หมอครับ... ผมเหงา
มีใครเคยได้ยินประโยคแบบนี้บ้างไหม
“หมอครับ...ผมเหงา”
ใครๆ ก็เหงากันทั้งนั้นในภาวะเช่นนี้ แต่เขาคงเหงากว่าใคร
“พรุ่งนี้จะเอาวิทยุมาให้”
ฉันคิดว่าวิทยุจะช่วยให้เขาหายเหงาได้บ้าง แม้ว่าในความเป็นพยาบาลฉันรู้ว่าสิ่งแรกที่ควรทำคือการเข้าไปพูดคุย ให้การดูแลด้านจิตใจ แต่ฉันไม่เลือกที่จะทำเช่นนั้นเพราะว่าเขาอยู่ในห้องแยก ป่วยด้วยโรคเอดส์และวัณโรคระยะแพร่กระจายเชื้อ ฉันพยายามใช้เวลาอยู่ในห้องนั้นให้น้อยที่สุดเพื่อที่จะออกมาให้พ้นจากความเสี่ยง และแน่นอนหมายถึงคนอื่นๆ ด้วยเช่นกัน
พวกเราชาวกุมารรับผู้ป่วยรายนี้ในบ่ายวันหนึ่ง มีปัญหาเกิดขึ้นมากมาย เริ่มจากว่าหอผู้ป่วยกุมารรับผู้ป่วยตั้งแต่แรกเกิดถึง ๑๔ ปี โดยเดิมมีห้องแยกโรคอยู่ เมื่อมีการสร้างไอซียูเด็กใหม่ติดกับหอผู้ป่วยกุมารก็ได้ทุบห้องแยกเดิมไปและสร้างห้องแยกใหม่ไว้ ๑ ห้อง ห้องแยกใหม่นี้มีระบบการระบายอากาศ มีห้องน้ำอยู่ภายในห้อง แต่ความที่ห้องแยกอยู่ในไอซียูเด็ก ทำให้เจ้าหน้าที่ตึกกุมารต้องเดินออกจากตึกและอ้อมเหมือนไปอีกตึกเพื่อดูแลผู้ป่วยห้องแยก นายแพทย์ท่านหนึ่งเห็นว่าไม่เป็นการดีกับผู้ป่วยจึงเสนอว่าไอซียูเด็กน่าจะรับดูแลผู้ป่วยห้องแยกด้วย เพราะปกติไอซียูเด็กก็รับผู้ป่วยที่เป็น Pre-ICU เสียเป็นส่วนใหญ่ จึงไม่น่าจะเป็นปัญหา ก็ตกลงกันตามนั้นและไม่เกิดปัญหาแต่อย่างใดเนื่องจากเด็กที่รับไปอยู่ห้องแยกส่วนใหญ่จะเป็นโรคเด็กทั่วๆ ไป เช่น หัด อีกสุกอีใส เป็นต้น
กระทั่งวันที่จะรับผู้ป่วยรายนี้ ไอซียูปฏิเสธที่จะรับผู้ป่วยโดยให้เหตุผลว่าไม่ถูกต้องที่ไอซียูจะรับผู้ป่วยโรคติดต่อเพราะอาจจะทำให้เด็กในไอซียูติดโรคได้ นอกจากนั้นทางไอซียูได้นำห้องแยกไปทำเป็นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของเจ้าหน้าที่แล้ว และสร้างห้องแยกใหม่เป็นห้องกระจกอยู่ติดกับห้องแยกตัวจริง มีประตูปิดมิดชิด มีหน้าต่างบานเกร็ดที่หัวนอน ICN พิจารณาว่าให้ใช้ห้องนี้ไปก่อน โดยให้เจ้าหน้าที่กุมารจะมาดูผู้ป่วยเอง
ห้องแยกชั่วคราวนี้ไม่มีห้องน้ำ คนไข้จึงต้องเข้าห้องน้ำของตึกกุมารด้วยการลากสังขารผอมแห้งพร้อมกับเชื้อวัณโรคมาด้วยระยะทางประมาณ ๒๐๐ เมตร
กว่าจะรับคนไข้รายนี้ได้ก็ใช้เวลาไปเกือบ ๒ ชั่วโมง โดยปล่อยคนไข้ให้นั่งหอบอยู่ในรถเข็นที่โอพีดี
อย่างไรก็ตาม เขาก็ได้มานอนอยู่ที่นี่ในความดูแลของพวกเรา พร้อมกับความหวาดกลัวว่าจะติดโรคจากผู้ป่วย
