ต้องขอบคุณ หมอกำไร แห่งโรงพยาบาลปากพนัง ที่นำพาให้ผมและนักเรียนโรงเรียนคุณอำนวยเมืองคอนได้พบกับสิ่งดี ๆ ยอมรับว่าเมื่อได้เห็นบรรยายกาศแล้วมีความสุขมาก ว่าไปแล้วในสังคมปัจจุบันเราคงหาพบได้ยากกับสังคมแห่งการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แต่เมื่อเราพบแล้วทำให้เรามีความสุขตามไปด้วยถึงบอกว่าต้องขอบคุณหมอกำไร ที่ได้พาให้ไปได้เห็น
ความจริงได้รับหนังสือเชิญเพื่อให้เป็นวิทยากร ซึ่งออกหนังสือโดยสำนักงานสาธารณสุขจังหวัด บอกว่าเชิญเป็นวิทยากรถอดบทเรียนทำดีเพื่อพ่อต่ออายุผู้สูงวัยด้วยสายใยเพื่อนช่วยเพื่อน และในการนี้นักเรียนโรงเรียนคุณอำนวยอย่าง "ครูนงเมืองคอน" ก็ไม่พ้นหรอกครับที่จะถูกเชิญ ก่อนหน้านั้นครูนงบอกผมไว้ก่อนแล้วว่า "หมอกำไร" บุคคลที่เราเพิ่งรู้จักช่วงไปร่วมงาน ลปรร.ที่หาดใหญ่ ที่เราต่างถูกเชิญโดยคุณอนุชา หนูนุ่น(ชายขอบ) นักเรียนโรงเรียนคุณอำนวยเมืองคอนอีกคนหนึ่ง
บังเอิญว่าหมอกำไรก็คนคอเดียวกันจึงเชิญในครั้งนี้เพื่อให้ช่วยจัดกระบวนการถอดบทเรียนที่อำเภอปากพนัง แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
จนวันหนึ่งหมอกำไรก็โทร.มาจากโรงพยาบาลปากพนังหารือ เรื่องว่าไปช่วยได้หรือเปล่าทำนองนั้น ซึ่งผมก็รับปากทันทีเพราะเป็นสิ่งที่อยากทำอยู่แล้ว ช่วยน่ะส่วนหนึ่งแต่เรื่องการเรียนรู้ไม่ปฏิเสธที่จะทำ เพราะเป็นนักเรียนโรงเรียนคุณอำนวยเมืองคอน ครูนงเมืองคอนติดต่อผมก่อนวันเดินทาง 1 วัน ว่าวันรุ่งขึ้นจะมารับที่ทำงานผม(สำนักงานเกษตรจังหวัดนครศรีธรรมราช) เวลา 9 โมง ก็นึกว่าไปกัน 2 คน แต่พอมารับจริง ก็เห็นครูราญเมืองคอนนั่งยิ้มอยู่ในรถก่อนแล้ว และบอกว่าจะไปรับครูแต้วเมืองคอนด้วย การเดินทางผมเป็นผู้กางแผนที่เดินทางที่หมอกำไรทำไว้ให้แล้ว ถึงแม้นจะมีแผนที่แต่พื้นที่ที่ยังไม่เคยไปก็กังวลเรื่องหลงทางเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็คุยกันเรื่องว่าตกลงจะทำอย่างไร ในที่นี่ก็คือกระบวนการ แต่จนแล้วจนรอดก็เหมือนกันทุกครั้งไม่เห็นของจริงคิดไม่ออก ก็เอาเป็นว่าตกลงเจอหมอกำไรก่อนแล้วกันจึงค่อยว่าอีกที
เราเดินทางถึงโรงเรียนบ้านบางไทร ตำบลบาง อำเภอปากพนัง สถานที่จัดสัมมนา พบเห็นรถโรงพยาบาลต่าง ๆ หลายคันจอดอยู่ในบริเวณโรงเรียน ชักเอะใจเหมือนกันตกลงยังไงกันแน่ ถอดบทเรียนใคร
