ราอันไม่สบาย..เกือบช็อคไปเลยครับ
จำได้ว่าเมื่อวานนี้นายลงเวรเช้า ปวดหัวมาก ถึงห้องกินอะไรเสร็จก็นอนเลย หลับไปจนถึงสี่ทุ่ม ตื่นมากินยาแล้วก็นอนต่อ จนถึงเกือบๆตีสาม ค่อยรู้สึกยังชั่ว จึงลุกขึ้นมาหวีขนให้ราอัน
ราอันก็ยังซุกซนดี ตลอดเวลาที่นายนอน ราอันก็คอยเวียนๆอยู่ข้างเตียงตลอด บางทีก็กระโดดขึ้นมาบนเตียง มายืนค้ำอกมองดูนายว่าตายรึยัง พอนายลุกจากเตียงได้ก็ดีใจ ชวนนายเล่น ตอนนั้นหลังจากนายหวีขนเสร็จ ก็ชวนกันเล่นโยนบอลให้ราอันวิ่งไปคาบ ราอันสนุกมากเลย เล่นกันจนถึงประมาณเกือบๆตีสี่ ก็ชวนกันเข้านอนต่อ เพราะนายรู้สึกเพลีย
เช้านี้ประมาณเก้าโมงกว่าๆ ราอันก็มาเวียนๆอยู่ข้างตัวนานอีก แต่ถ้านายตื่นแล้วยังไม่อยากลุก ราอันก็ไม่ได้รบกวน (แต่อย่าขยับตัวเชียว มิฉะนั้นจะโดนเลีย) นายนอนเล่นอยู่อย่างนั้น จนเก้าโมงครึ่งเศษๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่า วันนี้มีซักผ้า และครบหยอดยาหลัง (ป้องกันเห็บหมัดและพยาธิหัวใจ) กับป้อนยาถ่ายพยาธิให้ราอัน
ดังนั้นจึงลุกขึ้นมาเอาผ้าใส่เครื่องซักผ้า จากนั้นก็มาหวีรวบเก็บขนบางส่วนให้ราอัน ป้อนอาหารให้ราอัน ราอันดื้ออีกตามเคย คงเพราะเลยเวลาอาหาร ซึ่งถ้าเลยเก้าโมงเช้า สังเกตว่าเค้าจะไม่ค่อยยอมทาน ดังนั้นกินได้ไม่กี่เม็ด ก็ไม่ได้ force ต่อ ประมาณสิบโมงเช้าจึงจัดการป้อนยาถ่ายพยาธิ จากนั้นก็สวมถุงมือเพื่อหยอดยาหลังให้เค้า
จะว่าไปยาถ่ายพยาธิขวดนี้ ก็เคยให้ราอันกินมา 2 ครั้งแล้ว ส่วนยาหยอดหลังก็หยอดยี่ห้อเดิม หยอดมาตั้งแต่ราอันอายุได้สามเดือน หยอดอยู่ทุกเดือน ไม่เคยมีอาการผิดปกติ
ยอมใช้ยาราคาแพง ขอเพียงแค่ไม่ให้ราอันต้องเจ็บตัวจากการโดนฉีดยา และถือเป็นยาที่ปลอดภัย เพราะเท่าที่รู้มา การหยอดยาหลังจะปลอดภัยกว่าฉีดยา ซึ่งโอกาสเสี่ยงต่อการแพ้จะสูงกว่า
แต่หลังจากให้กินยาและหยอดยาไปประมาณ 10-15 นาที ไม่รู้เพราะอะไร รู้สึกหวั่นๆสังหรณ์ใจพิกล แล้วมันก็เป็นจริงจนได้
