จากหน่อไม้เป็นไผ่สูง

          รู้สึกตื่นเต้นพอสมควรค่ะ สำหรับการเริ่มเขียนบล็อคแนววิชาการเป็นครั้งแรกในชีวิต  สำหรับแรงจูงใจในการเขียนบล็อคนั้น มีหลายประการด้วยกัน แต่ประการหลักๆ เห็นจะหนีไม่พ้นเรื่องงาน เพราะดิฉันตั้งใจเอาไว้ว่า วันนี้ดิฉันจะนำรูปภาพของการออกหน่วยบริการเคลื่อนที่ครั้งล่าสุด เมื่อวันที่ 18-19 กุมภาพันธ์ 2549 มานำเสนอให้ท่านทั้งหลายได้ดู  แต่ด้วยความอ่อนประสบการณ์ประกอบกับอ่อนเทคโนโลยีอย่างแรง  จึงทำให้ดิฉันลงรูปไม่สำเร็จ  คงจะต้องเก็บไปเป็นการบ้านเพื่อทำให้สำเร็จให้ได้  และจะนำรูปมานำเสนอในเร็ววันนี้ค่ะ

          แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ  อุตส่าห์ตั้งใจอย่างเต็มที่ที่จะเข้ามาเขียนบทความเล็กๆ น้อย  จึงขอนำบทความที่ดิฉันเคยเขียนไว้ตั้งแต่เมื่อปีกลาย  มาเล่าสู่กันฟังแทนละกันนะคะ

          ในฐานะของผู้ประสานงานของหน่วยบริการเคลื่อนที่ฯ  ทำให้ดิฉันได้ออกไปสัมผัสกับพื้นที่หลายๆ พื้นที่ด้วยกัน  และแน่นอนค่ะ  แต่ละพื้นที่ล้วนให้ประสบการณ์รวมไปถึงความประทับใจแตกต่างกันไป  แต่มีอยู่พื้นที่หนึ่งที่ดิฉันประทับใจมาก  จนอดนำมาเขียนถึงไม่ได้  ดิฉันกำลังพูดถึงพื้นที่ของตำบลหนองแม่แตง  อำเภอไทรงาม  จังหวัดกำแพงเพชรค่ะ  ซึ่งความประทับใจมีดังนี้

เสาร์และอาทิตย์ที่ 17-18  ธันวาคม 2549 ดิฉันได้มีโอกาสเดินทางไปทำกิจกรรมร่วมกับมหาวิทยาลัย ณ อำเภอไทรงาม จังหวัดกำแพงเพชร ในระหว่างการทำกิจกรรมที่ค่อนข้างจะวุ่นวาย ดิฉันสังเกตเห็นอาคารไม้เก่าๆ หลังหนึ่ง  บริเวณด้านหน้าอาคารมีป้ายไม้ขนาดเขื่องปักไว้อย่างมั่นคง  และเขียนจารึกไว้ว่า "อาคารธรรมศาสตร์อาสา"  แม้ตัวหนังสือที่เขียนไว้จะเลือนลางแต่ก็ยังสามารถมองเห็นได้ชัดเจนในระยะ 5 เมตร  สภาพของอาคารน่าจะได้รับการบูรณะมาบ้างแล้ว  สังเกตได้จากเสาคอนกรีตที่ถูกนำมาแทนที่เสาไม้เก่าๆ อันเดิม ประกอบกับผนังอาคารด้านนอกก็ได้รับการทาสีให้ดูใหม่ขึ้น  ตัวอาคารไม่ใหญ่มากนัก  และจะดูเล็กลงอย่างถนัดตาถ้าเทียบกับอาคารเรียนหลังใหม่ๆ ที่สร้างขึ้นภายหลัง  