พวกเราป้องกันตัวกันเต็มที่ ใช้แมสหมูของ ๓ เอ็ม และพยายามใช้เวลาในห้องนั้นให้น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
กระทั่งวันหนึ่ง ฉันต้องเข้าไปให้ยาผู้ป่วย เมื่อ drip ยาแล้ว ฉันก็พร้อมจะก้าวเดินออกจากห้องทันที แต่สายตาพลันเหลือบไปเห็นดวงตาของเขาซึ่งมองอยู่ก่อน เหมือนดวงตาคู่นั้นจะถามว่า คุณพยาบาลจะรีบไปไหน
ฉันชะงักเล็กน้อย ก่อนจะขยับแมสให้แน่นขึ้นพร้อมกับถามว่า
“หนูกินอะไรได้บ้างหรือยัง”
“หนูกินอะไรไม่อร่อยเลยครับ ทำไมเป็นอย่างนี้ เมื่อไหร่หนูจะหาย”
“หนูอยากจะกินอะไรล่ะ”
“อยากกินมันแกวกับชมพู่ครับ”
ฉันบอกว่าพรุ่งนี้จะซื้อมาให้ แล้วก็ออกมาจากห้อง ทิ้งให้เขาอยู่คนเดียว เพราะญาติขอกลับไปบ้านสักครู่
ทุกคนรู้ว่าเขาเดียวดาย ทุกคนรู้ว่าเขากำลังป่วยหนัก และทุกคนคิดว่าอีกไม่นานเขาก็จะจากไป แพทย์บางท่านเห็นว่าควรรักษาแบบ OPD case ให้ไปตายที่บ้าน
อาจจะเป็นโชคของเขาอยู่บ้างที่วันรุ่งขึ้น เขาได้มาพบแพทย์หญิงสมศรี เกษโกวิทย์
“คนไข้คนนี้โชคร้ายจัง กว่าจะได้ห้องก็นานทีเดียว” แพทย์หญิงสมศรีพูด พร้อมกับเดินไปดูคนไข้
“หมอคะ ผูกแมสด้วย” พยาบาลรีบบอกด้วยความเป็นห่วง
ถ้าจะบอกว่าการดูแลผู้ป่วยด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์คืออะไร ฉันคิดว่าฉันได้คำตอบแล้ว
แพทย์หญิงสมศรี ไม่มีท่าทีแสดงว่ารังเกียจคนไข้แม้แต่น้อย น้ำเสียง คำพูดนุ่มนวลและอ่อนโยน เธอบอกพวกเราว่า
“คนไข้ได้รับยา TB ไปสองอาทิตย์แล้ว ไม่ต้องกลัวไม่ติดหรอก”
คุณหมอไม่รังเกียจที่จะพูดคุยกับเด็กเป็นเวลานาน ไม่รังเกียจที่จะจับผิวกายแห้งเกรียมของเขา ด้วยสัมผัสที่อ่อนโยน
หลังจากเด็กบอกว่าอยากกินมันแกวกับชมพู่ ฉันก็ยังหาซื้อไม่ได้แต่เล่าให้เพื่อนร่วมงานฟัง จนคุณหมอทราบ วันรุ่งขึ้นฉันจึงได้เห็นมันแกวหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ กับชมพู่สีสวยอยู่ในห้องแยกคนไข้
ฉันเริ่มอ่อนโยนขึ้นบ้าง การพูดคุยกับเด็กทำให้รู้สึกเข้าใจ ฉันจะถามเขาทุกวันว่าวันนี้อยากกินอะไรแล้วก็ให้คนไปซื้อให้ บางทีเพื่อนพยาบาลด้วยกันพอรู้ก็หาซื้อมาให้ เขาเคยบอกว่าอยากกินลูกชิ้น ไม่กี่นาทีพยาบาลก็จัดหาลูกชิ้นทอดมาให้ เขากินหมดในเวลาอันรวดเร็ว พยาบาลส่วนหนึ่งรู้สึกอิ่มเอมใจ สุขใจโดยไม่รู้ตัว ขณะที่บางคนรู้สึกว่า “มันชักจะมากไปแล้วนะ”