ท่าทางราอัน ดูหงอยๆ มีสีหน้าแววตาแบบหมาขอความช่วยเหลือ คือยืนตัวนิ่งๆ ตาปรอยๆ จึงเรียกเค้ามาเล่น เค้าก็ไม่ค่อยเล่น ให้ขนม..เค้าก็ไม่เอา จึงเอาสายจูงมาให้ดู ถามว่าไปเที่ยวไหม ราอันก็มีท่าทางดีใจ แต่ก็ดีใจแบบหงอยๆ ใส่สายจูงแล้วพอเค้าลงบันได เค้าก็เดินลงแบบหงอยๆ ไม่ร่าเริง พอเดินลงข้างล่าง ก็เดินแบบตัวเซๆ
ตอนแรกไม่คิดอะไรมาก นึกว่าอาการเดินแบบเซๆ คือเค้าต้าน แต่พอนายหยุดเดิน ราอันก็หยุด ยืนแล้วเงยหน้ามองนาย ซึ่งผิดปกติมาก เพราะราอันตัวเดิม เวลาที่พาลงมาข้างล่าง จะพุ่งตัวไปข้างหน้า วิ่งกระโจนแบบกระต่ายทุกที ราอันตัวนี้ดูแปลกไปจริงๆ
ดังนั้นจึงอุ้มพาเค้ากลับขึ้นห้อง ราอันไม่ค่อยยอมเดิน ท่าทางดูเหนื่อยๆ เพลียๆ ผิดปกติมาก จึงเรียกเค้ามาอุ้มแล้วกอด รู้สึกปากเค้าเย็นๆ จึงเลิกริมฝีปากขึ้นดู พบว่าเหงือกเค้าซีดมาก.. ซีดขาวยังกับกระดาษเลย แต่ราอันยังรู้สึกตัว ท่าทางซึมๆ มองนายอย่างขอความช่วยเหลือ ราวกับจะบอกว่า
" นายครับ..ผมรู้สึกไม่สบาย"
ถึงตอนนี้นายเริ่มตกใจแล้ว ท่าทางราอันเหมือนกับจะช็อค ราอันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ราอันเป็นหมาที่นายภูมิใจมาก ว่าราอันแข็งแรงมาตลอด ไม่เคยเจ็บป่วยเลย รีบเรียกชื่อเค้าแล้วบอกว่า
"ราอันเป็นอะไรไป อย่าเป็นอะไรนะลูก...เดี๋ยวนายจะพาไปหาหมอ "
รีบคว้าโทรศัพท์ กดหาเพื่อน บอกเพื่อนว่าราอันกำลังจะช็อค ช่วยขับมอร์ไซต์พาไป รพ.สัตว์ให้หน่อย เพื่อนก็ดีสุดๆ ก็รู้ว่าราอันอาการไม่ดี ทั้งๆที่เพิ่งตื่นนอน ก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเลย สำหรับนายก็เหมือนกัน น้ำก็ยังไม่ได้อาบ ตะกี้แค่ล้างหน้าแปรงฟัน ก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วอุ้มราอันลงมาจากห้อง ในใจก็ภาวนา
"ราอันอดทนไว้นะ อย่าเป็นอะไรไปนะ"
ราอันยังรู้สึกตัวตลอด แต่เหงือกยังซีด หูก็ซีด อาการแบบนี้ ผิดปกติมากๆ มันต้องมีอะไรผิดปกติอย่างแน่นอน แต่มันคืออะไรล่ะ ?
