หนูขอเรียก..คุณครูว่า “พ่อ”

          ใกล้ถึงวันเด็กและวันครูประจำปีนี้  ผมมีเรื่องบันทึกความประทับใจที่ศิษย์มีต่อครู  ต่อเนื่องอีกเรื่อง  ซึ่งเป็นบันทึกของเด็กหญิงคนหนึ่งที่มีชีวิตน่าสงสาร แต่เธอยังโชคดีที่มีคุณครูคอยเป็นกำลังใจให้แก่เธอ  ดังบันทึกของเธอต่อไปนี้....           
           หนูชื่อเด็กหญิงรุ่งนภา ตาละวงค์ อายุ 13 ปี ปัจจุบันเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1โรงเรียนเขาย้อยวิทยา อำเภอเขาย้อย จังหวัดเพชรบุรี            หนูเกิดมาอาภัพ พ่อกับแม่เสียชีวิตไปตั้งแต่หนูยังเล็กและตัวหนูเองก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน ทุกวันนี้หนูอาศัยอยู่กับพี่สาว เพื่อน ๆ ก็ไม่ค่อยมีใครอยากคบหาสมาคมด้วยเพราะรังเกียจที่หนูจน ไม่มีพ่อแม่และมีโรคประจำตัว หนูร้องไห้คิดถึงพ่อและแม่ หนูเคยคิดที่จะตายเพราะไม่มีใครมาสนใจ ไม่มีใครรักหนูเลย
           แต่เหมือนมี “พ่อพระ” มาโปรด ท่านเป็นผู้ที่มาให้ความอบอุ่นกับหนู ท่านไม่รังเกียจที่จะเอามือลูบหัว และพูดปลอบใจให้หนูมีกำลังใจที่จะต่อสู้ชีวิต ท่านบอกหนูเสมอว่า ถึงคนเราจะเลือกเกิดไม่ได้ จะยากดีมีจน เก่งหรือไม่เก่ง ไม่ใช่เรื่องสำคัญแต่เราเลือกทำให้มีชีวิตที่ดี และมีความสุขได้ ก็คือ การได้ทำดี การเป็นคนดีต่างหาก ก็เหมือนกับที่ท่านมีเมตตากับหนู มีอะไรก็จะนำมาให้หนูเสมอ ๆ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า อาหาร อุปกรณ์การเรียนรวมทั้งทุนการศึกษา หลายครั้งที่ท่านทำกิจกรรมให้กับนักเรียน ท่านก็ต้องให้หนูทำกิจกรรมด้วยทุกครั้ง ความรู้สึกน้อยใจที่ไม่มีใครรักเริ่มน้อยลง
          ท่านเป็นผู้ที่ทำให้ชีวิตหนูรู้สึกดีขึ้นมาก และมีความสุข คุณครูท่านนั้นก็คือ นายวานิช  ขำเพชร  ผู้อำนวยการโรงเรียนวัดหนองควงฯ ที่ถือคติว่า “ลูกใครไม่สำคัญ ลูกศิษย์ของฉันนั้นคือลูก” เมื่อปีที่แล้ว วันที่ 4 ธันวาคม 2549 หนูได้กราบท่านและติดดอกพุทธรักษาให้ท่าน แต่วันพ่อที่จะมาถึง ถึงหนูจะไม่มีพ่อที่แท้จริงให้กราบไหว้บูชา เหมือนคนอื่น ๆ แต่หนูก็ตั้งใจจะไปกราบท่าน ซึ่งเป็นครูในดวงใจเป็นที่เคารพของหนู ที่หนูจะขอเรียกคุณครูว่า “พ่อ” 
            

[โก๊ะจิจัง แซ่เฮ]

สวัสดีเจ้าค่ะ คุณพ่อ (ขอเรียกด้วยคนเจ้าค่ะ)

             หนูก็ยังเด็กนะเจ้าค่ะ .....ใกล้ถึงวันเด็กแล้ว ก็ดีใจเหมือนกัน คิคิ......แวะมาสวัสดีปีใหม่เจ้าค่ะ ขอให้มีสุขภาพที่แข็งแรง คิดสิ่งใดขอให้สมความปราถนานะเจ้าค่ะ

           เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ ------> น้องจิ ^_^