คิดถึงบ้าน
๑ คิดถึงบ้าน ๑
กลับบ้านกันเถิดเพื่อนรัก ย้อนเยี่ยมอาณาจักรความหลัง
ชักม้าชวนม้าออกกำลัง บ่ายหน้าบ่ายหวังออกจากเมือง
เมืองนี้อยู่นานแล้วเหน็ดเหนื่อย เหน็บหนาวหนืดเนือยจนหน้าเหลือง
ควบม้าเพื่อนยากย่างเยื้อง ผ่านทุ่งมุ่งเบื้องบูรพา
ถนนฝุ่นทอดตัวรอเราแล้ว ลำนำก็ทอดแนวอยู่เบื้องหน้า
ทุ่งถนนลำน้ำ-ตะวันอำลา เราค่อยเลาะลัดวนาเพื่อพักนอน
ถึงรุ่งก็ถึงบ้านแล้วเพื่อนรัก หวังเพียงจะหยุดพักการเร่ร่อน
โอ้เจ้าม้าก้านกล้วยวเนจร หนาวร้อนอย่างไรไม่ทิ้งกัน
พ้นแนวป่านี้ไม่ไกลนัก เราจะพบอาณาจักร ณ ที่นั่น
ความหลังรังรองระยับนิรันทร์ บ้านเกิด - ฝันนั้นยังฝันนาน
หนาวเช้ายังเหยาะย่างไม่ระย่อ หลับตาเห็นพ่ออยู่หน้าบ้าน
แม่ยิ้มจากครัวเบิกบาน น้องน้อง หลานหลาน วิ่งตัวลอย
เถาตำลึงริมรั้วก็ยั่วทัก กระถินฝักดอกแคก็แย้มค่อย
มะรุมรอ มะละกอ ก็รอคอย ใบหม่อนไหมน้อยก็ตื่นตัว
ลมลอดกอไผ่เป็นเพลงล่อง ดงกล้วยใบตองก็ไกวทั่ว
ม้าเอ๋ยอกข้อระทึกรัว กล้ากล้า กลัวกลัวไม่รู้แล้ว
๑ กราบพ่อขอโทษที่ลุกแพ้ กราบแม่ขอพรรำพึงแผ่ว
พ่อยิ้มแม่แย้มอยู่นั่นแล้ว ปลอบว่า - ลูกแก้วอย่ากังวล
กินข้าวกินปลาเสียก่อนเถิด แนบกายบ้านเกิดอีกสักหน
หายเหนื่อยพรุ่งนี้ไม่จำนน อีกครั้งเริ่มต้นจะเป็นไร
น้ำตาข้าริมจะรินร่วง สุขซึ้งถึงสรวงสวรรค์ได้
โลกยิ้มยินดีกับหัวใจ รับขวัญวันใหม่ให้ม้าจร
บทกวีนิพนธ์รางวัลซีไรซ์ของ ไพวรินทร์ ขาวงาม
๐ เป็นอารมณ์ของคนที่ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นระยะเวลา 10 ปี แล้วค่ะ
รู้อยู่เสมอว่ามีดวงใจ อยู่ 2 ดวงที่รอคอยการกลับมาอยู่เสมอ จนดวงใจ 1 ดวงนั้น
ไม่มีโอกาสได้พบกับการกลับมาของลูกเพียงคนเดียว เป็นการตัดสินใจที่ลูกคนหนึ่งไม่เคย
ให้อภัยกับตัวเอง จนถึงทุกวันนี้
๐ จึงอยากจะฝากถึงลูก ๆ ทุกคนที่อยู่ห่างไกลจากบ้านเกิด อย่าให้งานรัดกายจนลืมหาเวลากลับไปเก็บถนอมดวงใจที่รอคอยอยู่ที่บ้าน....ทุกวินาที
๐ ปิดเทอมนี้....ลูก...จะ....กลับ....บ้าน....แนบกายบ้านเกิดอีกสักหน
หายเหนื่อยพรุ่งนี้ไม่จำนน อีกครั้งเริ่มต้นจะเป็นไร..............
คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่...
ความเห็น (6)
ทุกสิ่งล้วน เราเลือกเ ราเพลิน
หากเลือกเพลิน ไปเสีย กับทุกสิ่ง
ไม่คิดย้อน กลับไปดู ความเป็นจริง.
ว่าทุกสิ่ง นั้นคือ มายา..
(ถ้าทำงาน 10 ปี ไม่ได้กลับบ้าน เพราะงานไม่ใช่เพราะเลือกไม่กลับแล้วละก็...ทบทวนสิ่งที่กำลังทำอยู่ดีมั๊ย""เห็นใจจัง..แต่ไม่เข้าใจ)
สมัยก่อน เคยทำงานอยู่ทางภาคเหนือ ปีหนึ่งก็กลับ 2 ครั้ง เพราะสมัยนั้น มันเดินทางลำบาก โรงเรียนยังไม่มีถนนใหญ่ตัดผ่าน เวลาจะกลับ ก็ต้องให้เพื่อนครูที่โรงเรียน ขี่มอเตอร์ไซด์ไปส่งในอำเภอ งานที่ทำที่นั่น ก็มีความสุข เด็กน่ารัก ชาวบ้านน่ารัก แต่ก็ตัดสอนใจย้ายกลับมาใกล้บ้าน เพราะเห็นสายตาพ่อแม่ ที่เป็นห่วง ว่าลูกทำงานอยู่ไกล นานๆจะกลับมาให้เห็นหน้า
เดี๋ยวนี้ก็ยังคิดถึงที่ทำงานเก่าอยู่ค่ะ แต่อยู่ใกล้พ่อแม่ แล้วท่านสบายใจ ก็ดีกว่าค่ะ
เข้าใจอารมณ์คนคิดถึงบ้านค่ะ
เธอ.........คนดี
หากพลาดพลั้ง อย่าหมดหวังเสียเลย อย่ากังวลถึงวันข้างหน้า
ปล่อยให้พรุ่งนี้ดูแลตัวมันเอง...........
เห็นใจนะ.........กลับบ้านเถอะ.........
ขอบคุณค่ะคุณพนา
ขอบคุณค่ะคุณณัฐยา ต้องกลับแน่นอนค่ะ
ขอบคุณค่ะที่เป็นห่วง กำลังจะกลับบ้านค่ะ