เมื่อตะวันลับฟ้า...การพิพากษาก็จะมาถึง
เพิ่งจะเขียนเรื่องเมืองเทวทูตได้ไม่กี่วัน เขียนแล้วก็รู้สึกว่าตัวเอง กำลังเดินเข้าไปดูเหตุการณ์ที่เขาแสดงให้ชม(แต่เป็นของจริง) นั้นอีก เป็นการทดสอบ จิตใจอีกครั้ง ที่ดีมาก ทำให้เราจะได้มีโอกาสทบทวนอะไรได้บ่อยๆ
แต่ทั้งหมดที่นำมาเสนอนั้น เป็นเรื่องราว ที่ผู้เขียนเก็บเอามาเล่าสู่กันฟัง ด้วยข้อจำกัด ของตัวอักษร และความสามารถในการถ่ายทอด ก็อาจทำให้ ได้สัมผัสความรู้สึกนั้นๆ กันได้บ้าง
แต่กับข่าวโศกนาฏกรรม ที่กำลังแพร่ภาพไปทั่วโลกทั้งสองข่าวใหญ่นี้ซิ ที่ทำให้ผู้เขียน ต้องนึกถึงภาพเทวทูต จำลองในเมืองมนุษย์อีกครั้ง คือข่าวน้ำท่วมหนักในพม่า คนตายนับแสนเมื่อสัปดาห์ก่อน กับข่าวแผ่นดินไหว คนตายนับหมื่น ในประเทศจีน เมื่อวานนี้ ผู้เขียนได้ชมภาพเหล่านั้น ด้วยความรู้สึก เหมือนเมื่อครั้งที่เกิดในอินเดีย อีกครั้ง
ศพมากมายในพม่า ของผู้ประสบเคราะห์กรรม ล่องลอยตามแต่กระแสน้ำจะพัดพาไป ท่าทางของศพ ล้วนแสดงถึงวาระจิตครั้งสุดท้ายของเขา บางครั้ง กระแสน้ำพัดไปติดขอบฝั่งแม่น้ำ ผู้คนที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็จะนำไม้มาเขี่ยไปให้พ้นๆหน้า จะไปไหนก็ไป ศพเหล่านี้ เป็นสิ่งไม่ควรแตะต้อง อัปมงคล
ถ้าทุกสิ่งอย่างในโลกเรานี้ เป็นพลังงาน พลังที่รวมตัวในการก่อเกิด และพลังที่แตกกระจายเมื่อการแตกดับ ดังนี้แล้ว การที่ผู้คนในพม่า ยังได้ยินเสียงร้องโหยหวน ที่ดังมาจากสายน้ำ ก็คงไม่ใช่เรื่องเกินจริง เสียงของผู้จากตาย ด้วยความทุกข์ทรมาน ไร้ที่พึ่งพิง....ที่ยังเป็นพลังงาน ให้ได้ยินผ่านหู ของผู้ร่วมทุกข์ ในวันนี้
เพียงไม่นาน ข่าวภาพแผ่นดินไหวของประเทศจีน ก็ผลัดขึ้นมาแสดง ให้คนทั่วโลก เปิดสัญญาณ รับรู้ร่วมกัน สาระพัดซาก ที่ตายอย่างไม่รู้ตัว ทุกตัวประกอบในภาพ ที่มีชีวิตอยู่ มีแต่ดวงตาแห่งความตื่นตระหนก โศกเศร้า และหวาดกลัว ไม่ต้องมีใครกำกับ ไม่ต้องมีใครเขียนบท นี่คือประสบการณ์จริง
เมืองเทวทูต กำลังเวียนกันมาให้เราท่านทั้งหลาย ชมดูกัน ดูแล้วใครได้อารมณ์ไหน ก็ถามใจกันดู
