ไม่มีวันไหน.....ที่หัวใจไร้งาน

ที่จริงเรื่องนี้ผมพิมพ์ไว้หลายวันแล้วไม่มีโอกาสนำมาขึ้นบล็อกซักที ด้วยเรื่องหลายเรื่องที่เข้ามาทำให้จิตใจไม่สงบพอที่จะเขียนบล็อกตรงนี้

วันนี้ยังไม่แตกต่าง....ก้ยังมีเรื่องให้คิด มีเรื่องให้เครียดอยู่....แต่พอเสร็จงานด่วนที่พี่พนักงานนำมาให้ที่ต้องเปิด Word ก็มาเจอบทความเล็ก ๆ ที่พิมพ์ไว้แล้วจึงนำมาแบ่งปันกันครับ

ไม่มีวันไหน.......ที่หัวใจไร้งาน

ทุกวันนี้ผมรู้สึกว่างงานไม่ได้ครับเพราะหากวันใดที่ผมไม่มีงานทำ...รู้สึกว่าวันนั้นชีวิตมีคุณค่าน้อยลงอย่างถนัดตาเลยทีเดียว

ยิ่งในระยะหลังนี่ผมและเพื่อนที่ทำงานมีโอกาสพูดคุยกันเมื่อมีการพุดคุยกันทีไรทั้งผมและเพื่อนมักมีความคิดตรงกันอยู่ข้อหนึ่งคือ“มีงานที่ต้องทำอีกแล้ว...หลังจากที่เราคุยกัน”

แต่ทุกเรื่อง ทุกอย่างที่คิด...ไม่ตรงกันเสมอไปบางครั้งเราคิดแบบนี้.....เพื่อนเราคิดอีกแบบหนึ่ง...

บางครั้ง 2 ความคิดมารวมเป็นความคิดเดียวหรือบางครั้งยังแตกต่างไม่ว่าจะแตกต่างหรือเหมือนกัน.....แต่เราไม่แตกแยกครับ

ทั้งผมและเพื่อนยังคงคิดและต่อยอดความคิดนั้นได้ค่อนข้างเสมอเป็นทั้งกิจกรรม...และโครงการ หรือช็อตแนวทางง่าย ๆดังนั้นจึงไม่ต้องแปลกใจว่า

เมื่อใดที่เจ้า 2 คนนี้คุยกันมักมีงานให้คิด......ให้ทำต่ออยู่เสมอ

คิดในแง่บวกก็บอกว่าดี...ที่คิดออกมาได้และมีประโยชน์มีบ้าง....

ตรงกันข้าม.....หากคิดในแง่ร้ายหรือแง่ลบหาเรื่อง.....เปล่าประโยชน์.........

แปลกประหลาด.....

นานาจิตตังครับผม??

 

[เพชรน้อย]

ถ้าหากคนในองค์กรเป็นเหมือนเพื่อนกัน คงไม่มีคำว่าขัดแย้ง

เพราะเป็นการคุยกันแบบสุนทรียภาพ

เมื่อมีความเห็นแตกต่าง ย่อมไม่แตกแยก

อยากให้มีองค์กรแบบนี้บ้าง