จินตนาการแสนสวยและความฝันวัยเยาว์

เพลงดวงดาว

วรรณกรรมเยาวชนเรื่อง  เพลงดวงดาว  เขียนโดยวาวแพร  พิมพ์ครั้งแรกเมื่อ  พ.ศ.๒๕๓๐  ต่อมาได้รับรางวัลหนังสือแห่งชาติ  ปี พ.ศ.๒๕๓๑  ซึ่งวาวแพร  หรือนิพาน  และมกุฏ  อรฤดี  คือคนเดียวกัน  แต่นามปากกาวาวแพรเป็นนามปากกาที่ใช้ในการเขียนวรรณกรรมเยาวชน

ในยุคที่วรรณกรรมเยาวชนดี ๆ ของไทยซึ่งค่อนข้างน้อยมาก เมื่อเทียบกับการผลิตงานวรรณกรรมจากต่างประเทศ  เพลงดวงดาวจึงควรเป็นหนังสืออีกเล่มหนึ่งที่เหมาะกับการอ่านเพื่อสร้างเสริมจินตนาการแสนสวยและความฝันวัยเยาว์ดังที่โปรยหัวไว้เหนือหนังสือของเพลงดวงดาว

อ้อมเดือนในวัยหกขวบที่ต้องเข้าเรียนป.เตรียม  รู้สึกไม่ค่อยพอใจนักที่ต้องเข้าเรียนในชั้น ป.เตรียม  เธอจึงพยามยามมองหาแต่สิ่งที่ไม่ดีในห้องเรียนที่ไม่ชอบ  หรือบางที  ครูอาจเป็นสิ่งที่ไม่ดีก็ได้  คุณครูซึ่งไว้ผมยาวถึงไหล่  ผูกรวบไว้ด้วยโบสีชมพูเล็ก ๆ ปลายโบที่ไหวไปมาเหมือนปีกผีเสื้อ  เธอไม่ได้พบกับสิ่งไม่ดีในตัวครูเลย  อ้อมเดือนมีความประทับใจในคุณครู  เพื่อการที่จะได้ใกล้ชิดกับคุณครู  อ้อมดือนจึงใช้อีกเส้นทางเดินกลับบ้าน

อ้อมเดือนได้รับการแต่งตั้งจากคุณครูให้เป็นหัวหน้าชั้น  ภาระหน้าที่ของอ้อมเดือนก็มากขึ้น  เหมือนภาระของพ่อที่มีอาชีพเป็นนักเขียน  และต้องเลี้ยงอ้อมเดือนคนเดียว  เพราะพ่อบอกว่าแม่จากอ้อมเดือนไปตั้งแต่อ้อมเดือนยังเล็ก ๆ แม่อาจจะอยู่ที่ดาวดวงไหนสักดวง  อาจเป็นดาวดวงนั้น  หรือดวงนี้

อ้อมเดือนมักจะหลับฝันเสมอ  ฝันของอ้อมเดือนเดือนมักจะมีม้าสีขาว  จิ้งหรีด  และนกเหยี่ยว ที่พาอ้อมเดือนไปยังดวงดาว ม้าสีขาวผู้มีเวทย์มนต์บอกอ้อมเดือนว่ามีเวทย์มนต์ไว้เพื่อช่วยเหลือคนอื่น  อ้อมเดือนต้องต่อสู้ภายในจิตใจตนเองถึงการที่ต้องช่วยเหลือคนอื่น คือจิ้งหรีดของเพื่อน  แต่ต้องเป็นการขโมย

พ่อบอกว่าการขโมยเป็นบาป  แต่อ้อมเดือนก็มีเหตุผลมาหักล้าง  เพราะพ่อเคยพูดถึงการช่วยเหลือสัตว์  เช่นเมื่อลูกนกพลัดตกลงจากรัง  พ่อจะปีนขึ้นไปบนต้นไม้  แล้วค่อย ๆ วางลูกนกไว้ในรังอย่างเดิม  พ่อไม่ยอมเลี้ยงนกไว้ในกรง  เพราะนั่นคือการ “กักขัง”  พ่อบอกว่าชีวิตควรจะอยู่อย่างอิสระ  ไม่ควรถูกกักขัง  ไม่ว่าจะอยู่ในกรงที่น่าจะสบายแค่ไหน  เราไม่ควรกักขังชีวิตของสัตว์อื่น  ถ้าหากไม่ต้องการให้ใครมากักขังเรา(มือลึกลับ  หน้า ๘๙)

เพลงดวงดาวเป็นตอนสุดท้ายในเล่ม  ฝันที่อ้อมเดือนไปโดยนกเหยี่ยว  จิ้งหรีด  และม้าขาวผู้มีเวทย์มนต์  ฝันที่พาอ้อมเดือนไปยังดวงจันทร์  ดวงจันทร์ที่สว่างสดใสราวกับมีเทศกาล  กระต่ายผู้เป็นเจ้าของบ้านได้ออกมาต้อนรับทุกคน  อ้อมเดือนได้กระโดดล่องลอยไปยังดาวเหนือ  ดาวเหนือที่เป็นเหมือนอุทยานแห่งความฝัน  เหล่านางฟ้ากำลังเพลิดเพลินบรรเลงดนตรี  เสียงดนตรีที่บรรเลงเป็นดอกไม้หลากสี  นางฟ้าแต่งกายด้วยแพรผ้าไหมบางเบาสีขาว  ปล่อยผมสลวยยาวเคลียไหล่  อ้อมเดือนนึกถึงผมยาวของครูประจำชั้น

เสียงดนตรีที่บรรเลงต่อเนื่องเช่นเดียวกับกลีบดอกไม้ลอยล่องโปรยปลิวออกมา  กลิ่นหอมอ่อน ๆ เธอสูดลมหายใจแรง  ลืมตาตื่นมาพบกับนางฟ้าเบื้องหน้า  นางฟ้าที่อ้อมเดือนถามว่าคือแม่ใช่ไหม  เมื่อนางฟ้าพยักหน้า  อ้อมเดือนจึงจึงได้เข้าใจอะไรอีกมากมายในคำอธิบายของนางฟ้า  เหตุผลของการจากพราก  เมื่อคนสองคนมาพบกัน  วันหนึ่งต้องจากกัน  แต่วิญญาณคงไม่ได้จากไปจริง ๆ อาจอยู่ใกล้ ๆ โดยที่คนซึ่งยังมีชีวิตอยู่ไม่รู้ก็ได้  การจากเป็นเรื่องธรรมดามา  ต้องยอมรับ  ไม่ต้องเสียใจ  ไม่ใช่เรื่องร้าย  แต่ต้องเกิดขึ้นกับทุกคน  หากคนที่ต้องจากันนั้นทำความดีเหมือนกันก็ต้องเจอกันอีก  และจะได้อยู่บนดวงดาวอย่างมีความสุขร่วมกัน

                                                                                            ธีระ    เงินแก้ว