จัดการความรู้SML (1)

ตอนแรกผมใช้ชื่อBlogว่าศูนย์บริการวิชาการ ม.วลัยลักษณ์ แต่ตอนหลังรู้สึกว่า มันแคบไป เลยเปลี่ยนเป็นประชาคมวลัยลักษณ์ เพื่อเป็นเวทีเปิดกว้างของทุกหน่วยงานและทุกคนในมหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์ รวมทั้งพี่น้องต่างมหาวิทยาลัยและผู้สนใจ ผมเพียงแต่เปิดพื้นที่แลกเปลี่ยนประสบการณ์ ในส่วนที่เป็นประสบการณ์ของตนเองนั้น ผมเล่าไว้ในBlogองค์กรการเงินชุมชนอย่างต่อเนื่องแล้ว ในวงนี้ก็ต้องหาประสบการณ์เรื่องอื่นมาเล่า(ถ้ามี)ซึ่งก็คงมีในขอบข่ายงานที่ผมรับผิดชอบหรือเกี่ยวข้องด้วยเท่านั้น เรื่องแรกคือ SML ขอเล่าในฐานะกรรมการโหนด และที่พอรับรู้มาบ้าง คือ รัฐบาลได้มอบหมายให้สถาบันอุดมศึกษาทำPRและติดตามสนับสนุนการดำเนินงานโครงการSML โดยมีฝ่ายปกครองและชุมชน/หมู่บ้านเป็นผู้ดูแลและเจ้าของเรื่อง โครงการนี้ม.นเรศวรเป็นแม่ข่ายใหญ่กระจายไป 20 โหนด ม.วลัยลักษณ์เป็น 1 ใน 20 ผมเป็นกรรมการโหนด 1ใน5 ซึ่งวันนี้จะประชุมกัน ผมเห็นว่ารัฐบาลซีอีโอได้ใช้การจัดการความรู้ในการบริหารประเทศ โดยคุมเข้มด้านการเงินผ่านทางกลไก องคาพยพที่รัฐบาลกำกับดูแลและควบคุมอยู่ (จนเลยเถิดไปยังองค์กรอิสระด้วย) นโยบาย SMLนั้น รัฐบาลใช้กลไกซีอีโออำเภอและสถาบันอุดมศึกษารวมทั้งเครือข่ายสถาบันการเงินเป็นตัวขับเคลื่อนเพื่อให้บรรลุเป้าหมายเชิงมหภาคคือเติมเงินให้ไหลเวียนในระบบ เป็นรูปแบบเดียวกับการกระจายอำนาจให้อปท.แต่รัฐบาลได้หน้า(นโยบาย)ผลเชิงจุลภาคถ้าจัดการดีก็อาจจะเกิดกระบวนการเรียนรู้ขึ้นอย่างหลากหลายเช่นเดียวกับกองทุนเพื่อสังคม(SIF)ซึ่งผมคิดว่า สถาบันการศึกษาเข้ามาเอี่ยวแกมถูกบังคับ(เช่นเดียวกับบัณฑิตกองทุนหมู่บ้าน)ซึ่งเป็นโอกาสท่ามกลางจุดอ่อนภายในและอุปสรรคที่มีอยู่รอบด้าน มุมมองของผมเห็นว่า มีเรื่องดี ๆที่รัฐบาลอยากทำหรือพยายามทำ แต่เมื่อลงลึกในรายละเอียด ต้องกระทำผ่านกลไกและระบบที่ซับซ้อน แต่มีความเฉื่อยสูงเนื่องจากมีมวลมากซึ่งพวกเราก็ร่วมอยู่ในกลไล/ระบบนั้น เราจะใช้การจัดการความรู้ทำในส่วนเล็ก ๆที่เรารับผิดชอบอย่างดีที่สุดได้อย่างไร?