เหงาจับใจ

ความเรียง ถึงคำถามชีวิต ยามเมื่อความเหงาเดินทางเข้ามาเยี่ยมเยือนชีวิต มุมมองจากภาพถ่ายของ สมิทธิ ธนานิธิโชติ ซึ่งถ่ายภาพหนึ่งในชื่อ ดอกไม้ไฟในทะเล พร้อมคำบรรยายใต้ภาพ ที่เขียนไว้วางว่า เหงาจับใจ ภาพถ่ายเรื่องราวจากเกาะหวาย จังหวัดตราด กับคำถามในใจ ถึงความเหงาซึ่งเกิดขึ้นในชีวิต

เหงาจับใจ

อ้างอิง - ภาพ http://burabhawayu.multiply.com/photos 

สมิทธิ ธนานิธิโชติ

ช่างภาพถ่ายรูปนี้อธิบายไว้

ว่าเป็นภาพของดอกไม้ไฟในทะเล

พร้อมบรรยายใต้ภาพว่า เหงาจับใจ ด้วยภาพและอารมณ์ความรู้สึกที่เราแต่ละคนเคยผ่านมาทั้งสิ้น ในแต่ละช่วงชีวิตของเราท่าน ซึ่งจะผ่านมากผ่านน้อยก็ขึ้นอยู่กับเรื่องราวแวดล้อม ที่สำคัญไม่ใช่เรื่องราวของการเปรียบเทียบ แต่เป็นความรู้สึกของใจ ที่ไว้สื่อสารระหว่าง

ช่างภาพถ่ายภาพนี้ที่เกาะหวาย จังหวัดตราด

เท่าที่คาดเดาน่าจะเป็นหลอดไฟ

จากเรือไดหมึกยามเย็น

ซึ่งกำลังเริ่มต้นชีวิตค่ำคืน ด้วยยามเย็นจากแสงส้มของทั้งฟ้าและไฟ หลอดไฟหลอดเล็กที่อธิบายห้วงอารมณ์ของชีวิต ขณะที่นั่งมองภาพนี้ไปเรื่อย ผมพบกับความรู้สึกชีวิตที่ไหลย้อนกลับไปกลับมา ถึงคืนวันของชีวิต นั่งถามถึงคืนวันที่ตัวเองเคยบ่นประโยคนี้ บ่นด้วยความเหงาภายในใจ

บ่นไปเรื่อยยามนึกคิดไม่ออก

ไม่เข้าใจกับทั้งตัวเองและหัวใจตัวเอง

ไม่เข้าใจว่าทำไมความเหงาถึงมีพลังเช่นนี้

ด้วยความเชื่อว่า เราทุกคนต่างมีห้วงขณะและอารมณ์เหม่อลอย ยามนั่งสัมผัสความเหงา บางครั้งอาจแวดล้อมด้วยผู้คนมากมาย แต่ยังคงเหงา บางคราวอาจนั่งเพียงลำพัง ด้วยความเหงาและคำถามในใจ หรือกระทั่งเดินทางไปท่ามกลางความเหงา

หลายครั้งที่ผมคิดว่า

อารมณ์เหงาของชีวิตน่าจะเป็นสิ่งมหัศจรรย์

สร้างให้เกิดได้ทั้งแรงบันดาลใจอันยิ่งใหญ่ และความทดท้อ

บางคนอาจนำพลังจากความรู้สึกเหล่านี้ เป็นภาพถ่าย ภาพวาด และบทเพลง บางคนอาจจมลงไปท่ามกลางทะเลน้ำตาเบื้องหน้า มีบ้างอาจเดินทางไปไกลเกือบสุดขอบโลก เพียงเพื่อจะกลับมายังจุดเริ่มต้นชีวิต บางคนไม่อาจทนแรงของความเหงาได้ จึงวิ่งหนีจากความเหงา และวิ่งหนีจากชีวิตตนเอง

ผมเชื่อโดยส่วนตัวว่า

เราทุกคนต่างเคยผ่านช่วงเวลาเช่นนี้

จะผ่านมากผ่านน้อยด้วยบทเรียนใดบ้าง คือสิ่งสำคัญ

สำคัญสำหรับการจัดลำดับอารมณ์ สำคัญที่เรื่องราวยามบอกกล่าวกับตนเองในวันนั้น ว่าท่องประโยคใดให้กับหัวใจตัวเอง จึงไม่ทำให้ชีวิตเตลิดฟุ้งซ่านจนเกินไปมากนัก หรือกระทั่งว่า วันนั้นเสียน้ำตาไปกี่มากน้อย

