จากประสบการในการดูแลผู้ป่วยระบบสมัครใจในระยะบำบัดฟื้นฟู พบว่ามี ผู้ป่วยรายหนึ่งต้องการกลับบ้านตั้งแต่เริ่มรับย้ายจากตึกบำบัดยา โดยให้เหตุผลว่าต้องการออกไปเรียนหนังสือต่อ ผู้ป่วยขาดสมาธิที่รับรู้เรื่องราวต่างๆ แม้จะพยายามให้ข้อมูล ผู้ป่วยมักพูดซำๆถึงความต้องการจะกลับบ้าน ต้องการติดต่อญาติ เมื่อเข้ากล่มบำบัดผู้ป่วยขาดความใส่ใจในการมีส่วนร่วมในกลุ่มฯ สายตามักมองออกนอกกลุ่มอยู่บ่อยๆ ครั้ง ประมาณวันที่ 3 ของการเข้าบำบัดฟื้นฟู ผู้ป่วยมาลบเร้าต้องการกลับบ้านและให้ติดต่อญาติ เจ้าหน้าที่ได้ให้คำปรึกษาโดยสะท้อนพฤติกรรมของผู้ป่วยให้ได้รับรู้ โดยใช้คำพูดว่า "เธอขาดสมาธิฟังกลุ่มประชุมเช้ายังไม่หมดชั่วโมงก็หันซ้ายหันขวา ถ้าไปเรียนก็ฟังอาจารย์ได้ไม่นานหรอก ยังกลับไปเรียนหนังสือไม่ได้หรอก" ผู้ป่วยหยุดคิด แล้วซักถามว่า "ผมเป็นอย่างนั้นหรือ........ แล้วจะต้องอยู่รักษานานเท่าไรล่ะ" หลังจากนั้น เจ้าหน้าที่ได้ให้ข้อมูลระยะเวลาการบำบัดฟื้นฟู ผู้ป่วยเริ่มสนใจรับฟัง หลังจากนั้นผู้ป่วยได้เดินไปทำกิจกรรมและกลับมาซักถามเจ้าหน้าที่อีกครั้งว่าต้องใช้เวลาในการบำบัดรักษาตามที่ให้ข้อมูลจริงหรือ หลังจากเจ้าหน้าที่ยืนยัน ในเย็นวันนั้นผู้ป่วยได้มาบอกว่าเขาต้องการจะบำบัดฟื้นฟูต่อไปอีกสักระยะหนึ่งจนเขาสามารถไปเรียนหนังสือได้ จากประสบการณ์ดังกล่าวพยาบาลที่ให้การดูแลผู้ป่วยจะต้องสังเกตพฤติกรรมผู้ป่วยอย่างต่อเนื่อง และสามารถสะท้อนปัญหาของผู้ป่วยให้รับทราบ เมื่อผู้ป่วยพร้อมรับฟัง ควรให้แนวทางในการแก้ไขปัญหาของผู้ป่วยให้ชัดเจน โดยให้ผู้ป่วยมีส่วนในการตัดสินใจ
