ขอถวายความอาลัยแด่สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์

เมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้ว ผมได้มีโอกาสไปทำงาน ฝึกงานภาคสนามที่โรงพยาบาลแม่ลาว จังหวัดเชียงราย....และได้มีโอกาสออกเดินทางไปทำงานที่สำคัญครั้งหนึ่งในชีวิต

วันนั้นเป็นวันที่ร้อนมาก  พวกเรา มีผม เพื่อนผมอีก 3 คน พร้อมเจ้าหน้าที่แพทย์ ทันตแพทย์ พยาบาล  ออกเดินทางตั้งแต่หกโมงเช้า จากโรงพยาบาล มุ่งหน้าสู่ดอยช้าง ซึ่งห่างออกไปประมาณ 60 กิโลเมตร....หนทางที่รถกระบะผ่านไป....ทำให้คณะเดินทางมึนหัวเป็นอันมาก...เพราะถนนเป็นดินลูกรัง(ดินแดง) ...แม้ว่าจะปิดกระจก  แต่ดินแดงในถนนก็ยังรั่วขึ้นมาในรถ ทำให้พวกเรากลายเป็นฝรั่งผมแดงไปในเวลาไม่ถึงชั่วโมง

การเดินทางผ่านถิ่นทุรกันดาร...ผ่านหมู่บ้านชาวเขา  ผ่านเขตสีชมพู.....ผ่านทุ่งหญ้า...และผืนป่ากว้างใหญ่  มันทำให้เรารู้สึกแปลก แตกต่างจากการทำงานในห้องฟันปกติ  แต่เราทุกคนก็ไม่ได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอะไร เพราะรู้ว่ามีเป้าหมายอะไร ที่รอพวกเราอยู่ข้างหน้า

ผ่านหมอกดินแดงมาประมาณ 3 ชั่วโมง ...เราก็มาถึงหมู่บ้านชาวเขาแห่งหนึ่ง ซึ่งผมคิดว่ากันดาลนะ วัดได้จากมือถือผม และเพื่อผองไม่สามารถใช้งานได้ทุกระบบ การสื่อสารถูกตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง การประสานงานต้องใช้วิทยุทหารแต่เพียงอย่างเดียว

หลังจากเตรียมอุปกรณ์เสร็จ เราก็เริ่มลงมือทำงาน วันนั้น ผมช่วยงานอุดฟัน และขูดหินปูน

ผู้ป่วยมารอกันตั้งแต่เช้า....สายตาผู้ป่วยแต่ละคนเปี่ยมไปด้วยความหวัง  เนื่องจากหลายคนคงไม่มีโอกาสลงจากภูเขามาทำฟันกันได้บ่อยๆ

วันนั้น ส่วนตัวทำการรักษาคนไข้ได้ประมาณ 20 คน ....พี่ๆและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ช่วยกันทำงาน รวมมีผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาในวันนั้น ราวๆ 150-200 คน

พอประมาณบ่ายสอง....เราก็มาเตรียมตัวรับเสด็จพระพี่นางฯ

จำได้ว่าวันนั้นตื่นเต้นมาก...กลัวด้วย...เพราะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่จะได้เห็น พระพี่นางฯ ซึ่งเมื่อถึงเวลาที่กำหนดไว้  พระพี่นางก็เสด็จมาเยี่ยมหน่วยทันตกรรมของเรา ทรงสนพระทัยในการรักษาผู้ป่วย สอบถามถึงเรื่องราวการรักษาทางทันตกรรม  ซึ่งสร้างความประทับใจมาก ที่พระองค์ทรงห่วงใยพสกนิกรเป็นอย่างมาก

หลังจากนั้น เราได้ถ่ายรูปกับพระองคื และได้ร้องเพลงของจังหวัดเชียงรายถวาย  ท่านก็ชมว่าร้องได้พร้อมเพรียง เสียงดังดี......(แต่จริงๆแล้ว ผมจำเนื้อไม่ได้หรอก.....มีคนเตรียมเนื้อเพลงใส่กระดาษไว้ให้ ก็แอบมองดูเป็นระยะๆ....(^_^)

ตลอดช่วงเวลาที่ได้มีโอกาสเห็นพระองค์ท่าน รู้สึกว่าพระองค์เป็นคนใจดี ไม่ดุเลย

รู้สึกประทับใจมากๆ เป็นภาพความหลังที่รู้สึกภูมิใจมาจนถึงทุกวันนี้

วันนี้ผมไม่ได้อยู่ในหน่วย พอสว แล้ว  แต่ยังคงทำงานเพื่อรับใช้ประชาชนอยู่เหมือนเดิม

หน่วยทันตกรรมพระราชทานที่คณะฯจัด ถ้ามีโอกาสก็ยังคงเข้าร่วมเดินทางไปเสมอ

และทุกครั้งที่กลับจากการเดินทาง ก็จะมีความรู้เหมือนเดิมเมื่อ 4 ปีที่แล้ว ...

คือ เหนื่อย...แต่มีความสุขใจอย่างประหลาด

ไม่รู้สิครับ......ต้องลองไปสัมผัสด้วยตนเองจะรู้ว่า  การที่เราเสียสละทำอะไรให้ผู้อื่นบ้าง มันจะทำให้เราเห็นคุณค่าของตัวเรามากขึ้น

ผมรู้สึกว่าตนเองมีค่าทุกครั้งที่ได้ไปออกหน่วยกลับมา

รู้สึกว่ายังมีคนอีกหลายคน ที่รอเราอยู่  รอการช่วยเหลือจากเรา

เราเป็นความหวังของคนอีกหลายๆคน

ขอบคุณพระองค์ ที่ทรงพระราชกรณียกิจมาอย่างยาวนาน

พระองค์จะเป็นแรงใจให้ผมทำงานต่อไปครับ.....(^_^)

[นพ. วัลลภ พรเรืองวงศ์]

ขอขอบคุณอาจารย์ณัฐวุธ...

• แวะมาขอบคุณ และขออนุโมทนาในกุศลเจตนาของอาจารย์+ทีมงานที่ออกไปทำฟันทุกท่านทุกคนครับ... สาธุ สาธุ สาธุ