ความรู้คู่ธรรมชาติ

 

ความรู้เป็นครูที่อยู่คู่โลก
ความรู้เป็นสิ่งที่อยู่เคียงข้างมนุษยชาติมาตั้งแต่ครั้งอดีตกาลอันยาวไกล
มีความรู้ มีมนุษย์ มีมนุษย์ จึงมีความรู้
ความรู้เป็นสิ่งที่ก่อกำเนิดมนุษยชาติให้ผงาดอยู่เหนือมวลหมู่สรรพสัตว์ทั้งปวง
ความรู้ที่เป็นมนุษย์ในสุดหวนหวงคือความรู้ที่สรรพสัตว์ทั้งปวงต่างเมินมอง

ความรู้เป็นความโลภ นำความโกรธ ตามความหลงในอัตตาและตัวตน
เหล่าสรรพสัตว์น้อยใหญ่ไร้รู้ ไร้ตัวตน หมดทุกข์สม หมดอารมณ์ปอง

มีแต่ความรู้ในเกิด แก่ เจ็บ และตาย เป็นอนิจจังซึ่งเที่ยงตรงและแน่นอน
เหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายต่างก็ผ่านทุกข์ผ่านหนาวร้อนมาด้วยเกิด แก่ เจ็บ และตายเหมือน ๆ กัน

โอ้ชีวิตสัตว์และมนุษย์ต่างกันที่ตรงไหน
ไม่ว่าใครต่อใคร เรา มนุษย์ คน หรือสัตว์ ต่างก็จัดอยู่ในหลักความเที่ยงแท้ที่เกิดมาต้องแก่ เจ็บ และตาย
จะขวนขวายให้มากล้น มาเพื่อปนและเปรอตนทำไมให้เกินขนาด ทำให้บางครั้งถึงกับต้องของศีลธรรม นำพาสู่การเบียดเบียนมนุษย์และสัตว์โลก

ธรรมชาติคือที่พึ่งพิงของเหล่าสรรสัตว์ทั้งน้อยใหญ่ทั้งในป่าดงพงไพรและในป่าคอนกรีต
สัตว์หน้าขน คนหน้าหนัง ต่างก็ต้องพึ่งพา “ธรรมชาติ” เพื่อดำรงอยู่ในชั่วขณะหนึ่ง ตั้งตนไว้เพื่อพึ่งซึ่งสิ่งที่เรียกว่า “ธรรมชาติ”

ธรรมชาติอันแสนวิจิตร พิสดาร ล้ำมากเหลือ
ธรรมชาติวิเศษคอยจุนเจือ ให้มนุษย์หมดทุกร้อนหมดผองภัย
ใจเอ๋ย ใจมนุษย์ แท้จริงสุด แสนวิเศษ กว่าสัตว์ไหน
โปรดช่วยกัน รักษา ปกป้อง ดูแลภัย ให้ธรรมชาตินั้นสดใส และงดงาม

อันชีวิตเกิดมาแสนล้ำค่า งามสง่าด้วยศีลและเกียรติปอง
สวยแท้ งามล้ำ ด้วยธรรมจอง กายใจนองด้วยกรรมดีมีแก่ตน

มีคนรักสมัครสมานปานเฉิดฉันท์ พร้อมอริยทรัพย์อันไพบูลย์เลิศส่องอำไพ
ด้วยมีศีล สมาธิ ปัญญา ล้ำนำพาใจ สู่แก้วใส รัตนะ แห่งแสงธรรม

ธรรมเรืองรอง สาดส่อง ทั่วผองหล้า จรัสจ้า พสุธา นภาผล
สรรพสัตว์รัก รักษา ธรรมชาติตน สัตว์คือคน คนคือสัตว์ จัดหนึ่งเอย...