ชีวิตในห้องแยกสำรองทำให้เขารู้สึกแย่ ห้องกระจกนั้นไม่สามารถมองเห็นภายนอกได้ นอกจากมองเห็นเจ้าหน้าที่ของไอซียูเด็กเดินอยู่ในห้องติดกันแต่กลับเหมือนอยู่คนละมิติ เขาเคยเรียกพยาบาลไอซียูเพื่อให้ความช่วยเหลือในการไปห้องน้ำแต่ไม่มีใครได้ยินเสียงของเขา เขาพูดให้ฟังด้วยความน้อยใจว่า
“ผมพยายามเรียกพยาบาลห้องโน้น แต่เขาไม่หันมามองผมเลย”
พวกเราเงียบก่อนจะอธิบายว่าห้องกระจกทำให้ภายนอกไม่ได้ยิน และพยาบาลห้องนั้นทำหน้าที่คนละส่วนกัน
ปัญหาเรื่องห้องแยกถูกนำเข้าที่ประชุมใน PCT ไอซียูคืนห้องแยกให้เป็นห้องของผู้ป่วย เมื่อพูดกันโดยระบบทำให้ง่ายขึ้น
เมื่อย้ายเข้าห้องแยกตัวจริงเด็กบอกว่าชอบห้องนี้เพราะมีห้องน้ำและสามารถมองเห็นภายนอกได้บ้าง เนื่องจากทางหัวเตียงมีกระจกมองไปเห็นผู้คนเดินผ่านไปมาได้ ขณะที่ห้องเก่า มองออกไปจะเจอแต่ตึกที่ขวางหน้าอยู่
“ห้องนี้ไม่มีนาฬิกาหรือครับ หนูอยากรู้ว่าเวลาเท่าไหร่”
ฉันทราบว่าเด็กอยากดูนาฬิกาจึงเตรียมเอามาให้ ที่บ้านมีนาฬิกาตั้งโต๊ะมากมายที่ไม่ได้ใช้ พอน้องสาวรู้เข้าก็อาสาเอามาให้ เนื่องจากว่ามีเยอะเหมือนกัน
เด็กชายดีใจมากกับนาฬิกาที่เหลือใช้ของเรา รุ่งขึ้นมีเสียงพูดกันหนาหูของเจ้าหน้าที่ว่า
“ต่อไปจะขออะไรอีกเนี่ย”
น้องสาวฉันเคยบอกว่า “เขาขอเงิน ขอทอง ขอบ้านหรือเปล่า สิ่งที่ขอก็แค่มันแกว ชมพู่ นาฬิกาเหลือใช้เท่านั้น”
เขาจะขอไปได้อีกสักกี่วัน กี่เดือนกันเล่า
กระทั่งฉันคิดว่า ควรจะนำเรื่องนี้เข้าที่ประชุม เพื่อที่จะพูดให้พวกเขาฟังเกี่ยวกับเรื่อง “Humanization” ซึ่งฉันเคยไปฟังมา
พยาบาลคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยๆ ว่า
“ไม่ต้องห่วงหรอกว่า จะไม่มีใครดูแลเขาน่ะ เห็นว่าอยากได้อะไรก็มีคนหามาให้”
ฉันตั้งสติที่เริ่มหวั่นไหวกับท่าทีและคำพูดนั้น ฉันพูดเรื่องความเป็นพยาบาล การวินิจฉัยปัญหาและความต้องการของผู้ป่วย การให้การพยาบาล psycho support ก่อนจะบอกว่า เด็กไม่ได้ขอวิทยุ เพียงพูดว่าเขาเหงาเท่านั้น และในฐานะพยาบาลจะต้องประเมินและให้การดูแลด้านจิตใจ แต่ฉันเลือกที่จะหาวิทยุมาให้เขาฟัง ฉันเลี่ยงที่จะพูดว่าฉันไม่อยากเข้าห้องนั้นบ่อยๆ วิทยุน่าจะแก้ปัญหาได้ดีระดับหนึ่ง เห็นไหมว่าฉันก็ไม่ได้ดีกว่าใคร แต่ฉันกำลังจะทำจิตใจให้ดีกว่าคนอื่น ฉันพูดอีกว่าคุณหมอสมศรีบอกว่า ครั้งแรกไม่ได้คิดจะซื้อผลไม้ให้เด็ก แต่วันหนึ่งเห็นพนักงานผู้ช่วยเหลือคนไข้ชื่อวัลลี สุชาตานุกูล ซื้อส้มให้คนไข้ เพียงเพราะเด็กบอกว่าเด็กอยากกินส้ม ตอนนั้นส้มราคาแพงด้วย คุณหมอพูดกับฉันว่า
