สุนัขตายในดงดอกไม้...

"เราจะเป็นดอกไม้หรือสุนัขตายครับ ??"

ในห้วงหลายวันที่ผ่านมามีอารมณ์คำพูดหลายหลายที่ผ่านเข้ามากับงานที่เราทำอยู่ ทั้งดี ไม่ดี ตามธรรมชาติของมนุษย์ที่มีจิตที่แปรเปลี่ยนได้ทุกขณะจิต(สั้นกว่าวินาที) เฝ้ามองทั้งคนอื่นและตัวเองเพื่อไม่ให้ตกเป็นทาสของมัน

"อันอ้อยตาลหวานลิ้นก็สิ้นซาก แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย.....(สุนทรภู่)

บางครั้งก็ลมปากอีกนะแหล่ะที่ เหม็นคละคลุ้งประดุจผายลม....(ลี้คิมฮวง)"

คำพูดจึงเป็นแค่ลมที่พัดผ่าน เมื่อพัดผ่านสิ่งดี ๆ สวยงาม มีกลิ่นหอม มาถึงเราก็ย่อมีกลิ่นหอมด้วยความดีงามที่เจือละอองปนมา "ช่างหอม...หวาน ประดุจกลิ่นดอกไม้ในราตรี...

ตรงกันข้ามลมนั้นพัดผ่านซากอสุภที่มีกลิ่นความเลวร้ายเจือปนมา ผ่านหรือผุดจากกองขยะมา ลมนั้นมีรึจะหอมหวานได้ดั่งใจ "กลิ่นนั้นช่างเลวร้ายกว่ากลิ่นสุนัขตายเสียอีก..."

"เราจะเป็นดอกไม้หรือสุนัขตายครับ ??"

เมื่อมองแล้วจึงรู้ว่าช่างน่าสมเพชเหลือเกินกับความคิดหรือคำพูดที่ผุดขึ้นในสมองของตนเองและคนอื่น ๆ ที่บางครั้งจิตเราที่อาจมีทั้งกุศลจิตและอกุศลจิต ประปรนกันอยู่จนแยกไม่ออก ใครที่สามารถตามติดอารมณ์ ความรู้สึก และควบคุมจิตและใจตนเองได้ก็คือผู้ชนะ

"ไม่อคติ ไม่มีมีอกุศลจิต เมตตา เมตตา " ท่องอย่างเดียวอาจไม่ได้ผลเสียแล้ว

หากไม่สามารถควบคุมได้สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ว่าผลจะเป็นเยี่ยงไรต่างฝ่ายต่างคงต้องเป็นผู้แพ้ แพ้ต่ออคติในใจตน แพ้ต่อ "มารในใจ" ตนเอง

การแยกเอากุศลจิตออกจากอกุศลจิตนี้เป็นเรื่องที่ยากเย็นเสียยิ่ง ยากเสียยิ่งกว่าการแยกน้ำดีออกจากน้ำเสีย เสียอีก บางครั้งในใจเราเองยังแยกไม่ได้เสียด้วยซ้ำ บางคนกลับหลอกตัวเอง หลอกคนอื่น ว่าสิ่งที่ตนคิด ตนทำนั้นคือกุศลจิตอันอาจหาญและแท้จริง

หลอกคนอื่นหลอกได้ไม่นานก็จะมีคนรู้ทัน แต่หลอกตนเองนี่สิช่างน่าอนาจเหลือเกิน ที่หลอกซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่เปลี่ยนแปลง แม้แต่กลิ่นตัวเองยังหลอกตัวเองอยู่เสมอ โอ้อนิจจามนุษย์

เขียนใน GotoKnow โดย Mr. Kraton Pai
ใน เรื่องเล่าของคนทำงาน

คำสำคัญ (Tags): #ลี้คิมฮวง#สุนทรภุ่

หมายเลขบันทึก: 179427เขียนเมื่อ 29 เมษายน 2008 12:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 23:47 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน