เมื่อผมต้องไป...REFER
มากกว่า 10 ปี ที่ผมห่างหายจากการไป REFER คนไข้ เพราะว่าต้องมาทำหน้าที่อื่นที่ได้รับมอบหมายหรือแต่งตั้งตามอายุขัยของการทำงาน (ไม่ได้บอกว่าแก่แล้วนะครับ)
การREFER คนไข้จากโรงพยาบาลผม คือการที่ต้องนำผู้ป่วยที่ป่วยด้วยโรคหรืออาการที่ไม่สามารถรักษาได้ที่โรงพยาบาลแห่งแห่งนี้ ระยะทางจากปาย-เชียงใหม่ 136 กม.เป็นเส้นทางที่คดเคี้ยว ขึ้นเขา-ลงเขา ตลอดเส้นทาง สิ่งที่ผู้ที่ต้องทำหน้าที่นี้ขยาดคือการ"เมารถ"นั่นเอง เมารถต่างจากการเมาสุราหรือเมารักแน่นอนครับ....อ๊วก.....
4-6 ก.พ. โรงพยาบาลเรามีการจัดอบรมเรื่อง od-esb นอกพื้นที่คนของโรงพยาบาลต้องเข้ารับการอบรม 100 % รุ่นนี้เป็นรุ่นแรก ปกติการส่งผู้ป่วยจะเป็นหน้าที่ของฝ่ายการพยาบาล แต่เมื่อใดที่คนขาดก้อจะมีการขอให้ไปช่วย ผมจึงได้รับเกียรติประเดิมการอยู่เวรแทนในรอบ 10 ปีครับ
ประมาณ 2 ทุ่มกว่า ๆ มีโทรศัพท์เข้ามา "พี่....มีRefer มาด่วน..."
ตายละวา...ภรรยาไปอบรมกับเค้า...เหมือนกัน แล้วลูกล่ะจะอยู่กับใครนี่.....
สาเหตุการ REFER ครั้งนี้เพราะมีรถพยาบาลจากโรงพยาบาลอีกแห่งหนึ่งใกล้กันจะนำ ผป.ไปส่งที่เชียงใหม่ประสบอุบัติเหตุ (ถูกชน)ไปต่อไม่ได้ จึงขอให้เราไปสนับสนุนส่งต่อ ผมใช้เวลาเตรียมตัวอาบน้ำ-แต่งตัวและระหว่างนั้นให้น้องลองหาคนอื่นแทน สุดท้ายไม่มีใคร ติดหมด ผมมาถึง ร.พ. ประมาณ 20.50 น. พบน้องพยาบาลที่คอยอำนวยความสะดวกและเอาใจช่วยอยู่...ผมรีบเดินทางไปที่เกิดเหตุทันที่
ไปถึงที่เกิดเหตุ...คนถูกชนเสียชีวิต ..เรื่องเล่า ผู้ตายขี่จักรยานออกมาจากซอยชนเข้ากับรถพยาบาลไม่ถูกลากไปก็คงกระเด็นไป...เสียชีวิต...เศร้า ทั้งพยาบาลและ พขร.รถคันดังกล่าวยืนหน้าซีดอยู่ ผมลงไปพูดคุยให้กำลังใจเล็กน้อย แล้วจะนำ ผป.ที่มากับรถคันนั้นเดินทางต่อไปที่เชียงใหม่เลยทันที..
"สวัสดีครับพี่...อ้าววันนี้ต้องไปเองหรือครับ...."เสียงถามดังมาจากข้าง ๆรถ
ปรากฎว่าเป็นปลัดอำเภอท่านหนึ่งที่รู้จักกัน
"พี่ ๆ ช่วยประสานโรงพยาบาลส่งคนยมาฉีดยาศพหน่อย...." เสียงปลัดคนเดิมที่รู้จักกันร้องบอกและเดินมาหา..."นายอำเภอ...ก็อยู่ที่นี่"
"โอเค...เดี่ยวพี่ประสานให้....." คิดในใจ ...อ.ร..ก.ก..??? แต่ก็โทรมาบอกน้องพยาบาลเวรให้ประสานให้..
ผมเดินทางไปส่งผู้ป่วยที่โรงพยาบาลใหญ่แห่งหนึ่งในเชียงใหม่ถึงเวลาประมาณ 23.30 น.เสร็จแล้วก็ตีกลับเลยถึงบ้านตีสอง...เฮ้อ...เหนื่อย...แต่ก็รู้สึกดี
เหนื่อยเพียงใด....เมารถขนาดไหน....หากพวกเราให้กำลังใจกัน ใส่ใจกัน แป๊บเดียวก้อหาย....และพร้อมที่จะช่วยกันอีก...ด้วยความเข้าใจ....
น้ำใจ.....จิตอาสา..???
วันนี้มีอีก(เป็นเวรของ จนท.อีกท่านหนึ่งที่มีโรคประจำตัว...Epilepsy...ผมไม่อนุญาตให้ไป...หากมีผมจะไปแทน !!!! ไม่ใช่ติดใจ...แต่มันจำเป็นครับ...
