ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผู้ชายมาชอบ
มามอบความรักให้
ซึ่งแน่นอนว่ามันฟังดูแล้วเป็นเรื่องที่ดีไม่น่าจะมีอะไร
เพียงเเค่ฉันรับรักเขาคนนั้นคงจะพอ
แต่....มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น
ฉันคิดว่าความรักของคนเราต้องการส่วนประกอบหลายอย่าง
ไม่ใช่ว่ารักอย่างเดียวแล้วจะคบกันได้ตลอดไป
มันควรมีความเข้าใจความห่วงใย และนิสัยที่เข้ากันได้
แต่เขาคนนั้น รัก
ด้วยความหลง รักจนเกินความพอดี
รักจนฉันรู้สึกว่าตัวฉันขาดความเป็นส่วนตัว
เพื่อนๆ ก็เข้าใจผิดว่า เขารักฉันก็ดีแล้ว
แต่สำหรับฉัน...มันไม่ใช่อย่างนั้น
... มันเป็นรักที่ฉันรู้สึกอึดอัดกับมันมากกว่า
ถ้าปล่อยเวลาให้ผ่านไปฉันก็จะกลายเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวไปทุกวัน
ปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นถลำลึกลงไปในความว่างเปล่าของตัวฉัน
ฉันจึงฝากบอกเพื่อนมาเรื่อย ๆ เพื่อไม่ให้เขาคิดอะไรเกินเลย
และไม่ให้เขาเสียใจ
แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เข้าใจอะไรเสียเลย
เขายังคงทำทุกอย่างทำให้ฉันรู้สึกดี
แต่ยิ่งทำมันก็ยิ่งไกลกันออกไปทุกที...โดยที่เขาไม่รู้ตัว
แล้วมาถึงวันนี้ฉันตัดสินใจบอกความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันมี
ฉันบอกว่า
“ฉันไม่พร้อมที่จะมีความรักในตอนนี้
เพราะทุกวันนี้ฉันก็มีความสุขแล้วมากๆ กับเพื่อนและคนรอบข้าง
ฉันอยากให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
จะดีกว่าการที่รักกันแบบแฟน
และฉันจะให้ความสนิทกันได้มากกว่านี้”
แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจ
และยังบอกว่าจะรอจนกว่าจะพร้อม
ฉันยกเหตุผลทั้งหมดมาบอกด้วยเสียงที่เห็นใจและยอมรับในตัวเขา
แต่เขาก็ยังยืนยันคำเดิมว่าจะรอ รอจนกว่าฉันจะพร้อม
เขาพูดคำๆ นี้มาพร้อมกับน้ำตาของผู้ชาย
ฉันเริ่มทำอะไรไม่ถูก ทั้งสงสาร กลุ้มใจ
ความรู้สึกปนกันไปจนแยกไม่ออก
แต่ก็ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเมื่อมาเจอเพื่อนๆ ซึ่งมันทำยากนะ
บอกเลยว่ายากมากๆ กับการที่ต้องเก็บความรู้สึกทั้งหมด
..แล้วฝืนยิ้มออกมาอย่างไม่มีอะไร
ฉันผิดรึป่าวที่ทำกับคนที่รักฉันด้วยความจริงใจ
กับคำที่ฉันพูดไป ฟังดูโง่นะ
ที่เจอกับผู้ชายดีๆขนาดนี้เเล้วปล่อยไป
แต่ฉันไม่พร้อม....จริงๆ
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย นางสาว เกศนี วัณณกุล ใน สมุดบันทึก kadsanee พยาบาล CVT
วันที่เอ่ยปากบอกไป อาจทำให้คนฟังปวดใจ เชื่อว่าคนพูดเองก็ปวดใจไม่แพ้กัน แต่เมื่อเขาพร้อมที่จะเปิดใจรับรู้เหตุผลในการตัดสินใจ สักวันเขาคงเข้าใจ