เดินผ่านซุ้มกระโจมที่นั่งพักของนักเรียน พบหมอวิเชียรจากโรงพยาบาลมหาราช นั่งจิบกาแฟอยู่ หมอวิเชียรรีบบอกผมว่าครูนงชวนมา ทักทายกันพอสมควรเจ้าของพื้นที่ก็เข้ามาทัก สิ่งแรกที่ต้องทำก่อนคืออยากเจอหมอกำไร ก็เลยแจ้งกับเจ้าของพื้นที่ ทราบว่าหมอกำไลจับไมค์ประชาสัมพันธ์อยู่ นั่งรอสักพักหมอกำไรก็มา ก็เลยรีบถามข้อมูลทั้งหมดที่ไปที่มาโดยให้หมอกำไรเล่าย่อ ๆ ให้ฟัง เพื่อให้ได้ข้อมูลในการเตรียมกระบวนการซึ่งเป็นเรื่องจำเป็นอย่างยิ่ง(ต้องวางแผนให้ดีไม่งั้นงานกร่อย)
จากการเล่าของหมอกำไร ผมจับประเด็นในส่วนบุคคลที่เกี่ยวข้องแล้วมีบทบาทหน้าที่ที่แตกต่างกันไปหลายบทบาท ในความแตกต่างบทบาทบุคคล มีความจำเป็นที่ต้องนำมาพิจารณาในการออกแบบกระบวนการ เพราะบางงานบางกิจกรรมไม่สามารถรวมกันได้ เพราะหากรวมกันอาจทำให้เกิดพูดขัดแย้งนำเข้าสู่ปัญหาได้ง่าย ๆ (ประสบการณ์ที่เคยเจอครับ) จะเป็นภาระหนักกับคุณอำนวย ซึ่งเรา(ผม ชายขอบ ครูนง น้องเยาะห์) เคยนั่งวงพูดคุยกันว่าถ้ากระบวนการเวทีไหนคุณอำนวยเหนื่อยแสดงว่าเวทีนั้นไม่สำเร็จ
บุคคลในเวทีครั้งนี้ค่อนข้างใหญ่ เพราะมีผู้สังเกตุการณ์จากโรงพยาบาลอำเภอ 23 อำเภอ ประมาณว่า 2-3 คนต่ออำเภอ สสจ.นครศรีธรรมราช รวม ๆ แล้ว น่าจะเป็น 100 คน ซึ่งผู้สังเกตุการณ์เขามาเป็นนักเรียนเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ และจะนำไปปรับใช้จากการถอดบทเรียนในครั้งนี้
ตกลงเราสรุปว่าช่วงเช้านั่งวง 2 วงใหญ่ 2 ชั้น วงในเป็นวงของบ้านบางไทรกลุ่มเป้าหมายที่ทีมคุณอำนวยจะดำเนิการกระบวนการ วงนอกเป็นวงของผู้สังเกตุการณ์แค่ให้แนะนำตัวยังไม่ต้องร่วมกิจกรรม และตอนบ่ายค่อยแยกเป็นวงย่อยเล็ก ๆ และในช่วงเช้านี้ให้ใครคนหนึ่งเล่าเรื่องครูนงเป็นผู้เริ่มในการโยนไมค์ให้คนโน้นคนนี้ (ผมเองนั้นหลังจากแนะนำตัวแล้วใครโยนไมค์ให้ก็ส่ายหน้าไม่พูด อาจมีคนสงสัยอยู่บ้างในระยแรกว่าทำไมไม่พูดเลย ก็เพราะตั้งสมาธิสังเกตุพฤติกรรมของทุกคนในเวที เพื่อหาข้อมูลปรับกระบวนการครับ) เล่าเรื่องของตนเองว่าคิดทำแบบนี้ทำไม คือช่วยกันดูแลผู้ป่วยโดยชุมชน ว่าคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำอย่างนั้น และหมอกำไร ได้ให้ น้าจิตร อผส.เป็นผู้เล่า น้าจิตรเล่า และมีหลายท่านของบ้านบางไทรได้ช่วยกันเสริมได้อย่างที่มองเห็นภาพได้ เราผู้ฟังมีความสุขกับกิจกรรมดี ๆ ที่บ้านบางไทรนี้จริง ๆ ครับ
เรียน น้องบ่าว อ.ขจิต
คุณชาญวิทย์-นครศรีฯ ที่คิดถึง
หมอกำไรโทร.มาบอกว่าจะสังเคราะห์ข้อมูลเวทีวันที่ 1 ก.พ.เพื่อเป็นเอกสารครับ จะจัดวันที่ 14 ก.พ.วันวาเลนไทน์ ที่หูล่อง ปากพนัง (โรงพยาบาลปากพนัง-ส่วนหน้าฝั่งตะวันตก) สสจ.นครศรีฯจะทำหนังสือเชิญไปครับ งานนี้ผมต้องดึงตัวอาจารย์ใหญ่-ชายขอบมาให้ได้ ถ้าไม่ได้ก็ไม่ได้ เท่านั้นเองครับ
อย่าลืมเจอกันในวันแห่งความรักนะครับ