สงกรานต์การสืบสานประเพณี วัฒนธรรมประดิษฐ์ และการตายหมู่

ทุกปีของการกลับมางานสงกรานต์ จารีตประเพณี วัฒนธรรมที่น่าสืบสานได้จางหายไปในคนหนุ่มสาวและวันรุ่นเหลือแต่ผู้อาวุโส ผูเฒ่าผู้แก่ หลายคนเดินทางกลับไม่ถึงบ้านเพราะเหล้า และความคึกคะนองของผู้ที่เมาแล้วขับ ทั่วโลกตั้งคำถามกับโศกนาฏกรรมตายหมู่ ตายเดี่ยว จำนวนเป็นพันๆคนของเทศกาลนี้อย่างฉงนว่า นี่มันอะไรกัน หลายประเทศวิเคราะห์ถึงขนาดว่ามีผู้เสียชีวิตสูงกว่าในบางประเทศที่ทำสงครามกันเสียอีก ผู้มีอำนาจในบ้านเมืองหาทางแก้กันด้วยห้ามปั๊มน้ำมันขายเหล้า ฯลฯ อีกมากมาย แต่ไม่เป็นผล ยังมีคนตายสูงขึ้นอยู่ทุกๆปี

         ผมมีโอกาสไปเดินถนนข้าวเหนียวที่เทศบาลนครขอนแก่นพยายามทำให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวระดับประเทศที่ปลอดอบายมุข ห้ามแอลกอฮอร์ ผมไปราว 2 ทุ่ม ถนนนี้เต็มไปด้วยวันรุ่นจำนวนมาก บ้าคลั่งเต้นกันชนิดไม่ลืมหูลืมตา มีเวทีแสดงจำนวนเกือบ 30 เวทีในลักษณะเต้นโชว์ นุ่งน้อยห่มน้อย ดนตรีเสียงดังสนั่น  นี่คือความสนุกของวัยรุ่นในวัฒนธรรมสงกรานต์ วัฒนธรรมประดิษฐ์ที่น่าทบทวนอย่างยิ่งเพราะนี่คือการปิดถนนหลวง และปล่อยให้มีการดิ้นกันสนั่นอย่างไม่สนใจคุณค่าทางวัฒนธรรมประเพณี ฮีต คลอง อีสาน เด็กและเยาวชนเต้นไปด้วยอาการของแอลกอฮอร์ ที่ดื่มมาจากที่อื่นและเข้าไปดิ้นกันในงาน ผมไม่เห็นมีวัฒนธรรมอะไรที่สร้างสรร หากแต่เป็นการปลดปล่อยของวัยรุ่นของจังหวัดขอนแก่นที่ 1 ปี จะมี 3 - 5 วัน 3-5 คืนในการดิ้นสุดเหวี่ยงชนิดนี้ สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัด สำนักงานพระพุทธศาสนาของจังหวัดขอนแก่นน่าจะเข้าไปดู หรือไปเดินทัศนา ถนนข้าวเหนียว ดูสักหน่อยว่า ท่านจะสามารถชลอรั้ง หรือดีงกลับให้มันมีงานในเชิงวัฒนธรรมที่เป็นแก่นของเนื้อหาสงกรานต์ที่แท้จริงกลับคืนมาได้มากน้อยเพียงใด และน่าจะใช้คำโฆษณาว่าถนนข้าวเหนียว ถนนแห่งเสียงเพลงที่ดังสนั่นและการดิ้นที่บ้าคลั่งของวัยรุ่นดูจะเหมาะสมกว่า  ใครไม่เชื่อผมก็ลองไปดูท่านจะพบว่านี่ไม่ใช่วัฒนธรรมของเรา  มันเป็นวัฒนธรรมประดิษฐ(วัฒนธรรมทุนนิยม โลกาภิวัฒน์)โดยใช้โอกาสงานสงกรานต์ไปแล้ว     

[นายประจักษ์ ปานอินทร์]

[โก๊ะจิจัง แซ่เฮ]