เพื่อนบึ่งรถอย่างเร็วเลย นายก็คอยเรียกชื่อราอันตลอด ราอันหมอบซบอยู่ในอ้อมแขนของนาย ท่าทางยังเพลียๆ ปากยังเย็นๆ แต่ยังหายใจปกติ ยังลืมตารู้สึกตัว
เมื่อไปถึง รพ.หมอสุรศักดิ์ รีบบอกน้องเจ้าหน้าที่ที่เค้าน์เตอร์ว่า ราอันไม่สบาย..ท่าทางเหมือนจะช็อค ขอพบหมอด่วนเลย ทาง รพ.เค้าก็รีบทำให้ เมื่อเข้าไปเจอหมอ ซักถามอาการและความเป็นมา หมอหาสาเหตุอะไรไม่เจอเลย ฟังปอดก็บอกว่าปกติ เหงือราอันที่ซีดเหมือนกระดาษในตอนแรก เวลานี้เริ่มระเรื่อขึ้นนิดหน่อย แต่ก็ยังดูซีดกว่าปกติ
หมอถามว่าเค้าทำอะไรเหนื่อยเกินไปไหม เราก็บอกว่าไม่มีนะ เพราะปกติราอันเดินเป็นกิโลก็ยังไม่เหนื่อยเลย ไม่มีอะไรผิดปกติสักนิดเดียว ยกเว้นวันนี้ก่อนเกิดอาการคือเค้ากินยาถ่ายพยาธิและหยอดยาหลังเท่านั้น
หมอบอกว่าไม่น่าจะใช่แพ้ยา เพราะอาการแพ้ยา จะปากบวม หายใจหอบ อาการโดนสารพิษ จะมีน้ำลายฟูมปากด้วย จึงบอกว่าเดี๋ยวหมอจะให้ยาบำรุงเลือดไปกิน
แต่นายก็ยังค้างคาใจอยู่นะ เพราะเชื่อว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ ราอันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน และเมื่อเช้าตอนตื่นขึ้นมา เค้าก็ยังดูร่าเริงดี จึงบอกหมอว่า ขอเจาะเลือดเช็คดูหน่อยเถอะ หมอก็ยอมเจาะให้ แล้วจะโทรแจ้งผลเลือดไปบอกทางโทรศัพท์
ตอนเจาะเลือด.. ราอันดิ้นพอสมควร แต่ไม่ร้อง หมอเจาะพลาด จึงโดนเจาะไป 2 ครั้งกว่าจะได้ (ทั้งๆที่เส้นชัดเจนดี มีคนช่วยกันจับ 2 คน) หมอเงยหน้าขึ้นถามอย่างแปลกใจว่า แบบนี้คือซึมหรือคะ นายพยักหน้าตอบเสียงชัดว่า
" ค่ะ.. แบบนี้คือซึม 50% ถ้าหากเป็นปกติ 100% รับรองหมอไม่ได้แตะขาเค้าหรอกค่ะ แล้วก็จะดิ้นแรงกว่านี้ จับมัดกันแค่นี้เอาไม่อยู่หรอก"
หมอได้แต่ยิ้ม ไม่ว่าอะไร..
เสร็จจากตรวจ นายนั่งสังเกตอาการให้ราอันอยู่ที่เก้าอี้รอตรวจหน้าเคาน์เตอร์อีกประมาณ 10 นาที เห็นเหงือกเค้าเริ่มแดงขึ้น จึงพาราอันกลับ ตอนนี้ราอันเริ่มดีขึ้น จากตอนแรกขามานั้นนอนหมอบมา ท่าทางดูแย่ แต่ตอนนี้ยืนกินลมชมวิว ไม่ยอมนอนอีก พอมากลับมาถึง มอ. เห็นนกเอี้ยงก็เห่าทักทายนก พากลับมาที่ห้อง ก็วิ่งกลับเข้าห้องได้เอง ตรงดิ่งไปกินน้ำ
แต่ถึงอย่างไรราอันก็ยังดูปกติแค่ 80-90% สำหรับนายที่รู้จักราอันดี ยังรู้สึกว่าราอันยังดูซึมๆเพลียๆ เพื่อพิสูจน์อีกครั้ง นายยื่นขนมให้เค้า ราอันยืนขึ้นมาอ้าปากรับ แล้วเอาไปกิน..อืม...ถือว่าสอบผ่าน