ความเห็น (12)
สวัสดีค่ะ
น่าชื่นชมคนทำงาน ทำด้วยใจรักและภาระหน้าที่ แต่ก็น่าเห็นใจผู้ปฎิบัติ การส่งต่อผู้ป่วย ไกลกันมาก (ไม่รู้ใครจะช่วยใคร ) เพราะผู้นำส่งจะไม่ไหว เส้นทางไม่เอื้อ ต้องร้องด้งๆ ถึงผู้ใหญ่ ในการจัดเครื่องไม้ เครื่องมือ และหมอให้เพียงพอกับพื้นที่ ไม่ใช่ Refer ตลอด ๆๆ..."
สวัสดีครับอาจารย์
ด้วยปายที่เป็นเมืองกำลังโต ทำให้มีโรคที่เราไม่เคยพบเรื่อย ๆตามสมัยนิยมครับ
แต่โรคหนึ่งที่ฮิตมาก ๆคือโรคอุบัติเหตุ(บนการจราจร)
ถนนดี...ไม่มีไฟถนน???
ถนนใหญ่ผ่ากลางหมู่บ้าน???
คนย้ายมาอาศัยใกล้กับถนนใหญ่มากขึ้น???
อะไรคือสาเหตุที่แท้จริง
ใช่จริง ๆครับ เพราะ Refer ที ทั้งแพทย์-พยาบาล +ญาติด้วย "เมารถ"กันระเนระนาดเลยครับผม
- คิดถึงวันที่พี่พาไปเชียงใหม่
- ดีที่ผมไม่เมารถ
- ไปอย่างนั้นอาจมีอ๊วกเหมือนกัน
- มาให้กำลังใจ
- ดูแลสุขภาพบ้างนะครับ
- ขอบคุณครับ
สวัสดีครับอาจารย์ขจิต
วันนั้นก้ซิ่งแล้วนะครับ...ยังไม่เมาเนี่ย..เจ๋ง
ทีนี้ก้เหลือสาย 4WD หฤดโหดให้ลองนั่งดูบ้างแล้วละครับ
ขอบคุณที่มาเยือน
สวัสดีค่ะ
- น่าเห็นใจกับระยะทางนะค่ะ แต่เลือกไม่ได้
เราเลือกที่จะเป็นตัวเรามากกว่า
ประสบการณ์ไม่ต่างกันมาก เพราะส่งต่อ ร้อยสิบกิโล เหมือนกัน
สรุปไกลปืนเที่ยง
ผลสรุป เมาเหมือนกันค่ะ
อุตส่าห์ว่าอายุขัยมาก ก็ยังต้องช่วยกันค่ะ
สวัสดีครับ..
สิ่งที่พี่ทำนั้น..มันเป็นเรื่องยากที่ระดับ bigๆ เขาจะทำกันได้นะครับ..
สิ่งที่พี่ชายทำนั้นมีคุณค่ามากมายครับ...
เวลาจะพิสูจน์ความดีงามของผู้คนมากขึ้นเรื่อยๆนะครับ..
ผมเชื่อว่าความดีจะเหนี่ยวนำความดีครับ
เหนี่ยวนำทั้งตัวเราเอง ให้ดียิ่งๆขึ้นครับ(ความดีไม่มีที่สิ้นสุดนะครับ)
เหนี่ยวนำทั้งคนรอบข้าง หน่วยงาน องค์กร
เป็นกำลังใจให้พี่ครับ...
สวัสดีครับอาจารย์เพชรน้อย
รู้สึกดีครับ...ไม่ค่อยเมาเท่าใดครับ
หลังจากได้ช่วยเขาแล้วก็ทำให้เรามีความสุขใจครับ
ท่านสุพัฒน์
หากทุกคนเฝ้ามองและใส่ใจกับความดีของผู้อื่น...
การพัฒนาและความก้าวหน้าก็จะตามมา
ตรงกันข้าม...หากเราเฝ้ามองหาแต่จุดเสียหรือความชั่วร้ายของเขา...
องค์กรก็คงมีแต่เศร้าหมอง...แม้แต่ชีวิตเราเอง
พยายามอยู่ครับ...
.........งานหนัก ไม่เคยฆ่าใคร ........
เพลงของ พี่อ้น ธวัชชัย ชูเหมือน
ลองฟังดูครับพี่ ผมฟังจน กินใจผมไปครึ่งหนึ่งแย้ว..
.......ขอเป็นกำลังใจให้คนทำงาน......
เจ้ซูซูSUSU นี่ยุ่งจริง ๆนะ
เดี๋ยวจะส่งไปพม่าซะเลยเนี่ย
สวัสดีครับคุณครูข้างถนน
เสาร์นี้ว่าจะขนของที่เหลือไปทำส้วมให้เสร็จครับ
เดี๋ยวนี้ต้องไปวันหยุดแล้วครับ
วันธรรมดา...เอี๊ยด !!
ใช่ครับงานหนักไม่เคยฆ่าใคร......มีแต่ทำให้เราแกร่ง เราสุข
แต่ที่ทำให้เราทุกข์คือ...ใจเราเองครับ