สิ่งต่อไปที่จะเหลือต้องทำต่อจากนี้ ก็คือ จงอย่าประมาท อย่าคิดว่า เป็นเรื่องไกลตัว เป็นเรื่องของกฏแห่งกรรมเฉพาะกลุ่มคนนั้นๆ เท่านั้น แต่อย่าลืมว่า ในแต่ละวัน ที่มีผู้กล่าวว่า เรามีเรื่องคิดถึง ๖๐,๐๐๐ เรื่อง แน่ใจหรือ ว่าจะไม่มีความคิดไหน ที่เคยอนุโมทนาบาป ไปกับใครๆเขาบ้าง ถ้ากรรม เป็นผู้บงการเบื้องหลังทั้งหมด นั่นก็น่าจะประเมินได้ว่า ถ้าเรามีกรรมเป็นกุศลมาก อนุโมนาบุญมาก เราก็คงกำลังเดินห่างจากจุดภัยพิบัติที่กวาดชีวิต ผู้ร่วมชะตากรรมไปครั้งละมากๆ ดังที่เห็นอยู่นั้น ไปไกลขึ้นเรื่อยๆ แต่ถ้าไม่แน่ใจ ว่าเผลออนุโมทนาบาปกับใครเขาบ่อยๆ ก็นั่นแหละ ให้รู้ว่า กำลังเดินทาง ไปหาผู้ร่วมชะตากรรม ที่เราเคยส่งเสริมบาปกับเขาไว้ เพื่อไปรับกรรมร่วมกันกับหมู่คณะของตน
อดีตเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว เป็นเรื่องที่ไม่ควรนึกถึง ให้มีอิทธิพล ต่อชีวิตเรามากนัก เพราะจะดีหรือเลว ก็สายเกินไปเสียแล้ว มานึกถึงปัจจุบัน ที่กำลังได้กระทำในขณะนี้ดีกว่า ว่ากำลังทำกรรมประเภทไหน ตราบใด ที่ยังมีลมหายใจ อยู่ดีมีสุขอยู่ ก็ถือว่า โชคดี ชีวิตอยู่ในแดนบวก เราจงมาต่อลมหายใจด้วยพลังบวกต่อไปเถิด อย่าปล่อยให้เวลาผ่านไป จนสายเกินแก้ หรือ อาจเลยสายไปนานแล้ว จนจะได้เวลาตะวันลับฟ้าแล้วก็ได้ ณ เวลานั้น การพิพากษา ก็จะมาถึง.....
ความเห็น (16)
วิกฤตเศรษฐกิจบ้านเมืองเราก็ใช่ย่อยค่ะ ข้าว น้ำมัน น้ำตาล แพงเหลือหลาย คนที่ยังอยู่ต้องประหยัดอดออมกันเยอะๆ ค่ะ
สวัสดีค่ะ
เมืองไทยก็น่าหวาดเสียวเช่นกัน วิกฤตของสังคมกำลังมาเยือน ก็ต้องช่วยกันเยอะๆค่ะ
โยคีน้อย
ก็ในเมื่อ เปลี่ยนได้หมด ทุกสิ่งถ้วน
ฤ สมควร ยึดเหนี่ยวไว้ ให้โหยหา
ยึดเพียงใด ก็ต้องเปลี่ยน...อนิจจา
ความทุกข์มา เยี่ยมเยือน เหมือนเพื่อนตาย.....
อนิจจัง
เมตตาธรรม
กัลยาณมิตรและสุดท้าย
อุเบกขา
- สวัสดีค่ะ คุณหมอตันติราพันธ์
- แอบเข้ามาติดตามอ่านบันทึกบ่อยๆค่ะ แต่ไม่ได้ลงชื่อไว้ค่ะ
- ประทับใจตรงสรุปสุดท้าย ขออนุญาตย่อมานะคะ
- "อดีตเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว... มานึกถึงปัจจุบัน...ตราบใด ที่ยังมีลมหายใจ ....เราจงมาต่อลมหายใจด้วยพลังบวกต่อไปเถิด...."
