บ่มเพาะ...แล้วก่อเกิด...
สวัสดีครับ
ในห้วงเวลาที่ผ่านมา 2 สัปดาห์..
ได้สัมผัสเรื่องราวของความสัมพันธ์ ความรัก ครอบครัว อารมณ์ ความสุข ความสมหวัง
เป็นเรื่องราวของชีวิตผู้คน ผ่านวัยที่สำคัญ...ช่วงแห่งการเรียนรู้เรื่องนี้...
....เรื่องราวของชีวิตครอบครัว...ความสมหวัง ความผิดหวังของคนที่เรารู้จัก ทั้งไกล้และไกล
...ชีวิตคู่...เมื่อเราต้องอยู่ด้วยกันนานไป ลูกๆก็โตมาแล้ว..แต่ก็ต้องเลิกรา
...เรื่องราวที่ผมๆด้สัมผัส...มันเป็นเรื่องที่สะเทือนความรู้สึก เป็นเรื่องที่เศร้าใจเล็กน้อย...
แต่ผมก็เชื่อว่าผู้คนย่อมมีเหตุผล วิถีทางเดินที่เป็นของตน
...หลายๆครั้งผมก็มานั่งเฝ้าครุ่นคิดว่า..5 ปี....10 ปีที่ผ่านไปแล้วเกิดอะไรขึ้น...
เหตุผลที่เขา หรือเธอ..ต้องจากกันไปคนละทาง...
แท้จริงนั้นคืออะไรเล่า.....
ย้อนกลับมามองที่จิตใจของเราเอง ณ ตอนนี้...
เมื่อสำรวจดูอย่างแท้จริง ไม่ลำเอียงแล้ว...
ผมว่ามันยังมีความพร่อง... ไม่สมบูรณ์...ยังต้องฝึกฝนอีกมากพอสมควร...
ความปลอดภัย..ที่...จะมิให้เกิดอุบัติเหตุทางความคิดนั้น..
ผมว่ามันเปราะบาง อ่อนไหว...
มันแปรผันตรง และขึ้นกับพลังแห่งปัญญา....ที่จะรู้เท่าทันโมหะจริตนี้......
มันเป็นเรื่องราวที่น่าคิด...และหาคำตอบเหมือนกัน...
แต่ผมมักจะลงที่จิตใจ..ตรงๆลงไป.. พอ...ไม่พอ ..ดี..ไม่ดี..ถูก..ผิด
แต่ผมก็ยังแขวนไว้...เผื่อการเรียนรู้ยิ่งๆขึ้นต่อไปครับ...
ทันทีที่ผมเขียนเรื่องนี้...ผมได้โทรศัพไปแสดงความกังวล ห่วงใยต่อพี่ชายที่สนิทกันท่านหนึ่งพอดี
พี่เป็นข้าราชการผู้ใหญ่ ยังหนุ่ม อยู่คนละที่กับครอบครัว....และภรรยาพี่เป็นพี่สาวที่ผมรักเคารพ...
เริ่มต้นด้วย...
พี่ครับผมขอโทษนะครับ ตอนนี้พี่อยู่ไหนครับ ผมมีเรื่องที่อยากจะเล่า อยากแบ่งปัน...
คืออย่างนี้ครับ....หลายวันที่ผ่านมาผมสัมผัสกับเรื่องราวหลายอย่าง เป็นเรื่องของครอบครัว
เป็นเรื่องของชีวิตคู่...สังคมที่ปายเป็นสังคมเมืองไปแล้ว มันเปลี่ยนไป มีที่เที่ยว ร้านอาหาร โอเกะ
พี่มาอยู่ไกลบ้าน...ผมขอโทษนะครับ ไม่รู้ว่าผมทำนั้นถูกต้องหรือเปล่า....ตอนนี้
ผมอยากบอกพี่ว่า...ระวังใจระวังกายด้วยนะครับ เพราะสังคมพี่มันหมิ่นเหม่ต่อความพลาดพลั้ง..
