เมื่อความเงียบ คือ คำตอบ ตอนที่ 4 (การจากไปของลุง ล.)
คงไม่มีคำใดยิ่งใหญ่กว่าคำว่ารักของ "แม่"
ทีมเราไปเยี่ยมลุง ล.อีกครั้ง สีหน้ามีความสุขมาก ลุงล.บอกว่า "แม่เท่านั้นที่เป็นกำลังใจให้ผมตลอด ไม่ว่าจะทุกหรือสุข"
สิ่งที่ผมให้กำลังใจคือ "ใช่เวลาที่เหลืออย่างมีค่า "
ผู้ป่วยไม่รู้สึกติดค้างในใจเรื่องแม่อีก เป็นช่วงเวลาแห่งการคืนดี
"นี่เป็นไม่กี่ครั้งที่ลุงล. กอดแม่" ลุงบอก
ลุงได้จากไปอย่างสงบที่ รพ. แม่สอด (ผู้ป่วยซึมลง+แน่นอก) ญาติจึงพามาที่ รพ..
ขอแสดงความอาลัยต่อลุง ล.
"อาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่สอนให้ผมรู้ว่า เวลาที่เหลืออยู่ในโลกนี้มีความสำคัญขนาดไหน"
ผมเองคงต้องดูแลแม่ของผมให้ดีกว่าที่เป็นอยู่ครับ
ความเห็น (4)
ตามมาอ่านค่ะคุณหมอโรจน์
เวลาที่เหลืออยู่มีค่ามาก และ
ถ้าคนไข้ขอกลับบ้าน เพื่อใช้เวลาที่เหลืออยู่ที่บ้าน เราต้องอนุญาตให้คนไข้กลับไปตายที่บ้าน เพราะการตายที่บ้าน เป็นความอบอุ่นของคนไข้
แต่ลุงเล็กได้ตายที่ รพ
ถ้าญาติเข้าใจ คงไม่พาลุงเล็กกลับมาตายที่ รพ นะคะ
สวัสดีครับ อุบล จ๋วงพานิช
เป็นเรื่องที่น่าสนใจครับ เหตุปัจจัยหลายอย่างทำให้ใครคนหนึ่งจะเสียชีวิตที่ไหน ผมเคยถามลุงเล็กว่า "ถ้าถึงวันสุดท้ายแล้วลุงอยากจะอยู่ที่ไหน" ลุงเล็กตอบว่า "แล้วแต่ญาติจะจัดการ ไม่วัดก็บ้าน เอาคนที่บ้านสบายใจ " สิ่งที่ผมพบคือ วันที่ลุงเล็กเสีย คุณยายยังทำใจไม่ได้ ก็เลยยากที่จะไม่ทำอะไร
อีกปัจจัยหนึ่งก็คือร้านลุงเล็กเป็น "ห้องแถว" อาจเป็นความลำบากใจถ้าจะเสียที่นั่น
แต่ก็เป็นโชคดีที่ลุงเล็กไม่ได้ใส่ท่อช่วยหายใจหรือทำอะไรที่ทำให้คุณลุงทรมาน
ภาพหนึ่งภาพ.....สามารถบอกแทนคำพูดและความรู้สึกได้มากมายจริงๆเลยค่ะ
ขอให้ดวงวิญญาณลุกเล็กจากไปสู่ที่ดีและสงบสุขนะคะ
สวัสดีน้องอิน ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียน