พลังจิต, สตีเฟ่น คิงก์ และงัว
สตีเฟ่น คิงก์เขียนว่า "งานเขียน คือ พลังจิต"
ฉันเพิ่งหนีบกระดาษคั่นหน้าหนังสือ on writing ที่หยิบมาอ่านค้างไว้ตรงที่ สตีเฟ่น คิงก์เขียนว่า "งานเขียน คือ พลังจิต" ตั้งใจว่าจะเอาประเด็นนี้ มาเขียนสิบนาทีเล่าให้เธอฟัง แต่จะไม่ลอกข้อความของคิงก์มาให้อ่านหรอกนะ คราวนี้กะว่าจะเล่าด้วยวิธีของฉันเอง
-- ๑ --
สี่โมงกว่าแล้ว แดดบ่ายส่องเฉียงเข้ามาทางหน้าบ้าน เป็นวันที่ท้องฟ้าสว่างเจิดจ้า เงาแดดทอดยาวไปตามถนนซีเมนต์ แว่วเสียงกระดึงผูกคอวัวดังกังวาลตามจังหวะเดิน มองไปเห็นงัวฝูงหนึ่ง กำลังเดินไล่ตามเงาของพวกมันผ่านหน้าบ้านไป
เด็ก ๆ ทยอยกลับจากโรงเรียน คำแพงคงกำลังจะกลับบ้าน ชาวบ้านที่เอาข้าวมาตากบนลานสาธารณะ เริ่มโกยข้าวเปลือกเตรียมเก็บบรรจุลงกระสอบ ช่วงเวลาของการทำงานกำลังจะผ่านไปอีกวันหนึ่ง
-- ๒ --
ขณะเขียนข้อความข้างบนเป็นเวลาบ่ายสี่โมงของวันอังคารที่ ๑๗ ธันวาคม ๒๕๕๐ สิ่งที่เกิดขึ้นหน้าบ้านฉัน เป็นภาพที่ฉันเห็นและถ่ายทอดลงเป็นตัวหนังสือ ขณะนี้เธอเพิ่งอ่านมันไปหยก ๆ แน่นอนว่ากว่าเธอจะได้อ่าน ก็เลยเวลาที่ฉันเขียนไปโข
ข้อความที่เธออ่าน ทำให้เธอเห็นภาพของฝูงวัวเดินไล่ตามเงาบนถนนหน้าบ้านฉันหรือเปล่า มันอาจเป็นภาพเลือน ๆ เพราะฉันยังไม่เก่ง หากเธอหยิบงานเขียนเรื่อง คำพิพากษา ของชาติ กอบจิตติ มาอ่านบทแรก เธออาจเห็นภาพของ ฟัก ภารโรงที่กำลังปิดหน้าต่างห้องเรียนได้ชัดเจนกว่ามาก
สิ่งที่เหมือนกันคือ ภาพที่เธอเห็นจากการอ่าน เป็นภาพที่ผู้เขียนได้วาดไว้ในใจ และถ่ายทอดผ่านตัวหนังสือข้ามช่วงเวลาส่งมายังเธอได้ ไม่ต่างกับผู้ชำนาญส่งพลังจิตข้ามกาลเวลามายังผู้รับปลายทางเลย
งานเขียนสิบนาทีชิ้นนี้ ส่งข้ามเวลาประมาณหนึ่งวันหรือมากกว่ามาถึงเธอ ส่วนงานเขียนของนักเขียนอมตะอย่างเช็คสเปียร์ ภาพของเรื่องราวจากความคิดเขา สามารถส่งข้ามกาลเวลาหลายร้อยปี มายังผู้ที่หยิบเรื่องของเขามาอ่านได้เสมอ
ด้วยเหตุนี้ สตีเฟ่น คิงก์จึงบอกไว้ในหน้า ๑๐๑ ว่า งานเขียน คือ พลังจิต
-- ๑ --
สี่โมงกว่าแล้ว แดดบ่ายส่องเฉียงเข้ามาทางหน้าบ้าน เป็นวันที่ท้องฟ้าสว่างเจิดจ้า เงาแดดทอดยาวไปตามถนนซีเมนต์ แว่วเสียงกระดึงผูกคอวัวดังกังวาลตามจังหวะเดิน มองไปเห็นงัวฝูงหนึ่ง กำลังเดินไล่ตามเงาของพวกมันผ่านหน้าบ้านไป
เด็ก ๆ ทยอยกลับจากโรงเรียน คำแพงคงกำลังจะกลับบ้าน ชาวบ้านที่เอาข้าวมาตากบนลานสาธารณะ เริ่มโกยข้าวเปลือกเตรียมเก็บบรรจุลงกระสอบ ช่วงเวลาของการทำงานกำลังจะผ่านไปอีกวันหนึ่ง
-- ๒ --
ขณะเขียนข้อความข้างบนเป็นเวลาบ่ายสี่โมงของวันอังคารที่ ๑๗ ธันวาคม ๒๕๕๐ สิ่งที่เกิดขึ้นหน้าบ้านฉัน เป็นภาพที่ฉันเห็นและถ่ายทอดลงเป็นตัวหนังสือ ขณะนี้เธอเพิ่งอ่านมันไปหยก ๆ แน่นอนว่ากว่าเธอจะได้อ่าน ก็เลยเวลาที่ฉันเขียนไปโข
ข้อความที่เธออ่าน ทำให้เธอเห็นภาพของฝูงวัวเดินไล่ตามเงาบนถนนหน้าบ้านฉันหรือเปล่า มันอาจเป็นภาพเลือน ๆ เพราะฉันยังไม่เก่ง หากเธอหยิบงานเขียนเรื่อง คำพิพากษา ของชาติ กอบจิตติ มาอ่านบทแรก เธออาจเห็นภาพของ ฟัก ภารโรงที่กำลังปิดหน้าต่างห้องเรียนได้ชัดเจนกว่ามาก
สิ่งที่เหมือนกันคือ ภาพที่เธอเห็นจากการอ่าน เป็นภาพที่ผู้เขียนได้วาดไว้ในใจ และถ่ายทอดผ่านตัวหนังสือข้ามช่วงเวลาส่งมายังเธอได้ ไม่ต่างกับผู้ชำนาญส่งพลังจิตข้ามกาลเวลามายังผู้รับปลายทางเลย
งานเขียนสิบนาทีชิ้นนี้ ส่งข้ามเวลาประมาณหนึ่งวันหรือมากกว่ามาถึงเธอ ส่วนงานเขียนของนักเขียนอมตะอย่างเช็คสเปียร์ ภาพของเรื่องราวจากความคิดเขา สามารถส่งข้ามกาลเวลาหลายร้อยปี มายังผู้ที่หยิบเรื่องของเขามาอ่านได้เสมอ
ด้วยเหตุนี้ สตีเฟ่น คิงก์จึงบอกไว้ในหน้า ๑๐๑ ว่า งานเขียน คือ พลังจิต
คำสำคัญ (Tags): #วรรณกรรม
หมายเลขบันทึก: 156336เขียนเมื่อ 28 ธันวาคม 2007 09:25 น. ()ความเห็น (1)
unclepiak.....
จริงอยู่ว่า งานเขียนคือพลังจิต แต่จิตมิใช่พลังเขียน จิตคือพลังแห่งความคิดและไหลบ่าออกมาเป็นพลังต่างๆ...
เข้ามาเยี่ยมชม....
เจริญพร