ความประทับใจที่มีต่อครู : แด่ครูผู้จากไป

       เดือนนี้ผมถือเป็นเดือนแห่งการระลึกถึงพระคุณครู  ผมจึงขออนุญาตนำบันทึกของศิษย์จากทั่วประเทศที่เขียนความประทับใจที่มีต่อครูของเขาทั้งในอดีตและปัจจุบัน ส่งมาให้คุรุสภาพิจารณาให้รางวัลในวันครู ซึ่งก็ได้ตัดสินผลไปแล้ว  ผมจึงขออนุญาตนำบันทึกที่ผมประทับใจมาบันทึกต่อเนื่องจากที่เคยบันทึกก่อนวันครูมาแล้ว  แม้บางบันทึกอาจไม่ได้รับรางวัลก็ตาม  เรื่องแรกคือ "แด่ครูผู้จากไป"
     ... เวลาล่วงเลยผ่านไปเร็วเหลือเกิน แต่ข้าพเจ้ายังจำได้ดีวันแรกของการเข้าเรียน

ชั้นอนุบาล วันนั้นแม่ปั่นจักรยานไปส่งที่หน้าห้อง พอไปถึงข้าพเจ้าอยากกลับบ้าน ไม่อยากไปโรงเรียนเลย แต่ทำอย่างไรแม่ก็ไม่ให้กลับ ข้าพเจ้าจึงลงไปนั่งร้องไห้บนดิน สักพักข้าพเจ้าตกใจมากเมื่อมีมือสองข้างของผู้หญิงคนหนึ่งมาอุ้มข้าพเจ้าขึ้นจากดิน ข้าพเจ้ามองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ เขาเอามือลูบหัวข้าพเจ้าเบา ๆ พร้อมด้วยคำปลอบอย่างอ่อนโยน แววตาของผู้หญิงคนนั้นช่างอบอุ่นเหลือเกิน ข้าพเจ้าได้ยินแม่เรียกผู้หญิงคนนั้นว่า “ครู”
      ณ เวลานั้นภาพและความรู้สึกดี ๆ ก็ฝังอยู่ในใจข้าพเจ้าเสมอมา หลังจากวันนั้นข้าพเจ้าก็ไปโรงเรียนอย่างมีความสุข ได้รู้จักกับครูหลายท่านและได้รู้จักกับเพื่อนหลายคน พร้อมด้วยประสบการณ์ในโรงเรียนอีกมากมาย บางครั้งก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกันกับการโดนครูดุด่าว่ากล่าวและโดนทำโทษด้วยไม้เรียว สงสัยเหลือเกินว่าทำไม่ครูจึงได้ขี้บ่นนัก ทั้ง ๆ ที่ข้าพเจ้าก็ไม่ใช่ลูกไม่ใช่หลาน ปัญหานี้มันฝังอยู่ในใจของข้าพเจ้ามาโดยตลอด จวบจนกระทั่งข้าพเจ้าเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 จึงได้เจอคำตอบ
      เมื่อข้าพเจ้าได้อยู่ห้องครูท่านหนึ่ง ท่านเป็นครูผู้หญิงที่ใจดี ข้าพเจ้ารักครูท่านนี้มาก ท่านคอยช่วยเหลือทุกอย่าง คอยพร่ำบอกพร่ำสอนเหมือนข้าพเจ้าเป็นลูกและเหมือนเราอยู่ในครอบครัวเดียวกัน จนข้าพเจ้าจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6จากโรงเรียน ข้าพเจ้ารู้ดีว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่ต่อมาเมื่อข้าพเจ้าได้มาเข้าเรียนในระดับชั้นมัธยมศึกษา ก็ไม่เคยมีโอกาสได้ไปเยี่ยมคุณครูอีกเลย จำได้ว่าพบครูครั้งสุดท้ายที่ตลาดนัดครูตัวเล็กและผอมมาก ข้าพเจ้าเข้าไปไหว้และพูดทักทายท่านอย่างดีใจ และจากวันนั้นเป็นต้นมา ข้าพเจ้าก็ไม่ได้พบท่านอีกเลย จนกระทั่ง ข้าพเจ้าได้ข่าวจากเพื่อน ๆ ว่าท่านป่วยด้วยโรคร้ายและเสียชีวิตลงอย่างสงบ ข้าพเจ้ารู้สึกเสียใจกับข่าวนี้มาก
       ถ้าย้อนเวลากลับไปตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ได้ ข้าพเจ้าอยากจะไปกราบเท้าท่านสักครั้งหนึ่ง ท่านคงจะดีใจไม่น้อยที่ลูกศิษย์ของท่านยังรักและคิดถึงท่านอยู่เสมอ ใคร ๆ คงว่าข้าพเจ้าจะมาบ่นพร่ำรำพันเพื่ออะไร แต่ก็นั่นแหละ ข้าพเจ้าเพียงแค่หวังว่าเรื่องของข้าพเจ้าคงสะกิดใจท่านทั้งหลายบ้างไม่มากก็น้อย
    นางสาววิลัยวรรณ  สุนทะมาศ  ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนพรานวิบูลวิทยาอำเภอขุนหาญ  จังหวัดศรีสะเกษ