“หมอเห็นก็มาคิดว่า เขาเป็นแค่ชุดเหลือง เงินเดือนก็นิดเดียว เขายังมีน้ำใจ แล้วเราล่ะ”
คุณหมอนำน้ำผึ้งมาให้ทางโรงครัวทำอาหารเสริมให้เด็ก โดยปั่นน้ำผึ้ง โยเกิร์ตและมะนาวเข้าด้วยกัน ให้เด็กกินวันละ ๓ มื้อ นอกจากนั้นคุณหมอยังจัดหาสาหร่ายเกลียวทองราคาขวดละหลายร้อยบาทมาให้เด็กฟรีๆ เพื่อบำรุงร่างกาย
วันหนึ่งฉันถามเด็กว่า อยากกินอะไร เขาตอบว่า “หนูกินไม่ลง” ฉันพยายามยกตัวอย่างอาหารที่น่ากินหลายอย่างมาถามเขา แต่เด็กส่ายหน้า “ผมกินอะไรไม่อร่อยเลย” เขาบอก
ฉันรู้สึกแย่ อยากให้เขาขอนั่นขอนี่อีก สับประรด แตงโม หรือลูกชิ้น แต่เขาปฏิเสธ
ฉันไม่รู้ว่าเวลาของเขาเหลืออยู่อีกเท่าไหร่ รู้แต่ว่า เวลาของพวกเราที่จะทำความเข้าใจกับคำว่า ‘Humanized Healthcare’ น่าจะยังเหลืออยู่มาก กับระยะเวลาการทำงานที่เหลือก่อนเกษียณ
ทางโรงพยาบาลเคยจัดให้เจ้าหน้าที่จากศูนย์พัฒนาคุณภาพ เข้ารับการอบรม Humanized Healthcare และหัวหน้าศูนย์พัฒนาคุณภาพ เห็นว่าน่าจะจัดให้มีการอบรมเรื่องนี้ในโรงพยาบาลด้วย เพื่อมุ่งเน้นให้พวกเราทุกคนดูแลผู้ป่วยด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์ ระหว่างนี้จึงได้จัดให้มีมหกรรมคุณภาพของโรงพยาบาลขึ้น โดยรวมถึงการพัฒนาคุณภาพในทุกๆ ด้าน และด้าน Humanized Healthcare น่าจะเป็นอีกด้านหนึ่งที่พวกเราจะได้นำเสนอให้เห็นกระบวนการพัฒนาคุณภาพโดยเฉพาะด้านจิตใจซึ่งจะเอื้อให้ร่างกายมีสุขภาพดีตามไปด้วย
แต่จะทำอย่างไรที่จะปลุกจิตสำนึกของพวกเราขึ้นมา ให้เห็นคุณค่าของความเป็นมนุษย์ นายแพทย์ประเวศ วะสี ใช้คำว่า “การดูแลด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์” บางคนอาจจะมองว่า “กระแดะ” ซึ่งเป็นเรื่องน่าเศร้าอย่างยิ่ง แต่สำหรับฉันเห็นว่านี่คือคำที่เหมาะสมที่สุด
ฉันยังคงมาทำงานตามปกติ ทุกคนเฝ้ารอว่าจะเก็บศพเวรใคร “คง dead ที่นี่แหละ ไม่ได้กลับบ้านหรอก” พวกเราพูดกัน เด็กกินไม่ได้อยู่หลายวัน คุณหมอให้ยาหลายขนานและพยายามบอกพวกเราว่า TB คนไข้ได้ยานานหลายสัปดาห์แล้วพวกเราไม่ต้องกลัว แต่ทุกคนก็ยังกลัวรวมทั้งฉัน ความกลัวไม่ใช่เรื่องผิด กลัวเพื่อที่จะได้ป้องกัน แต่ความรังเกียจเป็นเรื่องผิด ฉันอยากจะบอกว่าเจ้าหน้าที่ในตึกกุมารหลายคนเปลี่ยนไป ฉันมองไม่เห็นความหวาดกลัวของพวกเขาอีกต่อไป เขาเดินเข้าออกห้องแยกอย่างปกติ ครอบแมสหมู เข้าไปเช็ดอุจจาระให้คนไข้ แล้วก็ออกมาหัวเราะ เล่าถึงเด็กให้ฟังอย่างอารมณ์ดี เขาดีกว่าฉันหลายเท่านัก นั่นคือสิ่งที่พวกเขาทำโดยไม่รู้ตัว ฉันเชื่อว่ามันออกมาจากภายใน จากธรรมชาติ จากจิตเดิมแท้ของพวกเขา
