มีเรื่องหอยทองๆมาเล่าคนที่ไม่ได้ไป

แม้ว่าสิ่งนั้นเป็นดีเล็กๆ....... เพียงแค่ทำสิ่งที่ชอบให้ตัวเองมีสุขโดยไม่เบียดเบียนใคร........... ไม่มีใครรู้ล่วงหน้ามาก่อนว่าสิ่งนั้นจะยิ่งใหญ่

เมื่อวานนี้ อ่านหนังสือพิมพ์รายวัน ........ ลงข่าวหน้าข่าวสารคดีเรื่อง กบ โดยข่าวเล่าว่า พบกบทอง ในโคลัมเบีย......... เจ้ากบทองที่ว่านี้ มีสรรพคุณ คือ เป็นกบที่มีพิษร้ายที่สุดในโลก......... แล้วมาอ่านบันทึกต่างๆใน G2K ไปที่บล็อกของพ่อครูบา......... เห็นรูปหอยที่ถ่ายจากพิพิธภัณฑ์หอยภูเก็ต เลยนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องหอยทองๆ ที่น่าสนใจ.........มาเล่าคนที่ไม่ได้ไป และทบทวนความจำคนไปแต่ลืมไปแล้ว

เจ้าตัวนี้ไง หอยเบี้ยทอง มันน่าสนใจยังไงให้เปิดไปดูที่นี่

http://www.siamensis.org/board/8060.html

http://www.kathutin.com/main/index.php?option=com_easygallery&act=categories&cid=62&Itemid=26

น้องจอมนำชมหอยที่จัดเรียงไว้ตามตู้ต่างๆ และช่วยบรรยายเรื่องราวมันให้ฟังด้วย...........หอยที่จัดวางไว้จัดตามแบบวิชาการ........... จำแนกเป็นกลุ่มตามหลักชีววิทยา มีชื่อขึ้นต้น และ มีนามสกุลตาม เหมือนกับชื่อคน........... น้องอธิบายว่า จะจำมันให้ง่ายให้วิเคราะห์รากศัพท์ จากนามสกุลของมัน........ ถ้าจำไม่ผิด ดูเหมือนจะไม่มีชื่อเรียกภาษาไทยไว้ให้จำได้....... เพราะที่นี่ยึดหลักการจัดพิพิธภัณฑ์ไว้ท้าทายคนต่างชาติว่าอย่าปรามาสฝีมือคนไทย

ตอนที่น้องจอมปรากฏตัวขึ้นนั้น......... ฉันได้ยินเสียงฮือฮากันว่า........... แฟนพันธุ์แท้หอยนี่นา........ ตอนนั้นรู้สึกว่า ตัวเองไปอยู่หลังเขาที่ไหนมาไม่รู้ซิ........ ก็ไม่เคยรับรู้เลยว่า ไผเป็นไผ .......... สัมผัสที่รับรู้ในฐานะผู้เยือน มันบอกฉันว่า......... น้องจอมมีความสุขกับการได้บอกเล่าเกี่ยวกับหอยทุกตัวในทุกๆตู้.........ฉันคิดว่าน้องสุขเพราะมีคนมาชมผลงานที่น้องรัก......... ชมแล้วชมกลับให้น้องชื่นใจ......... สัมผัสรับรู้ว่าความสุขต่อความสำเร็จที่มีคนชื่นชมนั้นทำให้น้องมั่นใจและภูมิใจในตนเอง........... นี่คือตัวอย่างของพลังแห่งเคล็ดที่ฉันเล่าไว้ในบันทึกก่อน........ ที่เป็นบทเรียนเห็นกันจะจะว่า เมื่อนำไปใช้แล้วได้อะไรคืนมา

สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้เพิ่มจากเรื่องน้องจอมของเรื่องเคล็ดที่บอกไว้......... ก็คือเมื่อถูกใช้กับเด็กคนหนึ่ง มันกระตุ้นพลังสร้างสรรค์ที่อยู่ในตัวเขาให้เปล่งประกาย และระเบิดออกมาช่วยสร้างสรรค์โลกในแง่มุมของคนหนุ่มที่มีความสามารถที่น่าทึ่งแฝงอยู่ ........... และเรียนรู้ว่าการปลดปล่อยตัวเองและปลดปล่อยคนอื่นให้พ้นจากภาวะบีบคั้นของอำนาจทั้งหลายทำได้ไม่ยากเลย หากเขาสร้างความสุขให้ตัวเองเป็น