ไม่เฉพาะผู้หญิงเท่านั้น

ที่จะสามารถร้องไห้ได้ในอารมณ์เหงา

เพราะผมก็มีเพื่อนผู้ชาย ซึ่งหลั่งน้ำตาให้กับสิ่งนี้

อาจผิดแผกกันไปตามแต่นิสัยภายใน บางคนอาจร้องได้โดยไม่หวั่นเกรง บางคนอาจต้องหลบซ่อน หาแหล่งใกล้ผู้คน หรือลำพังเพียงคนเดียวจึงจะร้องไห้ให้กับความเหงาได้ ไม่ใช่สำคัญผู้หญิงเท่านั้น ผู้ชายก็อาจพ่ายแพ้ต่อความเหงาซึ่งประดังเข้ามาในใจ

 

วันนั้นเราแต่ละคน ก้าวผ่านโมงยามของความเหงาอย่างไร

เราผ่านแต่ละห้วงขณะของคำถามในใจเช่นไร

เราจึงก้าวพ้นมาเพื่อมีวันรุ่งขึ้น

น่าสนใจเหมือนบทเรียนชีวิตส่วนหนึ่ง ยามวิ่งไปเบื้องหน้าแล้วล้มลง ในวันที่ล้มลงครั้งแล้วครั้งเล่า เราลุกยืนขึ้นมาด้วยความรู้สึกใดบ้าง ในวันที่เราเหงาจับใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราผ่านมาได้อย่างไร อารมณ์เหล่านี้สำคัญมากสำคัญที่จะก้าวผ่านไปในแต่ละวันคืน

บางคนอาจวิ่งเข้าห้องน้ำ

เพื่อขัดถูโถส้วม ขัดถูชีวิต หรือนั่งร้องไห้

บางคนอาจโทรศัพท์หาเพื่อน เพียงเพื่อให้ก้าวพ้นข้ามคืน

บางคนเลือกจะอยู่กับตัวเอง หลายคนขับรถไปเรื่อยเปื่อยตามแต่ชีวิตและหัวใจจะพาไป บางคนเริ่มต้นทำและทำทุกอย่าง ให้ชีวิตไม่มีเวลาคิดว่าตนเองเหงา จะล้มตัวลงนอนก็เพราะเหนื่อยล้า ไม่ใช่เพราะต้องข่มตาหลับเพื่อหลีกหนีอารมณ์เหงา ไม่ใช่เพราะคำถามในใจหรือที่ทำให้เราเหงา

เราใช้พลังไปกันดูหนังฟังเพลง ยิงนกตกปลา เที่ยวป่าเดินไพร

ตะลุยซื้อของอย่างบ้าระห่ำ นัดซดเหล้าอย่างไม่ลืมตาย

หรือนั่งมองสายน้ำสายลมอย่างเดียวดาย

เราแต่ละคนผ่านชีวิตเหล่านั้น โดยไม่ล้มหายตายจากไปก่อนเวลาได้อย่างไร ได้เพราะเอาหัวใจไปฝากไว้กับคนอื่น หรือได้เพราะเข้าใจอารมณ์ภายใน ว่าทำไมเราจึงเหงา ได้เพราะจับหัวใจและยึดขวัญของชีวิตไว้ได้แล้ว จึงเรียนรู้ได้ว่าความเหงาง่ายดายเพียงก้าวผ่านไป

วิธีการภายนอกหรือวิธีการภายในใจ

สิ่งใดนำพาเราให้ก้าวผ่านชีวิตท่ามกลางเหงาได้

เรื่องราวใดนำพาเราให้หลุดพ้นจากโมงยามอันเจ็บปวด

ยิ่งเห็นแสงไฟสีส้มของหลอดไฟดวงเล็ก เห็นลำแสงสุดท้ายของวัน จากท้องฟ้าเบื้องหน้า พร้อมแสงสะท้อนระยิบของสายน้ำ ยิ่งทำให้เราได้เข้าใจถึงคืนวันที่ผ่านมา สำหรับคำตอบในใจตัวเอง

คำตอบว่า

เราผ่านคืนวันเช่นนั้น

ในท่ามกลางความเหงาได้อย่างไร