ทุ่งหญ้าสีน้ำเงิน ความอิสระของมาวิและผองเพื่อน
ทุ่งหญ้าสีน้ำเงิน เป็น นวนิยาย ขนาดสั้น 15 ตอน เล่มหนึ่งของ พิบูลศักดิ์ ละครพล เป็นเรื่องราวของเด็กที่มีชีวิตอิสระ กว่าเหยี่ยวรุ้งบนท้องฟ้า วรรณกรรมเล่มนี้ ได้รับรางวัลชมเชย ประเภท บันเทิงคดี สำหรับเวนชนก่อนวัยรุ่น จากคณะกรรมการพัฒนาหนังสือแห่งชาติ ในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ปี 2521 ผมได้รับหนังสือเล่มนี้จาก เธอผู้แสนดี อีกนั่น แหละ ผมบอกเล่า เก้าสิบให้เธอรู้ว่า ผมชอบ อ่านวรรณกรรมเยาวชน นวนิยาย เรื่องสั้น เธอจึงซื้อหนังสือเล่มนี้ส่งมาให้ผมอ่าน ขอบคุณเหมือนเดิม อีกครั้ง มา ณ โอกาสนี้ด้วย
เนื้อเรื่องย่อ ทุ่งหญ้าสีน้ำเงิน
กล่าวถึง มาวิ เด็กกำพร้า แม่ อยู่กับพ่อ 2 คน พ่อเป็นนายพราน เติบโตในหมู่บ้านกลางป่าเขาลำเนาไพร ทางภาคเหนือ มาวิจึงเป็นพรานมาตั้งแต่เด็ก มีปืนแก็ป เป็นอาวุธ ในการล่าสัตว์ มาวิมีเพื่อนที่เป็นโกยาวกะเหรียง ชื่อ ตูรู พะกอแฮ พะซาดิ เด็ก ๆ เหล่านั้นรักความอิสระ เหมือนมาวิ จนกระทั่งได้เข้าเรียนหนังสือ ร่วมกับเด็ก จึงถูก ดูถูกดูแคลนจากเด็กที่เป็นคนเมือง ที่มองว่า เด็กยาง ขี้แล้วไม่ล้างก้น เป็นเด็กต่างเผ่าพันธุ์ ในสายต่างของเด็กชาวเมืองเหล่านั้น มาวิเป็นโกที่ชอบร้องเพลง โดยเฉพาะเพลงที่ หน่อ เชอพอ เด็กสาวชาวกะเหรี่ยงสอนให้เขาร้องเพลงนั้น และยังชอบวาดภาพ มาวิเป็นโกเรียนเก่ง เป็นที่รัก ของครู ....................
ทุ่งหญ้าสีน้ำเงิน เป็น นวนิยายอีกเล่มหนึ่ง ที่ผมชอบมาก โดยเฉพาะตอนที่ ครูให้นักเรียนเขียนเรียงความในหัวข้อ โตขึ้นอยากเป็นอะไร? เด็กส่วนใหญ่จะตอบว่า อยากเป็นครู อยากเป็นหมอ เป็นตำรวจ เป็นทหาร หรือแม้แต่เด็กผู้หญิง ตอบว่า อยากเป็นเมีย นายอำเภอ และอีกหลายๆ อย่าง ที่เด็กยากเป็น แต่ต่างจากตูรู เด็กกะเหรี่ยง ที่ เขียนเรียงความบอกว่า อยากกลับไปช่วยพ่อทำไร่ และมาวิที่เขียนเรียงความบอกว่า อยากเป็นนายพราน เด็กทั้งสองคนเขียนเรียงความ บ่งบอกถึงความรักชีวิตที่เป็นอิสระ แม้แต่ตอนสุดท้าย ๆ มาวิเก่ง เรียนไม่ซ้ำชั้น ได้โอกาสเรียนสูงๆ ในโรงเรียนศึกษาสงเคราะห์ในตัวจังหวัด ผมลุ้นให้เด็กชายมาวิ ได้เรียนสูงๆ ได้เป็นเจ้าคนนายคน สมดังที่พ่อตั้งใจเอาไว้ กลับพลิกล็อค มาวิเรียนไม่จบ หนีออกจากโรงเรียน ทำตามความฝันของพ่อไม่ได้ แต่ ในที่สุด พ่อมาวิก็เข้าใจมาวิ “ก็ไม่เสียหลายหรอกที่เจ้าได้ร่ำเรียนมา แม้จะเรียนไม่จบก็ตามที....พ่อไม่ว่าเจ้าหรอก เจ้าเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เจ้าต้องรู้จักการตัดสินใจ” เป็นคำพูดที่พ่อได้พูดกับมาวิในวันหนึ่ง เมื่ออ่านจบแล้วผมจำกัดใจความเท่านี้ แล้วท่านที่ได้อ่านแล้วจำกัดความได้อย่างไรบ้างครับ?
