ครูขา…หนูคิดถึงครูค่ะ...โดยอ.จุฑารัตน์

            กลับความสำเร็จที่ส่งมอบให้นักเรียนที่เพิ่งจบไปจากโรงเรียนแห่งนี้ที่ได้เรียนมาตั้งแต่อนุบาลจนถึง ป.6

เนื่องด้วยตัวข้าพเจ้าเองเป็นครูประจำชั้นนักเรียนชั้นประถมศึกษา ปีที่ 6/3  และปีการศึกษาที่ผ่านมานักเรียนที่ห้องประจำชั้นได้จบการเรียนช่วงชั้นที่ 2 คือ ป. 6  ซึ่งแต่ละคนต้องหาที่เรียนต่อคือชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1  ซึ่งบางคนก็ได้สอบเข้าศึกษาต่อที่โรงเรียนแห่งเดิมและแห่งใหม่ก็ได้ส่งไปรษณียบัตรมาให้ครูประจำชั้นทราบว่าสอบเข้าเรียนได้ที่ไหนครูต่างภาคภูมิใจในตัวนักเรียนทุกคนไม่ว่าใครจะสอบเข้าได้ที่ไหนครูทุกคนจะเฝ้าสั่งสอนนักเรียนเสมอว่าเรียนที่ไหนก็เหมือนกัน..ขอแต่ว่าต้องตั้งใจเรียนและที่สำคัญต้องเป็นเด็กดีของพ่อแม่และครูเสมอไป   วันเวลาผ่านไป

ตัวข้าพเจ้าเองก็ต้องไปรับนักเรียนชั้น ป.3 ซึ่งจะขึ้น ป.4 ในปีนี้และได้เป็นครูประจำชั้นต่ออีก คือ

ป.4/3 และอยู่กับนักเรียนต่ออีก 3 ปี จนนักเรียนจบ ป.6 อีกครั้ง

 ซึ่งประสบการณ์จากการได้เป็นครูประจำชั้นของข้าพเจ้าได้ให้ความรู้อะไร ข้าพเจ้ามากมายและจะนำมาปรับใช้กับนักเรียนให้มากที่สุด  สิ่งที่ภาคภูมิใจที่สุดของชีวิตการเป็นครูของข้าพเจ้าซึ่งได้บรรจุมา 2 ปี ก็ได้รู้ว่าการที่เด็กที่ข้าพเจ้าได้สอนไป  ได้กลับมาหาพร้อมบอกคำว่าครูขาหนูคิดถึงครูจังเลย......แค่ได้ยินแค่นั้นข้าพเจ้าก็ดีใจมากเนื่องจากนักเรียนที่จบไปแล้วได้ขึ้นรถโดยสารหลังเลิกเรียนเพื่อจะมาหาครูและอีกหลายคนก็ได้โทรศัพท์มาหาพร้อมกับบอกว่าว่าง ๆ หนูจะเข้ามาหาครูค่ะ...ข้าพเจ้าดีใจที่สุดเลยที่นักเรียนที่เราสอนเขาจบไปยังคิดถึงและให้ความเคารพครูทุกคนเสมอมา

[นายประจักษ์ ปานอินทร์]

[ครูตา ลป.]

ความสุขของครูคือการได้เห็นเด็ก ๆ เจริญเติบโตอย่างมีคุณค่า