ประสบการณ์

ประสบการณ์อันล้ำค่า

  ในปี  พ.ศ.  2546  ผมได้ไปสอนที่หย่อมบ้านบ้านใหม่ห้วยหวาย  ซึ่งเป็นเขตบริการของโรงเรียนบ้านหนองเขียว  ตำบลห้วยโป่ง  อำเภอเมือง  จังหวัดแม่ฮ่องสอน  ในตอนนั้นถนนหนทางมีความยากลำบากโดยเฉพาะฤดูฝนจะขึ้นลงหมู่บ้านลำบากมาก  และไฟฟ้ายังไม่มีใช้  บ้านใหม่ห้วยหวายเป็นชนเขาเผ่ากะเหรี่ยง  ตอนแรกที่ผมไปมีเพียงกระเป๋าเสื้อผ้าและมีดเท่านั้น  ผมไปหาผู้นำหมู่บ้านและขออาศัยพักนอน  1  คืน  ก่อนเข้าโรงเรียน  ผู้นำหมู่บ้านมีน้ำใจมากให้ผมนอนในห้องนอน  แต่ผู้นำและครอบครัวนอนในห้องครัวที่มีเตาพิง  พอเช้าผมก็เข้าไปในโรงเรียน เด็กที่นี้น่ารักมากและกล้าแสดงออก  เข้าทักทายผมและผมก็พูดคุยกับนักเรียนตลอดเช้าเลย  ตอนพักเที่ยงผมไม่ได้เตรียมข้าวสารและอาหารไป   เด็กๆ ก็อาสาไปเอาข้าวที่บ้านมาให้แต่เด็กไม่ยอมเอาเงิน  ผมเลยไปซื้อปลากระป๋องมาทำกับข้าวกินร่วมกันกับเด็กราว  10  คน  แต่ผมหุ้งข้าวกับฟืนไม่เป็นเด็กก็สอนผมให้หุ้งข้าว  ได้เวลาเข้าเรียนตอนบ่าย  ผมเข้ามาในห้องเรียนที่ทำด้วยไม้ฟาก  เด็กมีประมาณ  30   กว่าคน  แบ่งเป็น ชั้นอนุบาล  ป.1 , ป.2  ผมเลยต้องเอาเด็กอนุบาลนอนกลางวันก่อนเข้าทำความรู้จักกับเด็กที่เหลือและอธิบายว่าจะเข้าสอนชั้นใดก่อน  พอเลิกเรียนเด็กๆก็ต่างพากันกลับบ้าน  ในโรงเรียนเหลือผมเพียงคนเดียว  ต้องทำหน้าที่ทุกอย่างในโรงเรียนเองทั้งหมด  พอรุ่งเช้าเด็กนักเรียนก็นำฟืนมาให้ผมคนละ  5  ท่อน  และบางคนก็นำข้าวสารมาให้ครูด้วย  ผมถามเด็กว่าใครเป็นคนให้นำมาให้ เด็กตอบว่า  พ่อ  แม่ให้เอามาให้ 

  เหตุการณ์นั้นทำให้ผมรู้ว่าไม่ว่าจะอยู่ตรงไหนบนพื้นแผ่นดินไทย  คนไทยหรือชนเผ่าที่อาศัยอยู่บนพื้นดินไทย  มีความเมตตากรุณา  เอื้อเฟื่อเผื่อแผ่  และมีจิตใจที่ดีงาม

[มะปรางเปรี้ยว]

สวัสดีคะ

ขอบคุณมากคะ ที่นำประสบการณ์อันล้ำค่ามาแบ่งปันให้ได้อ่านกันคะ

แวะมาเล่าบ่อยๆ นะคะ อ่านแล้วก็มีความสุขคะ

[องศาที่ต่างกัน]

สวัสดีค่ะ พี่ขจร

เป็นประสบการณ์ที่อ่านแล้วทำให้ยิ้มได้เลยนะคะเนี๊ยะ

...และคงจะยิ้มได้ทุกครั้งที่เราคิดถึง...