ยึดไว้ก็ใจทุกข์

คนเราทุกวันนี้ไม่มีคำว่าเพียงพอ   ไม่มีการเสียสละแบ่งปัน  คิดเห็นแก่ได้  เอารัดเอาเปรียบ

ชิงไหวชิงพริบ  มากมายเล่ห์กล  ทำไมไม่คิดว่าวัตถุสะสมเอาไว้มากๆ ก็ไม่มีประโยชน์

เพราะเมื่อเราตายก็จากไปเอาไปไม่ได้สักอย่าง เหลือแต่ผลจากการกระทำคุณงามความดี

เท่านั้นที่ลูกหลานจะกล่าวขวัญถึง 

 

 

[เก็จถะหวา]

อันมนุษย์คนเราเบาความคิด

มักยึดติดตัวตนจนแน่นหนา

อยากได้ยศเงินทองของนานา

คือของข้าบ้าแบกแอกของตน

 

เพราะกิเลสแสนกลพาคนหลง

ไม่อาจปลงวางใจให้สับสน

มีเท่าไหร่ไม่พอเลยหนอคน

ต่างดิ้นรนไขว่คว้ามาครอบครอง

 

คิดอยากได้อยากมีและอยากเป็น

จุดประเด็นแข่งขันเป็นเจ้าของ

ทั้งตำแหน่งยศถาและเงินทอง

ต่างก็จ้องถึงมุ่งร้ายหมายแย่งชิง

 

โลกวุ่นวายวิวาทเกิดบาดหมาง

ล่อลวงพรางร้อยเล่ห์เพื่อทุกสิ่ง

เร่งเอาเปรียบกอบโกยมากมายจริง

ได้มายิ่งอยากได้ไม่เพียงพอ

 

หากคิดให้เสียสละละวางบ้าง

เปิดช่องทางแบ่งใจให้กันหนอ

เมตตาธรรมค้ำจุนอย่ารีรอ

โลกเกิดก่อไมตรีดีต่อกัน

 

ได้โอกาสเวลาละตัวตน

จะทุกข์ทนยึดไว้ทำไมนั่น

โลกนี้หนอพอเพียงถ้าแบ่งปัน

คิดสร้างสรรค์สามัคคีดีกว่าเอย

[ครูปู~natadee t'ซู๊ด]