จากนั้นนายก็หยิบสายจูง ถามว่าไปเที่ยวไหม ราอันระริกระรี้ขึ้นมาทันที เพื่อความแน่ใจ กลัวว่าเดี๋ยวเค้าจะเป็นลมอีก จึงฉีกเหงือกราอันดูก่อน พบว่าเหงือดูแดงเป็นปกติแล้ว จึงวางใจลองเสี่ยงใส่สายจูง แล้วพาลงข้างล่าง
ปรากฏว่าราอันวิ่งลงบันไดอย่างร่าเริง แล้วก็ถลาจะวิ่งไปข้างหน้า นายแอบภอนใจอย่างโล่งอก
" แบบนี้สิ.. ราอันตัวจริงกลับมาแล้ว "
ราอันพยายามกระโจนวิ่งไปข้างหน้า หยุดฉี่ตามมุมต่างๆ ที่ตนเองทำมาร์คกิ้ง เวลาที่ลงมาเดินเล่น แต่นายก็พาราอันเดินแค่ประมาณ 200 เมตรกว่าๆ เพราะกลัวราอันจะเหนื่อยมาก เดี๋ยวจะเป็นลมอีก (กับอีกเหตุผลคือ นายก็เริ่มรู้สึกเพลียๆ เดินมากกว่านี้ไม่ไหว)
เรากลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้ง ราอันวิ่งขึ้นบันไดเอง แล้วก็วิ่งเข้าห้องด้วยอาการปกติ นายก้มลงดูเหงือกราอันอีกครั้ง อืม.. มันแดงปกติ ไม่ซีดแบบเมื่อตะกี้ แสดงว่า การลงไปเดินออกกำลัง ไม่ได้ทำให้ราอันเหนื่อยจนเป็นลม (ซึ่งอาจจะเป็นอาการของโรคหัวใจ)
ว่าแต่อาการเกือบช็อคของราอันเมื่อเช้านี้.. มันเกิดจากอะไรกันแน่ หรือว่ามันกำลังจะบอกนายว่าราอันเป็นอะไรกันแน่
คำถามนี้..ยังค้างคาอยู่ในใจของนายจริงๆ
เฮ่อ.. เป็นห่วงราอันจริงๆ วันนี้ประเดี๋ยวนายต้องไปเข้าเวรบ่าย.. ราอันอยู่ห้องตัวเดียว อย่าเป็นอะไรไปนะลูก
ความเห็น (12)
- สงสารราอันจัง
- พี่ฮันนี่ก็เคยไม่สบาย
- คอบวม หูบวม
- พาไปหาหมอให้หมอจับเอ็กซเรย์
- ปรากฎว่าไม่มีอะไร
- เจาะเลือดดูจึงรู้ว่า ติดเชื้อ
- แต่ยาที่หมอให้มา ก็ดีเหลือเชื่อ
- กินแค่ 2 วัน ก็หายเป็นปกติ แต่ก็ต้องให้กินต่อจน
- ครบตามที่หมอให้มา
- เข้าใจความรู้สึกของเจ้าของ เลี้ยงเค้าแล้ว
- ผูกพัน อดห่วงไม่ได้ ไม่มีแก่ใจทำอะไรเวลาเค้าไม่สบาย
- หายไวๆ นะราอัน..
- อ้าวราอัน
- ไหนว่าแข็งแรงไง
- ราอัน
- อย่าซนมากนะ
- ฝากดูแลเจ้านายด้วย
- นายราอันเข้าเวรบ่ายอีกแล้ววววว
แวะมาเยี่ยมราอันค่ะ ...
ขอให้หาสาเหตุของการช็อคพบไวไวนะคะสงสารราอันค่ะ..^_^
สวัสดีค่ะ
ต้องรีบมาดู เป็นห่วงค่ะ เห็นหัวข้อตกใจ ค่อยยังชั่วหน่อยค่ะที่ไม่เป็นอะไร เก่งจังราอัน..ทำให้ตกใจหมด
สงสัยค่ะ "ยาหยอดหลัง" นี่มันเป็นอะไรหรือคะ แก้อะไรคะ??
