สวัสดีครับ...
เขียนเรื่องในมุมหนึ่ง...
ในความทรงจำ ผมและพี่ เราเติบโตมาด้วยกัน พี่เป็นคนที่ดี มีน้ำใจงาม...
ชีวิตในท้องทุ่งนา ชนบท...หล่อหลอมความเป็นพี่น้อง...ของเรา
ในช่วงจบป.6 พี่ก็เข้ามาทำงานที่กรุงเทพ...เพื่อเป็นสาวโรงงาน
เงินเดือนที่พี่ได้รับทุกเดือน ล้วนส่งมาให่แม่ เพื่อจุนเจือครอบครัว และน้องๆสามคน
จำได้ว่า...
พี่ทำงานอยู่โรงงานเย็บผ้แห่งหนึ่งตั้งแต่อายุ 15 จนถึง อายุ 32 ปี
ตอนผมเรียนม.ปลาย เงินเดือนละ 500 บาท ที่ใช้ทั้งเดือนก็มาจากพี่เป็นหลัก...
ตอนเรียนแพทย์พี่ก็ยังจุนเจือ ช่วยเหลือน้องเสมอๆ
ในความรู้สึกของผม...
ผมจะต้องไปรับพี่สาวที่รักแล้ว.ครับ...
ฝากความระลึกถึงพี่สาวด้วยครับ ...
ขอให้มีความสุขที่ปายครับ
ท่านสุพัฒน์
ขอให้มีความสุขกับครอบครัวที่อบอุ่นนะครับ
พี่สาวก็เหมือนแม่ครับ....
แต่คนคนที่ว่าภรรยเป็นแม่คนที่สามนี่สิ....ฮะ ฮะ เอื๊อก ???
เป็นความรู้สึกที่จับต้องได้สำหรับการเป็นผู้ให้ ของพี่สาว
และดีใจสำหรับกับการเป็นผู้ให้ที่ได้จากการเป้นผู้รับ
พื้นฐานของคน ตนหนึ่งเป้นจุดเริ่มต้นของการเป็นคนๆหนึ่ง
แต่นั้น....ไม่ใช่คำตอบของทุกชีวิต หากเขาคนนั้น ไม่เรียนรู้ที่จะเก็บเรื่องดีๆ
จากส่วนที่ขาดมาเป็นส่วนที่เติมเต็ม
เพื่อที่ที่หยิบยื่น เรื่องดีๆ ที่คน คนหนึ่งรู้จักที่จะเก็บมันไว้
เพื่อแบ่งปัน คนรอบข้างที่เขายังรอคอย ..............