- ขอบพระคุณมากค่ะ
- อย่าประมาท
- ไม่ประมาทคือการมีสติอยู่กับปัจจุบันขณะ
- ยื่น เดิน นั่ง นอน กิน ดื่ม ทำ พูด คิด ให้รู้ตัวทั่วพร้อม
- แม้นถึงเวลาที่ตะวันจะลับฟ้า การพิพากษาคงยกฟ้อง
สวัสดีค่ะ1. ดร. จันทวรรณ ปิยะวัฒน์
อาจารย์ค่ะ ที่จริงคนไทย ถือว่ามีบุญมากค่ะ เหมือนอยู่สวรรค์ กาหารการกิน ล้นเหลือ การใช้สอยของต่างๆ ก็เกินสะดวกค่ะ แต่น่าเสียดาย เราลืมความพอเพียงไป ดังนั้น สิ่งที่เราใช้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จึงเริ่มขาดแคลนค่ะ
ขอบคุณที่อาจารยืมาแวะแบ่งปันความคิดกันค่ะ
สวัสดีค่ะคุณจตุรัส
ยินดีต้อนรับค่ะ
หลายๆประเทศ เข้าสู่วิกฤตแล้วแต่รูปแบบนะคะ ส่วนไทยเรานี้ สบายมากเลยค่ะ ถ้าเพียงหันกลับมา ใช้ชีวิตแบบเศรษฐกิจพอเพียง ของพ่อหลวงเรา
ทำไมหนอ คนจึงไม่ค่อยสนใจกัน
ในส่วนของงานที่ดิฉันทำ ก็พยายมนำมาเข้าแนวคิดนี้ อยู่รอดได้เลยค่ะ
เชิญแวะมาแลกเปลี่ยความคิดเห็นกันอีกนะคะ ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะพี่โยคี
แต่งกลอนได้ลึกซึ้ง กินใจมากค่ะ
ทำให้อยากแต่งบ้าง ขออนุญาตนะคะ
แด่..เทวทูต
โลกก็เป็นเช่นนี้เท่าที่เห็น
หรือเคยเป็นแตกต่างบ้างไฉน
สุข ทุกข์ โศก รุมเร้าเข้าภายใน
วนเวียนในสารวัฏฏ์ อนัตตา
ก็ในเมื่อ เปลี่ยนได้หมด ทุกสิ่งถ้วน
ฤ สมควร ยึดเหนี่ยวไว้ ให้โหยหา
ยึดเพียงใด ก็ต้องเปลี่ยน...อนิจจา
ความทุกข์มา เยี่ยมเยือน เหมือนเพื่อนตาย.....
พี่โยคี ไม่มีภาพวาดประกอบกลอนเลยหรือคะ
สวัสดีค่ะคุณศิริพร
ชื่นชมคุณศิริพรมานานแล้วค่ะ ยิ่งในวันที่ ต้องอาศัย ธีมสวยๆมาแต่งบล็อก ยิ่งขอบคุณ เพราะเป็นผู้มีส่วนสำคัญ ที่ทำให้เกิดความสวยงามในบล็อกนี้ค่ะ
ยินดีมากค่ะ ที่แวะมาทักทาย และชอบบางข้อความที่เขียนไว้ เตือนใจตัวเองค่ะ และเผยแผ่ออกไป
ไปดูบล็อกคุณศิริพรแล้ว มีข้องความที่ประทับใจมากจังเลยค่ะ
สวัสดีค่ะ อ.ทนัน
ใช่แล้วค่ะ อยู่กับปัจจุบันขณะค่ะ สาธุ
ธรรมชาติสร้างสมดุล
มหาภูติทั้ง ๔
มีลมกับน้ำ มาฉุดกระชาก ร่างชาวพม่า
มีไฟกับดิน มาคร่าชีวิตชาวจีน
รวมแล้วแยก แยกแล้วรวม
หมุนเวียนเปลี่ยนไปในวัฏฏสงสาร
ผู้คนอยู่ได้ด้วยศีล และ ธรรม
จริงๆ แล้ว มนุษย์เองนี่ ไม่ว่าจะยุคสมัยไหน มันก็เหมือนกัน สิ่งแวดล้อม ปัจจัยรอบตัวเท่านั้นที่แตกต่างกัน ตอนนี้มนุษย์กำลังฆ่าตัวตายทางอ้อม ทำลายตัวเอง ร่นอายุของตัวเองให้สั้นลงทุกขณะ...
เวลาเหลือน้อยลง น้อยลง
เศร้าใจในความสูญเสีย
ทั้งที่พม่า และ จีน ครับ
สวัสดีค่ะคุณร่มไม้ใหญ่ใกล้ทาง
เป็นความจริง และสัจจธรรมตามนั้น
แต่กว่าจะรู้ ก็อาจจะสายเกินไปค่ะ
สวัสดีค่ะคุณอบูฮันนาน
เขาว่าธรรมชาติยุติธรรมเสมอนะคะ แต่เรามักลืมต้นเหตุกันประจำ เห็นแต่ปลายเหตุ นึกถึงเพลงก้อนหินก้อนนั้น นะคะ"....ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ...เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง...."
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ
สวัสดีค่ะคุณคนโรงงาน
นั่นแหละค่ะ พื้นฐานที่อท้จริงของเราทุกคน เมื่อเพื่อนมนุษย์ ทุกข์ยาก เราก็อดสงสาร เศร้าใจไม่ได้ จึงทำให้โลกนี้ ยังอยู่ได้ ด้วยความเกื้อกูลกันค่ะ
เศร้าใจเหมือนกันค่ะ