วันนี้สมาชิกหน่วยเคมีคลินิกส่วนใหญ่และชาวพยา-ธิรุ่นเก๋าๆหน่อย พากันเดินทางไปตรังในตอนเย็น นั่งรถตู้กันไป 2 คันรวมแล้วก็ 20 กว่าคนเพื่อร่วมงานทำบุญงานศพคุณแม่ละมัย สมาธิ ท่านเป็นคุณแม่ของพี่กุ้ง-ก่อสิทธิ์ อดีตสมาชิกภาควิชาพยา-ธิเมื่อสัก 10 ปีก่อน พวกเราผูกพันกับพี่กุ้งเพราะพี่กุ้งเป็นคนที่กว้างขวาง โอบอ้อมอารีมีน้ำใจชอบช่วยเหลือผู้คน เป็นคนทำงานสาธารณะหลากหลายอย่างมาก คุณแม่ละมัยเองก็เป็นบุคลากรที่ทำประโยชน์ต่อสาธารณะหลากหลายเช่นกัน ท่านจากไปด้วยอุบัติเหตุด้วยวัย 84 ปี เรื่องราวที่รับรู้จากพี่กุ้งทำให้รู้สึกอีกแล้วว่า ชีวิต...เป็นอย่างนี้ได้ยังไง
เป็นคำถามที่มักจะถาม (ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่า ถามใคร ถามอะไร) ทุกครั้งที่พบเจอเหตุการณ์ที่เราคิดว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ทำไมถึงต้องเกิด ทำไมคนดีๆ ทำดีๆ ต้องพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ในชีวิต ไม่ว่าจะเป็นกรณีของ ครูจูหลิง, อ.หมออดิศร และคนอีกมากมายที่ทำแต่ความดีในชีวิตนี้ ทำไมจึงมีอะไรที่ดลบันดาลให้เกิดเรื่องร้ายๆขึ้นได้ มีอะไรบ้างที่เราจะสามารถทำได้เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องร้ายๆใดๆกับคนดีๆ ช่างเป็นคำถามที่หาคำตอบไม่ได้จริงๆ
มีแต่เวลาเท่านั้นที่ช่วยให้ความรู้สึกรับไม่ได้ของเราลดลง ตั้งใจพยายามทำดี ส่งใจเผื่อแผ่ให้คนดีๆทั้งหลายมีชีวิตที่สุขสงบ ตั้งสติเอาไว้ให้ดีว่า ชีวิตเรานั้นเป็นของเราในวันนี้ เวลานี้เท่านั้น ตั้งใจจะทำอะไรก็อย่าได้รีรอ เพราะดูเหมือนว่า เราจะไม่สามารถรู้ได้เลยว่า อะไรจะเกิดขึ้นในวันต่อๆไป ใช้เวลาทุกๆนาทีที่เรามีอยู่ในเวลาปัจจุบันให้เป็นไปอย่างที่เราอยากให้เป็นที่สุดเถอะค่ะ เราไม่ใช่คนเดียวเท่านั้นที่จะกำหนดชีวิตของเราเองในวันต่อๆไป ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่า....เป็นใครหรืออะไร
สวัสดีครับ คุณน้อง
จากชื่อบันทึก " ชีวิตนี้...ใครกำหนด "
จากประโยคสุดท้าย ".....เราไม่ใช่คนเดียวเท่านั้นที่จะกำหนดชีวิตของเราเองในวันต่อๆไป ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่า....เป็นใครหรืออะไร "
สำหรับมุสลิมอย่างพี่ตอบได้เลยค่ะว่า ผู้ที่กำหนดคือ "พระเจ้า" พระองค์เท่านั้นที่จะกำหนดทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ ไม่ใช่ตัวเรา เพราะถ้าเป็นตัวเรา เหตุการณ์ที่พูดถึงกันอยู่ คงไม่เกิดขึ้น จริงไหมคะ