ขอบคุณค่ะ
มาใหม่ค่ะ โทษทีค่ะ จริงๆจะถามว่า ยาหยอดหลังที่ป้องกันพยาธินั้น ทำไมเรียกอย่างนั้น คือ ไม่ได้ให้กินหรือคะ?
สวัสดีค่ะ คุณแม่ฮันนี่ 
- ราอันฝากขอบคุณมานะคะ
- ว่าแต่พี่ฮันนี่เป็นอะไรไปล่ะตอนนั้น..ดีนะที่หายแล้ว
- เวลาที่เค้าไม่สบาย กินไม่ได้ ทำอะไรไม่ลงจริงๆค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณ 
กวินทรากร
- ขอบคุณมากค่ะ
- ราอันอาการภายนอกเป็นปกติแล้วค่ะ
- เหลือแต่ผลเลือด ที่ค่าตับสูงขึ้น
- ก็รอดูกันต่อไป หมอนัดอีก 2 อาทิตย์ไปติดตามผลเลือดค่ะ ^^
สวัสดีค่ะ น้องขจิต 
นั่นสิคะ อยู่ๆก็ป่วยปุบปับ แล้วก็หายแบบหายเอง หาที่มาที่ไปไม่เจอแบบนี้ ก็กังวลเหมือนกัน เนื่องจากกลัวว่าจะเป็นซ้ำขึ้นมาอีก
ต่อไปคงระแวงแล้วล่ะ ว่าจะเกิดขึ้นอีกไหม
อดห่วงไม่ได้เหมือนกัน
สวัสดีค่ะ คุณ 
a l i n l u x a n a =)
ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ
ยาถ่ายพยาธิ หมายถึงยาถ่ายพยาธิพวกตัวกลมเป็นด้าย ที่เป็นพยาธิยึกยือ
ส่วนยาหยอดหลัง คือยาป้องกันเก็บหมัดและพยาธิหัวใจค่ะ ซึ่งพยาธิหัวใจมันจะถูกนำเชื้อมาโดยยุง และพวกเห็บหมัดด้วย ปกติก็ให้ยาได้ 3 ทาง คือ การกิน การฉีด และหยอดหลัง
ได้เลือกใช้การหยอดหลัง เพราะเป็นวิธีที่ปลอดภัย เพราะว่ายาจะซึมเข้าทางผิวหนัง เข้าไปในเส้นเลือด ถ้าเห็บหมัดอยู่บนร่างน้องหมา ก็ดูดกินเลือดน้องหมาไม่ได้ ก็จะฝ่อแห้งตาย
ราอันไม่มีเห็บหมัดเลยค่ะ นายมันค้นหาให้ทุกวัน และเค้าก็ไม่ได้คลุกคลีกับหมาตัวอื่น เคยมีบ้างที่พาลงไปเดินเล่น แล้วโดนเห็บที่อยู่บนพื้นติดมา แต่ตอนหวีขนให้เค้า ก็ค้นหาให้บ่อยๆ เคยเจอล่าสุดเมื่อเดือนที่แล้ว 2 ตัว แต่โดนประหารไปเรียบร้อยแล้วค่ะ
สวัสดีค่ะ 
ครูตุ๊กแก
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ (ราอันทวงขนมของเยี่ยมด้วย)
ตอนนี้ยังไม่รู้สาเหตุที่ทำให้เกิดอาการแบบที่ต้องพาไป รพ.เมื่อวานเลยค่ะ
เพราะมันเกิดขึ้นแบบน่ากลัว และก็หายไปเอง โดยที่หมอไม่ได้ทำอะไรเลย
กลัวว่ามันจะเกิดขึ้นอีก และคราวต่อไปจะเป็นมากกว่าเดิมเหมือนกัน
เฮ่อ.....
มาเยี่ยม ราอัน แสนน่ารัก