ฉันผิดไหมที่ทำกับคนที่จริงใจอย่างนั้น ?

ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผู้ชายมาชอบ มามอบความรักให้
ซึ่งแน่นอนว่ามันฟังดูแล้วเป็นเรื่องที่ดีไม่น่าจะมีอะไร
เพียงเเค่ฉันรับรักเขาคนนั้นคงจะพอ
แต่....มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น

ฉันคิดว่าความรักของคนเราต้องการส่วนประกอบหลายอย่าง
ไม่ใช่ว่ารักอย่างเดียวแล้วจะคบกันได้ตลอดไป
มันควรมีความเข้าใจความห่วงใย และนิสัยที่เข้ากันได้

แต่เขาคนนั้น รัก ด้วยความหลง รักจนเกินความพอดี
รักจนฉันรู้สึกว่าตัวฉันขาดความเป็นส่วนตัว
เพื่อนๆ ก็เข้าใจผิดว่า เขารักฉันก็ดีแล้ว
แต่สำหรับฉัน...มันไม่ใช่อย่างนั้น
... มันเป็นรักที่ฉันรู้สึกอึดอัดกับมันมากกว่า

ถ้าปล่อยเวลาให้ผ่านไปฉันก็จะกลายเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวไปทุกวัน
ปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นถลำลึกลงไปในความว่างเปล่าของตัวฉัน
ฉันจึงฝากบอกเพื่อนมาเรื่อย ๆ เพื่อไม่ให้เขาคิดอะไรเกินเลย
และไม่ให้เขาเสียใจ

แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เข้าใจอะไรเสียเลย
เขายังคงทำทุกอย่างทำให้ฉันรู้สึกดี
แต่ยิ่งทำมันก็ยิ่งไกลกันออกไปทุกที...โดยที่เขาไม่รู้ตัว
แล้วมาถึงวันนี้ฉันตัดสินใจบอกความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันมี

ฉันบอกว่า “ฉันไม่พร้อมที่จะมีความรักในตอนนี้
เพราะทุกวันนี้ฉันก็มีความสุขแล้วมากๆ กับเพื่อนและคนรอบข้าง
ฉันอยากให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
จะดีกว่าการที่รักกันแบบแฟน
และฉันจะให้ความสนิทกันได้มากกว่านี้”

แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจ และยังบอกว่าจะรอจนกว่าจะพร้อม
ฉันยกเหตุผลทั้งหมดมาบอกด้วยเสียงที่เห็นใจและยอมรับในตัวเขา
แต่เขาก็ยังยืนยันคำเดิมว่าจะรอ รอจนกว่าฉันจะพร้อม
เขาพูดคำๆ นี้มาพร้อมกับน้ำตาของผู้ชาย

ฉันเริ่มทำอะไรไม่ถูก ทั้งสงสาร กลุ้มใจ
ความรู้สึกปนกันไปจนแยกไม่ออก
แต่ก็ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเมื่อมาเจอเพื่อนๆ ซึ่งมันทำยากนะ
บอกเลยว่ายากมากๆ กับการที่ต้องเก็บความรู้สึกทั้งหมด
..แล้วฝืนยิ้มออกมาอย่างไม่มีอะไร

ฉันผิดรึป่าวที่ทำกับคนที่รักฉันด้วยความจริงใจ
กับคำที่ฉันพูดไป ฟังดูโง่นะ ที่เจอกับผู้ชายดีๆขนาดนี้เเล้วปล่อยไป
แต่ฉันไม่พร้อม....จริงๆ