เวลาผ่านไป เขาเริ่มกลับมากินได้อีกครั้ง ฉันสั่งยายที่มาเฝ้าเขาว่าถ้าเด็กอยากกินอะไรให้มาบอกพยาบาล ยายยกมือไหว้ขอบคุณ แล้วฉันก็บอกพยาบาลเวรบ่ายว่าฉันสั่งยายเด็กไว้ ถ้าเด็กอยากกินอะไรช่วยให้คนงานไปซื้อมาให้ด้วย แล้วมาเก็บเงินที่ฉัน
วันหนึ่งคุณหมอพูดกับฉันว่า
“ถ้าเธอเข้าไปดูเด็กเธอจะดีใจ” ฉันถามว่าทำไมหรือ คุณหมอยิ้มและบอกว่า
“เด็กเขาอ้วนขึ้น เข้าไปดูสิ”
รอยยิ้มของคุณหมอบอกอะไรพวกเราได้บ้าง
อาการของเด็กดีขึ้นเป็นลำดับอย่างไม่น่าเชื่อ เขาไม่ได้เสียชีวิตที่นี่ดังที่พวกเราคาดการณ์ไว้แต่แรก เขามีรอยยิ้มให้พวกเรา เขาถามหาฉัน อยากเห็นหน้าคนที่ให้ของ แต่ฉันไม่ค่อยได้อยู่เวรในตึก จึงไม่ค่อยได้เข้าไปดูแล
ฉันเข้าไปหาเขาในวันหนึ่งและถามเขาว่าอยากเห็นฉันหรือ เขายิ้ม กล่าวคำขอบคุณ เขารู้ว่ามีคนให้ของเขา แต่เขาไม่รู้ว่าเป็นใคร เขารู้จักชื่อฉันด้วย
“อยากได้อะไรอีกไหม” ฉันถาม เขาตอบว่า “อยากได้เกมครับ” เขาบอกชื่อเกมมา ฉันไปถามราคาจากเจ้าหน้าที่ในตึก เขาบอกว่าหลายพัน ฉันจึงบอกเด็กว่ามันแพงหลายพัน เด็กบอกว่าถ้าแพงหนูก็ไม่เอา
คุณหมอบอกฉันว่าให้เตรียมวางแผนจำหน่ายเด็ก เขาแข็งแรงพอที่จะกลับบ้านได้แล้ว ฉันดีใจไปกับเขาด้วย แต่เดิมฉันทำโครงการ family center care เพื่อให้การดูแลเด็กตั้งแต่อยู่ในโรงพยาบาลกระทั่งกลับบ้านในกรณีที่ต้องให้การดูแลที่ซับซ้อน แต่ได้หยุดไประยะหนึ่ง คุณหมอยังคงจำได้ว่าฉันเคยทำ ฉันรับปากว่าจะวางแผนติดตามเยี่ยมบ้าน (เรามีระบบ discharge plan ของโรงพยาบาล แต่ปัญหาคือว่า เจ้าหน้าที่จาก PCU อาจไม่มีเวลามากพอที่จะติดตามเยี่ยมได้อย่างที่ต้องการ จึงพบอัตราการตอบกลับน้อย ทางหน่วยงานจึงทำโครงการ family center care ขึ้น เพื่อเน้นไปที่กลุ่มเด็กที่มีความต้องการการดูแลต่อเนื่อง โดยเน้นในรายที่มีปัญหาซับซ้อนเท่านั้น)
จากวันนั้นฉันถามตัวเองว่าทำอย่างไรจึงจะขับไล่ความเหงาออกจากหัวใจของมนุษย์ได้ คำตอบคือถ้ามนุษย์ไม่โดดเดี่ยวหัวใจของตัวเองและมองออกไปข้างหน้าเพื่อที่จะได้รับรู้ถึงความเหงาในหัวใจของคนอื่นบ้าง โดยเฉพาะคนที่กำลังรอให้คืนวันแห่งความทุกข์ทรมานจากโรคภัยไข้เจ็บผ่านพ้นไปในแต่ละวินาที และเราควรจะเข้าใจพวกเขาให้มากกว่าที่เป็นอยู่
