ลดความเครียดด้วยการส่งเสียง...เทคนิคของชาวแล็บ Chem
ช่วง 2-3 สัปดาห์นี้ถือได้ว่าเป็นช่วงที่ชาวห้องแล็บของภาควิชาพยา-ธิทั้งหลายค่อนข้างเครียดกับการเตรียมการเพื่อรับการตรวจประเมิน ISO15189 สำหรับพวกเราชาวแล็บ Chem มีความเครียดเพิ่มขึ้น ตรงที่เราปรับเปลี่ยนระบบลงทะเบียนเป็นระบบ online ซึ่งสิ่งที่ได้แน่นอนก็คือความถูกต้องของข้อมูลผู้ป่วยและการทดสอบที่แพทย์สั่งตรวจทั้งหมดจะไม่มีตกหล่น ขาดหาย (ถ้าไม่มีการติด barcode หลายชิ้นที่เห็นไม่ชัดเจน) แต่จนถึงตอนนี้ที่ผ่านมาเกือบ 3 สัปดาห์แล้ว ระบบก็ยังคงไม่นิ่ง มีปัญหาเล็กๆน้อยๆและมีการเปลี่ยนแปลงของโปรแกรมทุกวัน โดยไม่มีการแจ้งล่วงหน้า เพราะเรามี คุณ กิตติภูมิ โปรแกรมเมอร์คนเก่ง รับผิดชอบดูแลอยู่คนเดียวล้วนๆ ซึ่งแค่ทำงานก็คงจะเหนื่อยเกินกว่าจะมาสื่อสารกับเรา ยังดีที่ท่านรับฟังว่าเรามีปัญหาอะไรอยู่ตลอดเวลาโดยการสื่อสารกันทางโทรศัพท์ น่าเห็นใจท่านเป็นอย่างยิ่ง
ในวันนี้เราต้องปิดโปรแกรมบ้าง ปิดเครื่องบ้าง แล้วค่อยเปิดใหม่กันอยู่หลายรอบในช่วงเช้า ดูเหมือนจะเพื่อแก้ปัญหาเรื่องความช้าในการตอบสนองของระบบ แต่ก็ยังคงไม่ดีขึ้นมากเท่าไหร่นัก แถมด้วยฟังชั่นที่เคยทำได้ก็ทำไม่ได้ สิ่งที่ทำให้เราเครียดน่าจะเป็นเพราะ sample และใบสั่งตรวจก็ยังคงหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย แล้วผลก็ออกมารอกันแล้วมากมาย แต่เราไม่สามารถจะออกผลได้ เมื่อให้เปิดระบบครั้งสุดท้ายก่อนเที่ยง 5 นาทีนั้น ผลกองให้ออกผลเหลืออยู่ปึ๊งใหญ่ๆ ต้องรีบช่วยกันออกกับคุณศิริผู้มารับเวรเที่ยง กว่าจะผละงานออกมาพักได้ก็เป็นเวลาเที่ยงครึ่งเข้าไปแล้ว เช่นเดียวกับพี่นุชรัตน์ที่ทำงานอยู่จุดตรวจอิเล็คโตรไลต์ ที่พี่เขาทั้งต้องเอา sample เข้าออกเครื่องและออกผล เมื่อระบบช้าก็จะส่งผลให้ทุกอย่างกองค้างๆกันมากขึ้น
