เมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้ว ผมได้มีโอกาสไปทำงาน ฝึกงานภาคสนามที่โรงพยาบาลแม่ลาว จังหวัดเชียงราย....และได้มีโอกาสออกเดินทางไปทำงานที่สำคัญครั้งหนึ่งในชีวิต
วันนั้นเป็นวันที่ร้อนมาก พวกเรา มีผม เพื่อนผมอีก 3 คน พร้อมเจ้าหน้าที่แพทย์ ทันตแพทย์ พยาบาล ออกเดินทางตั้งแต่หกโมงเช้า จากโรงพยาบาล มุ่งหน้าสู่ดอยช้าง ซึ่งห่างออกไปประมาณ 60 กิโลเมตร....หนทางที่รถกระบะผ่านไป....ทำให้คณะเดินทางมึนหัวเป็นอันมาก...เพราะถนนเป็นดินลูกรัง(ดินแดง) ...แม้ว่าจะปิดกระจก แต่ดินแดงในถนนก็ยังรั่วขึ้นมาในรถ ทำให้พวกเรากลายเป็นฝรั่งผมแดงไปในเวลาไม่ถึงชั่วโมง
การเดินทางผ่านถิ่นทุรกันดาร...ผ่านหมู่บ้านชาวเขา ผ่านเขตสีชมพู.....ผ่านทุ่งหญ้า...และผืนป่ากว้างใหญ่ มันทำให้เรารู้สึกแปลก แตกต่างจากการทำงานในห้องฟันปกติ แต่เราทุกคนก็ไม่ได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอะไร เพราะรู้ว่ามีเป้าหมายอะไร ที่รอพวกเราอยู่ข้างหน้า
ผ่านหมอกดินแดงมาประมาณ 3 ชั่วโมง ...เราก็มาถึงหมู่บ้านชาวเขาแห่งหนึ่ง ซึ่งผมคิดว่ากันดาลนะ วัดได้จากมือถือผม และเพื่อผองไม่สามารถใช้งานได้ทุกระบบ การสื่อสารถูกตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง การประสานงานต้องใช้วิทยุทหารแต่เพียงอย่างเดียว
หลังจากเตรียมอุปกรณ์เสร็จ เราก็เริ่มลงมือทำงาน วันนั้น ผมช่วยงานอุดฟัน และขูดหินปูน
ผู้ป่วยมารอกันตั้งแต่เช้า....สายตาผู้ป่วยแต่ละคนเปี่ยมไปด้วยความหวัง เนื่องจากหลายคนคงไม่มีโอกาสลงจากภูเขามาทำฟันกันได้บ่อยๆ
วันนั้น ส่วนตัวทำการรักษาคนไข้ได้ประมาณ 20 คน ....พี่ๆและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ช่วยกันทำงาน รวมมีผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาในวันนั้น ราวๆ 150-200 คน
พอประมาณบ่ายสอง....เราก็มาเตรียมตัวรับเสด็จพระพี่นางฯ
จำได้ว่าวันนั้นตื่นเต้นมาก...กลัวด้วย...เพราะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่จะได้เห็น พระพี่นางฯ ซึ่งเมื่อถึงเวลาที่กำหนดไว้ พระพี่นางก็เสด็จมาเยี่ยมหน่วยทันตกรรมของเรา ทรงสนพระทัยในการรักษาผู้ป่วย สอบถามถึงเรื่องราวการรักษาทางทันตกรรม ซึ่งสร้างความประทับใจมาก ที่พระองค์ทรงห่วงใยพสกนิกรเป็นอย่างมาก
หลังจากนั้น เราได้ถ่ายรูปกับพระองคื และได้ร้องเพลงของจังหวัดเชียงรายถวาย ท่านก็ชมว่าร้องได้พร้อมเพรียง เสียงดังดี......(แต่จริงๆแล้ว ผมจำเนื้อไม่ได้หรอก.....มีคนเตรียมเนื้อเพลงใส่กระดาษไว้ให้ ก็แอบมองดูเป็นระยะๆ....(^_^)
ตลอดช่วงเวลาที่ได้มีโอกาสเห็นพระองค์ท่าน รู้สึกว่าพระองค์เป็นคนใจดี ไม่ดุเลย
รู้สึกประทับใจมากๆ เป็นภาพความหลังที่รู้สึกภูมิใจมาจนถึงทุกวันนี้
วันนี้ผมไม่ได้อยู่ในหน่วย พอสว แล้ว แต่ยังคงทำงานเพื่อรับใช้ประชาชนอยู่เหมือนเดิม
หน่วยทันตกรรมพระราชทานที่คณะฯจัด ถ้ามีโอกาสก็ยังคงเข้าร่วมเดินทางไปเสมอ
และทุกครั้งที่กลับจากการเดินทาง ก็จะมีความรู้เหมือนเดิมเมื่อ 4 ปีที่แล้ว ...
คือ เหนื่อย...แต่มีความสุขใจอย่างประหลาด
ไม่รู้สิครับ......ต้องลองไปสัมผัสด้วยตนเองจะรู้ว่า การที่เราเสียสละทำอะไรให้ผู้อื่นบ้าง มันจะทำให้เราเห็นคุณค่าของตัวเรามากขึ้น
ผมรู้สึกว่าตนเองมีค่าทุกครั้งที่ได้ไปออกหน่วยกลับมา
รู้สึกว่ายังมีคนอีกหลายคน ที่รอเราอยู่ รอการช่วยเหลือจากเรา
เราเป็นความหวังของคนอีกหลายๆคน
ขอบคุณพระองค์ ที่ทรงพระราชกรณียกิจมาอย่างยาวนาน
พระองค์จะเป็นแรงใจให้ผมทำงานต่อไปครับ.....(^_^)
ขอขอบคุณอาจารย์ณัฐวุธ...