          เมื่อได้ลองสอบถามถึงประวัติความเป็นมาของโรงเรียนแห่งนี้  จึงทราบว่าเดิมทีหมู่บ้านหนองแม่แตง  ยังไม่มีโรงเรียนให้เด็กๆ ภายในหมู่บ้านได้ศึกษาเล่าเรียน ทำให้เด็กที่ต้องการเรียนหนังสือต้องเดินทางไกลหลายกิโลเมตรเพื่อไปเรียนยังโรงเรียนของอีกหมู่บ้านหนึ่ง  ชาวบ้านจึงได้รวมตัวกันก่อตั้งโรงเรียนเล็กๆขึ้นเอง  แต่ด้วยงบประมาณที่มีอยู่อย่างจำกัดทำให้โรงเรียนไม่สามารถเป็นรูปเป็นร่างได้  หัวหน้าชุมชนจึงเขียนข้อความประกาศลงในหนังสือพิมพ์เพื่อขอความอนุเคราะห์จากผู้ที่มีจิตศรัทธาในการช่วยก่อสร้างโรงเรียน  หลังจากการลงประกาศขอความช่วยเหลือไม่นาน ได้มีกลุ่มนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ติดต่อให้ความช่วยเหลือเข้ามา  โดยอาสาจัดสร้างอาคารเรียนให้ และเดินทางมาดูสถานที่ก่อสร้างในเวลาต่อมา

          เมื่อกล่าวถึงตอนนี้...เป็นตอนที่ดิฉันประทับใจจริงๆ เพราะอาคารเรียนหลังแรกที่สามารถเปิดให้นักเรียนเข้ามาเรียนได้ เป็นเพราะความร่วมแรงร่วมใจของชาวบ้านและนักศึกษาจริงๆ ชาวบ้านแต่ละครัวเรือนช่วยกันบริจาคสังกะสี  ไม้กระดาน  เสาเรือน-อาคาร  โต๊ะ  เก้าอี้ รวมถึงอุปกรณ์ต่างๆ ที่สามารถเป็นประโยชน์ในการก่อสร้างได้

และแล้วอาคารเรียนอย่างง่ายๆ ก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้น และใช้เปิดสอนครั้งแรกในปี 2515  ณ ปัจจุบันได้ย่างเข้าสู่ปี 2549  ผ่านมาแล้ว 34 ปี แต่คนในหมู่บ้านก็ยังอนุรักษ์อาคารหลังนี้ไว้เป็นอย่างดีทีเดียว

          เชื่อมั้ยคะว่าเวลาที่ดิฉันมองดูป้าย "ธรรมศาสตร์อาสา" ดิฉันได้รับรู้ถึงอะไรบางอย่าง

ดิฉันอยากบอกทุกๆ คนที่ร่วมแรงร่วมใจในการสร้างอาคารเรียนหลังแรกหลังนี้ว่า "หน่อไม้ที่ได้ช่วยกันปลูกไว้  วันนี้เติบใหญ่สูงลิบลิ่วทีเดียว แถมยังแตกกอกระจายพันธุ์มาจนถึงทุกวันนี้" และ "ขอบคุณสำหรับมิตรจิตมิตรใจที่ท่านได้หยิบยื่นให้กับชาวตำบลหนองแม่แตงในครั้งนั้นด้วยค่ะ"

สิ่งละอันพันละน้อยที่อาจจะไม่ได้มีค่าหรือความหมายสำหรับผู้คนในอีกสังคมหนึ่ง  แต่มันอาจจะมีความหมายอย่างยิ่งยวดสำหรับผู้คนอีกสังคมหนึ่งก็เป็นได้...ขอเพียงคุณรู้จักการแบ่งปันบ้างเท่านั้นเอง

[สมลักษณ์]

1. ได้เข้ามาอ่านแล้วนะครับประทับใจมาก
2. การใส่รูปภาพ ศึกษาได้จาก แถบช่วยเหลือ ด้านบนบล็อก หรือ คลิ๊กที่นี่ http://gotoknow.org/help เข้าไปคลิ๊กตรงส่วนที่เป็น ไฟล์ข้อมูลและรูปภาพ ครับ