สังเกตพบว่า คนห้องแล็บ Chem ของเราเครียดน้อยกว่าที่ควรจะเป็น เพราะพวกเราจะส่งเสียงกันเกือบตลอดเวลา ไม่ต้องเก็บความรู้สึกกัน เวลาที่เราหงุดหงิด เราก็จะบอกออกมาดังๆ แล้วก็จะมีลูกคู่คอยให้กำลังใจบ้าง ช่วยบ่นต่อบ้าง ช่วยทำให้ขำขันกันบ้าง ยิ่งโดยเฉพาะที่เคาท์เตอร์กลางรับและจัดการสิ่งส่งตรวจนั้น งานเยอะมากๆที่หลั่งไหลเข้ามา ถ้าเราตั้งหน้าตั้งตาทำกันแบบไม่พูดไม่จาแล้วละก้อ เราคงจะไม่มีแรงยืนหยัดกันจนหมดช่วงเช้าเป็นแน่แท้ รู้สึกว่าพวกเราโชคดีมากๆที่มีบรรยากาศการทำงานแบบนี้ ซึ่งเป็นส่วนสำคัญมากๆที่ทำให้แม้งานจะหนักขนาดไหน คนที่น่าจะมีเวลาพักบ้างเพราะอยู่ในจุดที่ไม่จำเป็นต้องมาช่วยตรงนี้ ก็ยังสละเวลามาช่วยจุดนี้กันอยู่เสมอตลอดเวลา กลายเป็นศูนย์รวมของทั้งห้องกันเลยทีเดียว เป็นที่มาของเรื่องเล่าหลายๆเรื่องของ"คุณศิริ"ของเรานั่นเอง
บอกแล้วบอกอีกได้เหมือนเดิมค่ะว่า ดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของคนช่างปลดปล่อยแห่งหน่วยเคมีคลินิกแห่งนี้ ทำให้ทุกเช้าก็อยากไปทำงาน ทุกเย็นแม้จะเหนื่อยก็กลับบ้านอย่างมีความสุขค่ะ
ความเห็น (2)
* ดูชีวิตของพี่โอ๋(ขออนุญาตเรียกชื่อนี้นะคะ)
* มีความสุขมากนะคะ
* เห็นจากรอยยิ้มและความสุขในการทำงาน
* สำหรับคนแลกเปลี่ยนเรียนรู้อย่างดิฉันดีใจมากที่อาจารย์พินิจ
* เปิดโอกาสให้ชาวเศรษฐบุตรบำเพ็ญทุกคนได้รู้จักพี่โอ๋(ตอนนี้ดังใหญ่แล้ว)
* ยังไงก็จะติดตามอ่านผลงานต่อไปนะคะ
สวัสดีค่ะ คุณทิวาวรรณ ดีใจที่ชาวเศรษฐบุตรบำเพ็ญเข้ามาเป็นสมาชิก GotoKnow กันนะคะ ที่นี่เป็นสังคมเรียนรู้ที่มีมิตรไมตรีอันดียิ่งเลยล่ะค่ะ พี่โอ๋ยืนยันได้ เราสื่อสารความเป็นเรา แล้วก็ไปหยิบยื่นไมตรีดีๆให้ผู้อื่นในเรื่องที่เราสนใจอย่างจริงใจ แบบที่คุณทิวาวรรณทำนี่แหละค่ะ เป็นกำลังใจให้กันและกัน ให้ความสำคัญกับตัวตนของคนทุกคน เคารพความเป็นตัวเองและให้เกียรติตัวตนของผู้อื่น ทำให้เราได้พบกับกัลยาณมิตรมากมายค่ะ เพิ่มพลังชีวิตได้มากมายอย่างเหลือเชื่อทีเดียวค่ะ
ความสุขส่วนหนึ่งในแต่ละวันของพี่โอ๋ก็คือการได้สื่อสารใน GotoKnow ด้วยค่ะ ไว้จะแวะไปเยี่ยมบล็อกคุณทิวาวรรณบ้างค่ะ ช่วงนี้เน็ตไม่ค่อยเป็นใจเลยค่ะ นี่ก็หวังว่าที่เขียนมายาวๆนี้จะไม่หายไปไหน ดีใจแทนชาวเศรษฐบุตรบำเพ็ญด้วยค่ะที่ได้เรียนรู้กับอ.พินิจ ท่านเป็น"ครูในดวงใจ"ของพี่โอ๋คนหนึ่งค่ะ ขอแนะนำอีกท่านคือ "ป้าเจี๊ยบ" ให้คุณทิวาวรรณไปแวะเยี่ยมเยียนนะคะ