น้องจอมเล่าว่า แรงบันดาลใจที่ทำให้เกิดพิพิธภัณฑ์นี้ขึ้น........... มีรากหนึ่งมาจากความสุขกับการที่ครอบครัวได้ทำสิ่งที่ชอบ .........ส่วนอีกรากหนึ่งมาจากภาวะบีบคั้นของความรู้สึกที่ถูกกดทับจากอำนาจความดูแคลนที่คนต่างชาติปรามาสคนไทยว่าไม่มีทางทำได้อย่างเขาแน่นอน ............ แล้ว ณ วันนี้ พลังของน้องและสมาชิกในครอบครัวได้สลายอำนาจนั้นลงได้แล้ว........... คนที่ปรามาสวางมือเรื่องหอยหลังจากรู้ว่าน้องทำได้สำเร็จ ........... เห็นฤทธิ์หรือยังว่า เคล็ดลับเล็กๆที่ฉันเอามาบอกมันมีฤทธิ์ร้าย สะท้านสะเทือนแค่ไหน.................... จากคนๆหนึ่งที่ไม่มีใครรู้จัก กลายมาเป็นคนที่ทั่วประเทศและทั่วโลกซูฮก

พิพิธภัณฑ์แห่งนี้ มีทั้งเปลือกหอย และ ฟอสซิลหอย.......... รวบรวมมาไว้จากหลายทวีป........... ฟังดูเหมือนว่า เคยมีการตามหาฟอสซิลบางชิ้น เพื่อนำมันมาวางไว้ให้เราได้ชม......... มีอยู่ชิ้นหนึ่งน้องจอมเล่าว่า ถ้าคนไม่รู้จักก็จะเอาไปทิ้งเป็นขยะ .......... ตอนที่น้องไปตามหาหอย.......... น้องไปขอมันมาจากชาวบ้านบ้านหนึ่ง........... ชิ้นที่ว่านี้ คือ ฟอสซิลหอยสังข์ ซึ่งถ้าไม่มีคนบอก เราดูเองก็ไม่ทึ่ง......... มีเปลือกหอยอีกชนิดที่ปากของมัน “วนขวา” ...........ทำให้มีคำเรียกว่า “ทักษิณาวัตร” เกิดขึ้นให้ใช้งาน......... อ้อ! มีอีกตัว น้องจอมเล่าว่า เป็นที่มาของการเรียกขนมครองแครง ............ ตัวสุดท้ายที่จำได้ คือ หอยเต้าปูน ซึ่งมีพิษร้ายขนาดทำสัตว์ใหญ่ตาย........ น้องจอมบอกว่า มันล้มได้เพราะเข็มพิษที่หอยมันแทงเข้าเนื้อ

หอยเต้าปูน

หอยครองแครง

เรื่องของน้องจอมเป็นบทเรียนสอนว่า .......... ความสุขจากการถูกชมของคนๆหนึ่ง หากมาจากคนอื่นที่มิใช่ตัวเอง.............. สร้างความฮึกเหิมและมีพลังหลายเท่ากว่าการชมตัวเอง ............. ดังนั้นฉันว่า ต่อไปจะเริ่มชมคนอื่นๆให้จริงจังๆได้แล้วหนา............. ไม่ต้องหาคนอื่นไกล เริ่มกับคนใกล้ตัวก่อนน่าจะดีแน่........... อีกอย่างที่น้องให้บทเรียนมา คือ การกล้าที่จะเริ่มทำความดี แม้ว่าสิ่งนั้นเป็นดีเล็กๆ....... เพียงแค่ทำสิ่งที่ชอบให้ตัวเองมีสุขโดยไม่เบียดเบียนใคร........... ไม่มีใครรู้ล่วงหน้ามาก่อนว่าสิ่งนั้นจะยิ่งใหญ่ .......... น้องจอมเป็นตัวอย่างตำตาว่า ก่อนจะมาเป็นพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ น้องคิดเพียงว่า ชอบสะสมหอย .........และหอยที่ได้มาไม่ได้เบียดเบียนใคร มันได้มาเองจากคนเอามาให้ คนจะทิ้งมันขว้างไปจึงไปเก็บมา และมีอยู่ด้วยที่ใช้กำลังทรัพย์เสาะหามา