หลังจากเขากลับบ้านไปได้หลายวัน ฉันกับเจ้าหน้าที่กุมารไปพบเขาที่บ้านซึ่งดูยากจน เด็กอยู่กับยายและแม่ที่กำลังป่วยด้วยโรคเอดส์ ฉันเห็นรอยยิ้มของเขา เห็นแววตาที่มองมาด้วยความดีใจ และฉันอยากจะให้ทุกคนได้เห็นเช่นเดียวกับฉัน แม้วันนี้เขาจะไม่ได้พูดว่าเขาเหงา ทว่า...ดวงตาของเขายังคงบอกเช่นนั้น
และนี่คือสิ่งที่ฉันจะนำเสนอให้ทุกคนรู้ว่า Humanized Healthcare ได้เกิดขึ้นที่นี่แล้ว และมันจะเจริญงอกงามต่อไปในทุกๆ ที่ ในดวงใจของพวกเราทุกคน แม้ว่าในความเป็นจริงขณะนี้หลายคนอาจจะยังมองไม่เห็น แต่ฉันเชื่อว่าการนำเสนอเรื่องราวเหล่านี้ออกไปสู่สาธารณชน จะทำให้หลายคนที่นี่ได้ฟังถ้อยคำเรียบง่าย นั้นพร้อมๆ กัน
“หมอครับ...ผมเหงา”
ฉันหวังว่า ประโยคนี้จะจุดประกายให้พวกเราทุกคนได้หยุด และมองไปที่หัวใจของตัวเองและผู้ป่วยอีกครั้ง
เสาวรี เอี่ยมละออ
โรงพยาบาลบ้านโป่ง อำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี ๗๐๑๑๐
เบอร์โทร ๐๓๒-๒๒๒๘๔๑ ต่อ ศูนย์พัฒนาคุณภาพ ๒๔๖
ความเห็น (7)
อาจารย์เก็บรายละเอียดได้เยอะจริง ๆ ครับ
ถ้าพวกเราทุกคน "Listen to your Patient" และปฎิบัติออกนอกกรอบของผู้รักษากายบ้าง ผู้ป่วยก็มีความสุข และความสุขก๋งดงามในใจเราเองครับ
ต้องยกความดีให้ผู้เรียบเรียงเรื่องเล่าของโรงพยาบาลบ้านโป่งและทีมงานที่ร่วมกันดูแลผู้ป่วยรายนี้ครับ
ผมเป็นเพียงบุรุษไปรษณีย์ที่นำมาเผยแพร่
เรื่องเล่านี้ได้สะท้อนตัวละครที่หลากหลาย
รวมทั้งการเปลี่ยนแปลงความคิดในตัวผู้เล่าเองด้วย
หวังว่าการปฏิบัตินอกกรอบในวันนี้ จะกลายเป็นเรื่องปกติในวันข้างหน้่าครับ
ขอบคุณ พรพ ที่คัดเลือกผลงานชิ้นนี้ให้ได้มีโอกาสนำเสนอ oral presentation ในงานที่ผ่านมาค่ะ
ตอนนี้มีงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิตต์ อยากจะให้ผู้เข้ามาอ่านเวบไซด์นี้ได้ไปเที่ยวงานค่ะ โดยที่บู๊ธสำนักพิมพ์ประพันธ์สาส์นมีผลงานรวมเรื่องสั้น "ตามหาชั่วชีวิต" ของ"เสาวรี" เพิ่งวางจำหน่ายค่ะ หรือจะไปหาซื้อหนังสืออื่นๆ ได้อีกมากมาย
ตอนที่เขียน "หมอครับ...ผมเหงา" ก็เขียนมาจากความรู้สึก และความกดดัน ตลอดจนความสำนึกผิดชอบชั่วดีที่เกิดขึ้น
ขอบคุณพรพ. และผู้ฟังในห้องประชุมที่เมืองทองธานีอีกครั้งค่ะ
เด็กคนนี้เค้าป่วยเปนโรคอะไรหรอครับ
พอจะบอกได้ไหม ?
แต่อ่านเรื่องนี้แล้วประทับใจนะครับ
เป็นโรคเอดส์ค่ะ
ตอนแรกผมก็ประทับใจแล้วนะ มารู้ว่าเป็นบ้านโป่งนี้ เล่นเอาอึ้งเลย บ้านผมนี่หว่า
สวัสดีคุณเสาวรีด้วยครับ