มาแอบยิ้มกันดีก่า...เนอะ

แงๆๆ...คุกกี้ของชอบด้วย

แอบยิ้มคนเดียว...

 

วันนี้ให้ชื่อเรื่องว่า " ใช้ของให้ถูกงาน "

 

          คุณหญิงวิลาสวิไล  เดินนวยนาดเข้าไปในร้านขายขนมปัง  ตั้งใจจะหาซื้อคุกกี้เก็บไว้ทานกับน้ำชา..ยามบ่าย  ยาม  ตั้งวงเมาท์ (หรือรำพัดก้อไม่อาจบอกได้) กับเพื่อนคุณหญิงคุณนายละแวกบ้าน  แต่เมื่อเดินเข้าไปในร้านก็ไม่เจอใครสักคนอยู่หน้าร้าน  จึงถือวิสาสะเดินเข้าไปถึงหลังร้าน  แล้วก้อ..พบอาแปะเจ้าของร้าน  กำลังใช้ฟันปลอมชุดของแกเป็นพิมพ์กดลงบนขนมเพื่อตกแต่งเป้นลวดลาย  ผู้ดีจัด!!อย่างคุณหญิงวิลาสวิไลเฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยอาการช็อกซีนีม่า ถึงโคม่า  และค่อยหลุดปากออกมาหลังจากได้สติแล้ว

" ต๊ายชั้นนึกว่าอาแปะจะมีเครื่องมือพิเศษสำหรับทำขนมเสียอีก! " 

 " ไอ้นั่นอั๊วก็มีอยู่หล็อก "   อาแปะหันมาตอบ  " แต่อั๊วเก็ก       เอาไว้ทังโลนักหยั่งเลียว"

55555555555

 

แล้วพบกันใหม่...จ้า

[นายประจักษ์ ปานอินทร์]

อ่านจบแล้ว  แอบยิ้มจริงๆๆ

[beach]

หวัดดีจ้ะ...กัสจัง

เห็นที จะต้องเลิกกินโดนัทซะแล้ว (อิอิ)

[ขจิต ฝอยทอง]

อึ้งไปเลย สงสัยไม่กล้ากินขนมไปอีกนาน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ

[นายช่างใหญ่]

สวัสดีครับคุณกัสจัง

              อยากไปเห็นตอนแกทำโลนักครับ....กึ๋ยยยยย

                                                 ขอบคุณครับ

[ครูข้างถนน / ขุนเขา ฯ]

[สิทธิรักษ์]

อั๊วเก๊กเอาว้ายทังโลนักหยั่งเลียว...................ฮ่าๆๆๆๆ

[กัสจัง..]

ขอบคุณคุณประจักษ์ที่แอบยิ้มด้วยกัน

ขอบคุณคุณวินดี้ที่เลิกกินโดนัท  (วันหลังจะได้ซื้อมาฝาก..อิอิ)

ขอบคุณคุณขจิต..แต่ขอบอกอย่างเพิ่มขยาดกับโดนัท..หุหุ..อาจจะมีพิมพ์อื่นๆที่น่าสนใจกว่านี้..ลองติดตามตอนต่อไป..คิกๆ

ขอบคุณนายช่างใหญ่ที่สนใจวิธีการทำโดนัท...รับได้แน่นะถ้าเห็นจะจะ..55

และขอบคุณ..ครูข้างถนนกับคุณสิทธิรักษ์...ที่เข้ามาล่วงรู้กรรมวิธีการทำโดนัทแบบ...ขโมยสูตรรูดทรัพย์จับตัวเป็นประกันพนันได้เลยว่าอร่อย..อิอิ