อนุสัญญาว่าด้วยพื้นที่ชุ่มน้ำ

               พื้นที่ชุ่มน้ำ หมายถึง “พื้นที่ลุ่ม พื้นที่ราบลุ่ม พื้นที่ลุ่มชื้นแฉะ พื้นที่ฉ่ำน้ำ มีน้ำท่วมขัง พื้นที่พรุ พื้นที่แหล่งน้ำทั้งที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติและที่มนุษย์สร้างขึ้น ทั้งที่มีน้ำขังหรือท่วมอยู่ถาวรและชั่วคราว ทั้งที่เป็นแหล่งน้ำนิ่งและน้ำไหล ทั้งที่เป็นน้ำจืด น้ำกร่อย และน้ำเค็ม รวมไปถึงพื้นที่ชายฝั่งทะเล และพื้นที่ของทะเลในบริเวณซึ่งเมื่อน้ำลดลงต่ำสุด มีความลึกของระดับน้ำไม่เกิน 6 เมตร”
              คนไทยมีความผูกพันกับพื้นที่ชุ่มน้ำมาเป็นเวลานาน มีการใช้ประโยชน์ต่างๆ ทั้งด้านอุปโภค บริโภค การเกษตร การประมง ตลอดจนเป็นบ่อเกิดของวัฒนธรรมประเพณีพื้นบ้านทั้งหลายในห้วย หนอง คลอง บึง หรือป่าบุงป่าทาม โดยจะเห็นได้จากการที่ชุมชนต่างๆ มักตั้งถิ่นฐานตามพื้นที่ราบลุ่มของแม่น้ำ หรือเลาะเลียบริมฝั่งแม่น้ำ และมีการดำรงชีวิตโดยอาศัยทรัพยากรต่างๆ ในพื้นที่ชุ่มน้ำเป็นหลัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการประกอบกิจกรรมการผลิตแบบเพื่อยังชีพยิ่งมีความผูกพันสูง แม้ปัจจุบันวิธีการผลิต วัตถุประสงค์ในการผลิตจะเปลี่ยนไป แต่ความผูกพันยังคงอยู่ เพราะยังมีการพึ่งพาอาศัยเก็บเกี่ยวผลผลิต ทำการเพาะปลูก การเลี้ยงสัตว์ การจับสัตว์น้ำ การทำอุตสาหกรรมในครัวเรือน เช่น การทำเครื่องจักสาน เป็นต้น
               ดังนั้นเมื่อเรามีความผูกพันและยังชีวิตอยู่ได้ด้วยความอุดมสมบูรณ์ในพื้นที่ชุ่มน้ำมาเป็นเวลานาน จึงเป็นการสมควรอย่างยิ่งที่จะต้องตระหนักถึงความสำคัญในการอนุรักษ์พื้นที่ชุ่มน้ำ โดยการเริ่มต้นที่คนในท้องถิ่นร่วมมือกันสนับสนุนให้มีการใช้ประโยชน์อย่างชาญฉลาด อนุรักษ์และฟื้นฟูพื้นที่ชุ่มน้ำที่อยู่ในชุมชนของตนเอง และใช้ทรัพยากรในพื้นที่ชุ่มน้ำอย่างชาญฉลาด เพื่อให้เรามีทรัพยากรธรรมชาติในพื้นที่ชุ่มน้ำใช้อย่างยั่งยืนและรักษาพื้นที่ชุ่มน้ำของเราให้คงอยู่ตลอดไป

                                                    http://www.wildlifefund.or.th/wetlands_2.html