล่าหนา....หนูหาเป็นเพื่อนเอาไหม...แล้วหนูจะช่วยมองไกล...ดูใครที่ยายรอคอย...
ยายยื่นลังเก่าให้เปิด...ดูเถิดคนที่รอหา...หนูมองเห็นแล้วน้ำตา.....ไหลรินลงมา.......ร้อง..เป็นเพื่อน...ยาย
ทุกวันตอนเย็นเห็นอยู่...คนคู่ต่างวัยโหยหา...ร่ำร้องเรียกยอดแก้วตา...ดวงใจปิ่มว่า....จะมลาย..
คุณยายเฝ้ามองหาลูก....ส่วนหนูนั่งดูจดหมาย....ฉบับนี้ที่แม่ลา...ตาย...ทิ้งยายกับหลานโศกตรม..
วันนั้นหนูจำตรึงจิต...ชีวิตครอบครัวสุขสม...กลับกลายต้องมาระทม...พ่อจมอยู่ในห้วงมาร...
ทิ้งยายทิ้งแม่ทิ้งหนู....ไม่ดูแลไม่สงสาร...ชีวิตครอบครัวร้าวราน...แม่พาลติดเหล้าเมายา..
แม่โทษชะตาชีวิต...ที่ขีดให้ชั่วหนักหนา...แต่ทำไมแม่ไม่มา...ปรับปรุงแก้ไขเปลี่ยนแปลง
มัวจมอยู่ในห้วงทุกข์...เห็นลูกแม่ทำหน่ายแหนง...เห็นยายแม่พูดเสียดแทง...ระแวงต่างๆนาๆ..
สุดท้ายแม่นอนล้มเจ็บ...ยายเก็บข้าวของเร่หา...ที่ออมอดชั่วชีวา...ขายมารักษาแก้วใจ
หนูเห็นแววตาของแม่...ท้อแท้และเริ่มอ่อนไหว...แม่บอกจะขอลาไกล....จดหมายฝากไว้ให้ยาย..
" แม่จ๋า... ลูกขอโทษลูกละอายใจตัวเองที่ทำกับแม่และหลานแบบนี้.....
ชาติหน้ามีจริงลูกจะขอกลับมาเป็นลูกที่ดีของแม่...
ฝากดูแลลูกของหนูด้วย.."
รักแม่ที่สุด
นี่หรือคือรักที่สุด...ตัวหลุดพ้นละสังขาร...ทิ้งคนอยู่หลังทรมาน....ยายหลานจะอยู่อย่างไร
ข้อเขียนอยากให้ได้คิด...สะกิดเตือนให้หวั่นไหว...ว่าการที่ตนลาลัย...แล้้วไซร้ใช่้หมด..เรื่องราว...
เป็นเรื่องที่คนคิดผิด...ชีวิตเด็กเปรียบผ้าขาว...หากสิ้นยายไปอีกคราว...ผ้าขาวผืนนี้...ใครจะดูแล
ไม่อยากให้เป็นเช่นนี้เลย......
ความเห็น (12)
......สุดจะบรรยาย....
ใช่ครับ...ครูข้างถนน
ไม่อยากให้เป็นเช่นนี้เลย
ขอบคุณที่มาเยือนครับ
รพี
เศร้าจัง.. T__T
สวัสดีครับครูสุ
ใช่ครับเศร้าจริงๆ
รูปนี้ทำให้ผมร้องให้....คิดถึงยาย
ขอบคุณครับ
รพี
บทนี่เหมือนไม่ใช่รพีนะ เศร้าเกินไป แต่หลายชีวิตในโลกนี้ มีหลายบทบาทหลายแง่มุมชีวิต กวีข้างถนน ช่างหาแง่ หามุมได้หลากหลายดีแท้ ...ทำให้ต้องติดตามตอนต่อไปอยู่เรื่อย
สวัสดีค่ะ..
- มาทำความรู้จัก..กวีข้างถนน..ค่ะ
- ทุกชีวิตเป็น..อนิจจัง..นะคะ
สวัสดีครับครูนงเยาว์
ผมนั่งกินก๋วยเตี๋ยว แถวๆอ.ถลางผมเห็นคุณลุงโต๊ะข้างๆอ่านหนังสือ
เล่มหนึ่ง หน้าปกเขียนว่า ตายแล้วไปไหน ผมไม่ทราบว่าเป็นผู้ใดแต่ง
(ไม่กล้าไปแย่งมาดูกลัวจะได้รับรู้....ว่า.....ตายแล้วไปไหน...แหะๆ)
ผมก็เลยคิดถึงมุมมองของคนที่จะต้องอยู่ต่อสู้ต่อไป..
บนโลกบูดๆเบี้ยวๆใบนี้...ก็เลยเขียนสะท้อนออกมาตามมุมมองของ......
รพี กวีข้างถนน
ด้วความเคารพครับ
สวัสดีครับท่านศึกษานิเทศน์ วัชราภรณ์
ยินดีที่ได้ต้อนรับท่านศึกษา ปากกาทอง ผมเขียนตามความรู้สึก และมุมมองของผมเองครับ
(แหะๆ น้าชายของผมก็อยู่เขต 1 เหมือนท่านครับ)
ด้วยความเคารพครับ
รพี
ยิ้มไม่ออกเลยครับ...เศร้าจริงๆ
สวัสดีครับคุณร่มไม้ใหญ่ไกล้ทาง
เขียนไปตามวิถีชีวิตครับ สุขเศร้าคละเคล้ากันไป
ยินดีที่ท่านมาเยือนครับ
รพี
หมายเหตุ..ดูชื่อก็รู้ว่า คุณเป็นผู้โอบอ้อมอารี
ทำไมเขียนได้ถึงขนาดนี้คะ น้ำตาไหลเลยค่ะ
คุณปัทมาครับ
เรื่องแบบนี้ที่เกิดขึ้นจริงในสังคมเรา เป็นเรื่องที่น่าเศร้าใจมากครับ
ยินดีที่มาเยือนครับ
รพี