พี่ครับที่ผมกล้าบอกคงเพราะว่าผมรู้สึกว่าพี่เป็นพี่ชายผมจริงๆนะ และผมก็เป็นห่วงและรักพี่สาวมาก
พี่อย่า...นะครับ อาจจะเผลอได้บ้างเล็กน้อยถ้าไม่ไหวจริงไ แต่ต้องไม่หลุด ไม่กระทบกับพี่สาว..
พี่ครับคงไม่ว่ากัน โกรธกันนะครับ...มันคิดถึงและเป็นห่วงตั้งแต่พี่ย้ายมาแรกๆเลย
เพราะว่าปาย..มันเหมือนกรุงเทพย่อยๆนะครับ ผู้คนมาที่ต่างๆมากมาย หลากหลาย..
สิ่งล่อลวง ล่อตา ล่อใจมันเยอะมากครับ...
เป็นการสนทนาด้วยความห่วงใยต่อพี่สาว พี่ชาย....
ไม่ใช่ว่าผมจะดีอะไรมากมาย...ดังที่กล่าวว่ามันเปราะบาง..
ตราบใดที่เรายังขัดเกลาตนเองไม่ถึงไหน ตราบใดที่เราไม่รู้จักตนเองเพียงพอ..
เราอาจจะตกเป็นเหยื่อของโลภะ โมหะ..นี้...
ใคร่ครวญ..และคำนึงดูครับ...
ความเห็น (4)
สวัสดีคะ คุณหมอ
มีโอกาส ได้พบเจอเรื่องราว เหมือนเรื่องเล่า
....จีงอยากบอกเล่า และแลกเปลี่ยน เรื่องราวที่ได้เคยพบเห็น
ความห่วงใจ และความใส่ใจ ในคนที่เรารัก เป็นเรื่องราวที่ดี
แต่เรื่อวราวดีๆ หรือไม่ดี หลายเรื่องราว
ไม่ได้ถูกกำหนด ขึ้นมาจากการที่มีใครสักคน คอยห่วงใย แลใส่ใจ
และหลายครั้ง หลายครา ผู้คนที่แสนดี ก้บ่มเพาะ จนก่อเกิดเป็นเรื่องราวที่ไม่ดี
จนยากแก่ใครสักคน จะเข้าใจ
เห็นใจคุณหมอมากๆเลยค่ะ ที่ต้องรับรู้เรื่องนี้และอยากช่วยเหลือ เรื่องแบบนี้ละเอียดอ่อนและมีวิถีทางของมันเหมือนกันนะคะ ชีวิตจริงก็เหมือนนิยายนั่นเองค่ะ อาจจะต้องเชื่อเรื่องกรรมอีกด้วยค่ะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด คุณหมอตั้งใจดีแล้ว คนรับรู้ก็คงสื่อสารได้ แต่"ใจ"คนนี่ แม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่ใช่จะควบคุมได้เสมอไป มาเอาใจช่วยให้เรื่องนี้ดำเนินไปในทางที่ดี happy ending นะคะ
ชีวิตเปราะบางอย่างแก้ว
เมื่อเจอเหตุการณ์ร้อยแปด หากไม่หนักแน่น...พอ
ย่อมแตกร้าวได้ง่าย
ขอให้มีแรงกาย..แรงใจ..สู้ต่อไป
ยังเชื่ออยู่เสมอว่าหากใจคนรู้ถูกผิดโลกคงไม่วุ่นวายเหมือนทุกวันนี้- ไม่ใช่ตัวเราเองจะดีนักหรอกค่ะกลับกลัวเรื่องแบบนี้มาก
- ถึงมากที่สุดด้วยซำ
- รู้ว่าถ้าเกิดกับเรา ตัวเราคงไม่สามารถทนได้
- ขอให้ทุกคนมีความรักที่สวยงามค่ะ