“เราเป็นชาวกะเหรี่ยง
ฉันเป็นคนรักของเธอ
ทุกสิ่งมีความหวานเมื่อเรามีความรักต่อกัน
เราจะปลูกกระท่อมเล็กๆบนเขา มุงหลังคาด้วยใบตองตึง
มีความเป็นอยู่ง่ายๆ
ฉันจะปลูกผัก เธอจะรดน้ำ เราจะช่วยกัน
เมื่อฤดูหนาวมาถึงพร้อมกับตะวันสีหมากสุก
เราเดินไปไร่พร้อมกับลูกน้อยบนหลัง
...........................................................
เพลงที่มาวิชอบร้อง เด็กสาวชาวกะเหรี่ยงสอนให้เขาร้อง
ความเห็น (7)
- อ่านหนังสือเล่มนี้ตั้งแต่เป็นเด็กๆๆ
- ชอบมากๆๆ
- ตอนอ่านไม่นึกว่า มาวิ จะเรียนไม่จบ
- การเอาชาวเขาไปอยู่โรงเรียนประจำ
- มีปัญหาเหมือนกัน
- แต่เขาก็มีความรู้ การศึกษาไม่จำเป็นต้องเป็นในระบบอย่างเดียวครับ
- มาคารวะ
- ไม่ได้ พบ พิบูลศักดิ์ นานมาแล้ว
- ล่าสุดเข้าใจว่า ร้องเพลงแล้วหายไปเลย
- ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ อาจารย์ขจิต ฝอยทอง
- ดีใจที่อาจารย์แวะมาเยี่ยมอีกแล้ว
- คงสบายดีนะครับ
- เห็นว่าอาจารย์เดินสาย ไม่แพ้ ชัยยา มิตรชัย เลยครับ
- ยังไงก็ขอให้รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
- ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยเดี่ยวร้อน เดี๋ยวฝนตก
- ผมพึ่งไปร้านหนังสือกลับมาครับ ซื้อมาอีก 2 เล่ม
- หุบเขากินคน แต่งโดย อ.มาลาคำจันทร์
- ทุ่งแสลงหลวง แต่งโดย คุณสังคีต จันทนะโพธิ
- ถ้าอ่านจบแล้วจะมาเล่าให้ฟังครับ
- ขอบคุณครับ ;-)
สวัสดีจเค่ะ คุณครูข้างถนน
โห เสียแชมป์ให้คุณครูเสียงเหน่อๆอ่ะ ไม่ยอม คิคิ น้องจิชอบดูหนังเรื่อง หุบเขากินคน มากๆเลยอ่ะ เพราะเป็นเพื่อนครูพิสูจน์แต่ง อีกอย่างสนุก นางเอกหล่อดี 555++ เอ๊ะ พูดแปลกๆ เอิกๆๆ
เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ ----> น้องจิ ^_^
สวัสดี น้องจิ
- ครูก็ได้ดู หุบเขากินคน แต่ขาดตอน บางตอนที่ลงพื้นที่
- และอีกอย่างอยากอ่าน และอยากรู้ว่า ในละครกับในหนังสือเหมือนหรือต่างกันอย่างไร
- มาช้าดีกว่าไม่มา
- ไม่เป็นไร น้องจิ ที่หนึ่งไม่ไหว ต้องทำใจเป็นที่สอง....
- ขอบคุณมาก ^_^
- สวัสดีค่ะ ครูข้างถนน อ่านหนังสือเล่มนี้แล้ว ชอบมาวิมากค่ะ
- ที่ชอบมาวิเพราะ เขามีชีวิตอิสระ ตามแบบของเขา คงคล้ายกับครูนะคะ
- อิอิ สวัสดีค่ะ อาจารย์ ขจิต ฝอยทอง แอบตอบเกี่ยวกับ คุณพิบูลย์ ศักดิ์ ละครพล ข่าวล่าสุดจากคุณแม่กับน้องชายของเขาบอกว่าตอนนี้เขาไปๆมาระหว่างกรุงเทพ กับบ้านทุ่งดาว(กับหญิงสาวที่จากไป) ของเขาที่กลางทุ่งนา อ.แม่ใจพะเยาค่ะ
สวัสดีครับ คุณ คำแสนดอย
- ขอบคุณที่แวะมาอ่าน
- ผมมาตอบคำถามครับ ชอบและรักหนังสือเล่มนี้
- ไม่ยอมให้เปื้อนเลย สังเกตุดู
- ใช่ครับชอบความอิสระของมาวิเช่นเดียวกับครูข้างถนนที่ชอบความอสระ
- และที่รักเพราะ เป็นนวนิยายเล่มแรก ที่ได้รับจากเธอผู้แสนดี
- ขอบคุณคำตอบ อ.ขจิตด้วยครับ
- ถ้าเป็นจริง ก็น่าสงสารชีวิตรักของ คุณพิบูลศักดิ์ ละครพล นะครับ
- ขอบคุณครับ ;-)
แวะมาทักทาย คุณครู....นะคะ
ชีวิตต้องก้าวเดินต่อไป
ยิ้มสู้นะ
ยังไง ก็ต้องก้าวเดินต่อไป ตราบที่ลมหายใจยังมี
สู้ๆ นะคะ :)
