เมื่อเกิดมาเป็นลูกของแม่

แม่ที่รัก

หากมะนาวหวานทำงานเหนื่อยๆมากๆ ก็มักจะมานั่งหยุดนิ่งๆ เพื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เราได้ผ่านมา แล้วก็มีแวบนึงที่ทำให้มะนาวหวานคิดถึงก่อนใคร คือ แม่ที่รักของมะนาวหวานเอง ซึ่งปัจจุบันนี้ แม่ไม่ค่อยสบายค่ะ เป็นมะเร็งเต้านม ก็ผ่าตัดแล้วค่ะ แต่ยังต้องเข้ารับเคมีบำบัดอยู่เสมอๆ

จากที่เคยสวย(ตามวัย) เดี๋ยวนี้ แม่ผมร่วงจนล้านไม่เหลือผมให้หวีแล้ว แต่แม่ก็ยังยิ้มสู้และมีกำลังใจให้มะนาวหวานเสมอ ทุกครั้งที่ลูกเริ่มมีอาการใกล้แบตหมด

แม่ก็จะพูดเสมอว่า "สู้ไปเรื่อยๆนะลูก จนกว่าเราไม่มีแรงจะสู้ สักวันเราต้องผ่านพ้นอุปสรรคไปจนได้แหละนะ"

มะนาวหวานไม่เคยลืมคำให้กำลังใจของแม่เลยค่ะ แม่คือคนเดียวที่เป็นกำลังใจให้มะนาวหวานสู้มาได้จนถึงทุกวันนี้

มีอยู่ครั้งนึง เราสองคนแม่ลูกคุยกันทางโทรศัพท์ และเราก็คุยจนมาถึงเรื่องที่ว่า "มะนาวหวานรักแม่นะ ถ้าไม่มีแม่ก็ไม่มีใครแล้ว มะนาวหวานขอตายก่อนแม่ได้ไหม" แม่ก็เถียงมะนาวหวานอีกว่า "ไม่ได้นะ ให้แม่ตายก่อน แม่น่ะ อยู่มาจนถึงวันนี้ก็เพราะเป็นห่วงมะนาวหวานนั่นแหละ...ถ้าไม่มีลูกแล้วแม่จะอยู่เพื่อใครล่ะ.." เราเถียงกันไปมา จนลืม... ไม่รู้ว่าใครหยุดก่อน

เป็นบทสนทนาที่มะนาวหวานอดที่จะกลืนก้อนอะไรสักอย่างที่ฝึดคอ ที่กลืนลงไปอย่างยากเย็นลำบาก พร้อมกับน้ำตาคลอๆ ที่หัวตา ในใจก็คิดว่าเราเป็นอะไรเนี่ยพูดเรื่องนี้มาทำไม เดี๋ยวแม่ก็ไม่สบายใจอีกน่ะสิ...

แต่อีกใจนึงก็ทำให้มะนาวหวานรับรู้ว่า แม่น่ะ มีแต่รักที่บริสุทธิ์ และไม่เคยปรารถนาอะไรจากลูก นอกจากการที่จะเห็นลูกได้มีความสุขอย่างบริบูรณ์เท่านั้น มะนาวหวานรักแม่ค่ะ และคิดว่าทุกคนก็รักแม่มากๆเหมือนที่มะนาวหวานรักนะคะ

เขียนใน GotoKnow โดย มะนาวหวาน
ใน บันทึกการเดินทาง : เด็กบ้านนอก

คำสำคัญ (Tags): #แม่ที่รักของลูก#มะนาวหวาน#เด็กบ้านนอกเดินทาง

หมายเลขบันทึก: 180219เขียนเมื่อ 2 พฤษภาคม 2008 14:47 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 23:51 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน