แก้ผมแตกปลายด้วยวิธีธรรมชาติ
ถ้าคุณผมแตกปลาย น้ำตะไคร้จะช่วยได้ คือ
เอาตะไคร้ 2-3 ต้นมาตำให้ละเอียด แล้วคั้นกรองเอาแต่น้ำไว้ใช้นวดผมหลังสระ
ทิ้งไว้สักครู่ค่อยล้างออกด้วยน้ำสะอาด ทำอย่างนี้ทุกครั้งที่สระผม ไม่เกินสองเดือนผมคุณจะดกดำแล้วยังไม่เป็นรังแคด้วย
ความเห็น (1)
ด้วยเหตุที่ปรัชญา ศาสนาและศิลปะนั้น เป็นสิ่งที่มีการเชื่อมโยงสัมพันธ์กันในทุกวัฒนธรรม หลักอกรรมซึ่งเป็นแนวทางปฏิบัติที่สำคัญของเต๋าและเชนจึงมีอิทธิพลในเชิงสุนทรียภาพและการสร้างสรรค์งานศิลปะด้วยเช่นกัน ศิลปะที่สร้างขึ้นตามหลักการนี้จึงเรียกว่า อกรรมศิลป์ อกรรมศิลป์ สามารถครอบคลุมถึงศิลปะประเพณีนิยมของจีนและญี่ปุ่นที่มีความคล้ายคลึงกันจากการส่งผ่านอิทธิพลทางปรัชญาและศาสนาต่อกัน ศิลปะทั้งสองกลุ่มนั้นมีลักษณะที่ยากจะแบ่งแยกงานจิตรกรรมออกจากกวีนิพนธ์ได้อย่างเด็ดขาด เนื่องจากตัวอักษรในภาษาจีน มีที่มาจากการสื่อสารด้วยภาพก่อนจะปรับให้มีลักษณะเป็นสัญลักษณ์มากขึ้น และญี่ปุ่นเองก็รับตัวอักษรจีนมาพร้อมกับปรัชญาและศาสนา จนทำให้การศึกษาจีนเป็นสิ่งสำคัญสำหรับคนชั้นสูงในสังคมญี่ปุ่น ศิลปะการเขียนตัวอักษรหรือ Calligraphy จึงมีความสำคัญไม่น้อยกว่าศิลปะแขนงอื่นๆ และบ่อยครั้งที่จิตรกรรมกวีพนธ์ และการเขียนอักษรจะผสมผสานอยู่ในผลงานชิ้นเดียวกัน ดังคำกล่าวว่า "ในบทกวีมีภาพวาด ในภาพวาดมีบทกวี" กล่าวได้ว่าศิลปะกลุ่มนี้ได้ข้ามพ้นขอบเขตแบ่งแยกแขนงของงานศิลปะไปสู่การผสมผสานอย่างมีเอกภาพที่เหนือไปกว่านั้น ลักษณะที่โดดเด่นของอกรรมศิลป์ คือ ความ "ดั้งเดิมและเรียบง่าย" (Primodiality and Simplicity) ด้วยว่าลักษณะเรียบง่ายนั้นเองก็คือ เต๋า ในงานจิตรกรรมจึงเต็มไปด้วยลายเส้นที่นุ่มนวล หากมั่นคง เด็ดขาด ปล่อยให้น้ำหนักและจังหวะอ่อนเข้มของหมึกและพื้นที่ว่างซึมซ่านเข้าหากันอย่างกลมกลืน จนไม่อาจแบ่งแยกรูปทรงกับพื้นที่ว่าง ภาพทั้งภาพหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว แม้ไม่มีการประติดประดอยหรือกะเกณฑ์ไว้ก่อน แต่ก็งดงามลงตัวได้อย่างประหลาด ส่วนบทกวีนั้น ก็เรียบง่ายตรงไปตรงมาขณะเดียวกันก็ซ่อนนัยลึกซึ้ง ความเรียบง่ายถูกกให้เป็นพัฒนาการขั้นสูงของงานศิลปะ เช่น ศิลปะแบบซูมิเย หรือที่เรียกว่าศิลปะแบบไร้เดียงสา (Creative Innocence) ของเซน ความธรรมดาสามัญอย่างที่สุดนั้นแสดงถึงสภาวะที่ไร้ดีไร้ชั่ว ไร้งามและไม่งาม เป็นสภาวะของจิตที่บรุสุทธิ์ปราศจากการปรุงแต่ง และเป็นการเข้าถึงความจริงแท้แห่งเต๋าหรือธรรมชาติเดิมแท้ กระบวนวิธี รูปแบบการวาด หรือความเหมือน กลับกลายเป็นอุปสรรค ของการสร้างสรรค์และการเข้าถึงความงามที่แท้จริงที่ควรละเสีย ศิลปินจึงเพียงปล่อยงวางให้จิตผสานเข้ากับความงามตามธรรมชาติ และตวัดพู่กันลงไปฉับพลัน ปล่อยให้การสร้างสรรค์ดำเนินไป ไม่มีใครเป็นผู้กระทำแต่ภูเขาก็จะเป็นภูเขา นกก็จะเป็นนก และต้นไผ่ก็จะเป็นต้นไผ่ ศิลปะของเขาจะหลอมรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับธรรมชาติ เป็นสุนทรียภาพของความงามที่อยู่เหนือกาละเทศะ หลักอกรรมในศิลปะทั้งในศิลปะแบบเต๋าและเซน จึงเป็นความพยายามทำลายการยึดมั่นถือมั่นในอัตตาและการแบ่งแยกระหว่าง "ผู้มอง" "ผู้กระทำ" ความต่ำต้อยและสูงส่ง เป็นการรวมเข้าเป็นหนึ่ง (the whole) เหลือแต่เพียงสภาวการณ์ที่ดำเนินไปหรือ การมองเห็น การรับรู้ที่ดำเนินอยู่ ท่าทีที่มีศิลปะจึงเป็นท่าทีที่มองว่าศิลปะคือการแสดงออกซึ่ง "ความงาม" และ "ความจริง" ที่เป็นสภาพดั้งเดิมในธรรมชาติโดยปราสจากตัวผู้กระทำ เข้าทำนองเป็นการวาดโดยไม่ได้วาดนั่นเองค่ะ ในทัศนะของผู้เรียน สุนทรียภาพในหลักอกรรมซึ่งทำให้การสร้างสรรค์ศิลปะเชื่อมโยงกับสัจธรรมบางอย่าง ไม่ใช่สิ่งที่จำเพาะมีในศิลปะจีนกับญี่ปุ่นเท่านั้น ผู้เขียนเห็นว่าลักษณะเช่นนี้น่าจะเป็นของสากล เป็นสิ่งที่คุ้นเคยกันดีในการทำงานศิลปะมาตลอดทุกยุคทุกสมัยแม้ในโลกตะวันตกเอง เพราะอกรรมศิลป์คือประสบการณ์เชิงสุนทรียะในขั้นตอนของการสร้างสรรค์ การรับรู้และซาบซึ้งในความงามและความจริงระดับหนึ่ง เมื่อตัวตนของผู้สร้างสรรค์หรือผู้รับรู้ มลายหายไปหลอมรวมเข้ากับความรู้ลึกทางสุนทรียภาพในชั่วขณะ นั่นคือการเข้าถึงสภาวะของความงามบางอย่างที่เป็นสากล ผู้เขียนจึงตั้งข้อสังเกตว่าเป็นไปได้ว่าหากความจริงและความงามเป็นสิ่งที่เป็นสากล หลักอกรรม ก็ย่อมจะสอดคล้องกับงานศิลปะอย่างกว้างขวางไม่มีขอบเขตทั้งในด้านวัฒนธรรมหรือประวัติศาสตร์ เพราะความรู้สึกทางสุนทรียภาพตามแนวทางนี้สามารถเข้าถึงและรับรู้ได้ในศิลปะกลุ่มอื่น เช่น ในศิลปะเชิงศาสนาทั่วไป เพียงแต่อาจจะแตกต่างกันที่คำเรียกหรือการอธิบายความเท่านั้น บรรณานุกรม คึกฤทธิ์ ปราโมช, ม.ร.ว. นิกายเซน, กรุงเทพ: ดอกหญ้า, 2544. พจนา จันทรสันติ ผู้แปลและเรียบเรียง, วิถีแห่งเต๋า , กรุงเทพ:เคล็ดไทย, 2537